…Συνέχεια από (ΣΤ΄ Μέρος)
Στο περιστέρι.
2 α: Ήταν τέλος του μήνα, ως συνήθως στο κατάστημα της τράπεζας ήταν δουλειά πολύ. Από τους συναδέρφους, όποιος είχε σπίτι και οικογένεια έπαιρνε από το σπίτι του λίγο ψωμί, τυρί, λίγες ελιές για κολατσιό...
Οι υπόλοιποι παραγγέλναμε και παίρναμε μόνο ένα καφέ το πρωί, από το απέναντι καφενείο των τριών αδελφιών, μας το έφερνε ο Αρτέμης...
Δεν είχαμε προνοήσει να πάρουμε, να αγοράσουμε, τα απαραίτητα σκεύη στο κατάστημα, καφέ και ζάχαρη και ο καθένας μας να φτιάχνει ένα καφέ ή ένα ρόφημα...
Ο καφές αυτός ήταν όπως τον λέγαμε ο τσαγκάρικος, διότι βάσταγε γουλιά-γουλιά, μέχρι το μεσημέρι... όπως ο καφές του τσαγκάρη.
Εκείνη την ημέρα δεν θυμάμαι αν είχα προφτάσει να παραγγείλω καφέ, από την πολύ δουλειά... Σε κάποια στιγμή, έρχεται ο καφετζής και μου φέρνει ένα καφέ και νερό...
-Καλά έκανες και μου το έφερες του λέω, δεν πρόφτασα να παραγγείλω.... Αμέσως, βγάζω το αντίτιμο να πληρώσω τον καφέ μου. Το είχα και ακόμα το έχω ως αρχή μου, βίωμα μου, πρώτα βγάζω το αντίτιμο και μετά παραγγέλνω... Τηρούσα αυτή τη συμβουλή και ακόμα από τότε την τηρώ, αυτή την καλή συνήθεια. Αυτό που μου είπαν τότε οι σοφοί Δ/ντές της τράπεζας:
«Είσαι τώρα ταμίας, να μην πάρεις ποτέ από το ταμείο λεφτά και πληρώσεις τον καφέ σου...»
-Ορίστε, του λέω και σε ευχαριστώ.
-Είναι πληρωμένος...
-Ποιος τον πλήρωσε;...
-Ένας παππούς με την ρεμπούπλα, που πριν λίγο είχε έρθει και πήρε την σύνταξή του. Μετά αμέσως ήρθε και παρήγγειλε τον καφέ σου και τον πλήρωσε.. Αυτός στον κερνάει...
Σε είδε όπως μου είπε πως ήσουν κουρασμένος και μου είπε να σου το φέρω γρήγορα.
-Ευχαριστώ τον παππού και σένα Αρτέμη, πραγματικά τον έχω ανάγκη αυτή τη στιγμή...
Οι πελάτες που άκουσαν τον διάλογο, συναισθάνθηκαν την κούρασή μου και μου είπαν:
-Σιγότερα, κύριε, σιγότερα, ας περιμένουμε και λίγο, πιες τον καφέ σου...
Ήπια μια γουλιά καφέ και λίγο νερό και στυλώθηκε η καρδιά μου...
Αμέσως ένιωσα πως πήρα καινούργια δύναμη, ξαστέρωσε το μυαλό μου, καθαρίσανε τα μάτια μου, άκουγα και έβλεπα καλύτερα...
Τον καφέ αυτόν, τη στιγμή αυτή, τον είχα απόλυτη ανάγκη... Τον θυμάμαι ακόμα, και μέχρι σήμερα. Τέτοιο, καλό, νόστιμο, αρωματικό, θεραπευτικό καφέ, δεν έχω ξανά γευθεί...
Ο παππούς δεν ήθελε άλλο καλύτερο διαβατήριο καλοσύνης, υπογεγραμμένο, για να πάει στον παράδεισο!...
Μνημονεύεται ο παππούς και ο καφές, από τότε και ακόμα μέχρι τώρα...
Καλό θα είναι να προσφέρουμε σε κουρασμένο άνθρωπο, διαβάτη, οδοιπόρο, υπάλληλο, εργάτη, την ώρα της ανάγκης του, έστω ένα ποτήρι νερό...
2 β) Παναγή τον λέγανε τον κύριο, στην πιάτσα στην αγορά, στο Περιστέρι. Σύχναζε εκεί που στάθμευαν τα φορτηγά αυτοκίνητα και περιμένανε να βρουν αγώγι. Τότε, τα φορτηγά με την ανατρεπόμενη καρότσα είχανε πολύ δουλειά, διότι στην περιοχή άρχισε η ανάπτυξη.
Η οικοδομή είχε πολύ δουλειά και είχαν ζήτηση μεγάλη τα φορτηγά για τη μεταφορά οικοδομικών υλικών. Εκεί, στην πιάτσα αυτή, είχαν υπαίθριο στέκι οι οδηγοί και άλλοι.
Εκεί μέχρι να βρεθεί το αγώγι, έπαιζαν τα χαρτιά με στοιχήματα.
Τι είδος χαρτιά έπαιζαν να τα ειπώ δεν ξέρω, γιατί δεν τα έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου, ούτε για αστείο... Εκτός από το παιχνίδι την ξερή και αυτή, την ξέρω τόσο πολύ καλά για να με νικάνε, για να με κερδίζουν όλοι οι άλλοι και εγώ να πληρώνω τα κεράσματα... Τότε μόνο παίζω, όταν πηγαίνω στο χωριό μου με τους παλιούς φίλους... Στο χωριό, όταν πηγαίνω, όσες φορές παίζω, παίζω για να χάνω, κάθε φορά να με κερδίζουν και να πληρώνω με χαρά, για να μην με κοροϊδεύουν οι άλλοι ότι είμαι ακοινώνητος...
Εκεί, στην πιάτσα, σύχναζε και ο Παναγής, νομίζω πως ήταν εργάτης και έκανε μεροκάματα στο φόρτωμα ξεφόρτωμα ... Στην καινή ώρα, στην αναδουλειά, ό Παναγής και οι άλλοι βρίσκανε δουλειά στα ζάρια και στη χαρτοπαιξία.
Ο Παναγής ήταν συντηρητικός, όπως φαινόταν, δεν έπαιζε μεγάλα ποσά.
Είχε ανοίξει στην τράπεζα αποταμιευτικό κοινό λογαριασμό όψεως ταμιευτηρίου με τη γυναίκα του και κάθε ημέρα έβαζε τα χρήματα που οικονόμαγε από τη δουλειά του και τα κέρδη από τα ζάρια και τη χαρτοπαιξία... Αλλά τα κέρδη της χαρτοπαιξίας, όπως έλεγε, δεν είναι της προκοπής, είναι καταραμένα... «Αέρας τα φέρνει αέρας τα παίρνει» Τα μόνα λεφτά που μένουνε και κάνουνε προκοπή είναι τα καλοδουλεμένα, τα λεφτά του ιδρώτα...
Και έλεγε: «Από τα καλοδουλεμένα, ο διάβολος παίρνει τα μισά και από τα άλλα τα βλασθημημένα (εννοούσε της χαρτοπαιξίας και ζάρια) τα παίρνει ούλα...»
Ήταν γνωστός ο Παναγής στην τράπεζα και ο λογαριασμός του είχε αρκετά χρήματα, τίμιος συνεπής στις συναλλαγές του. Τηρούσε με ευλάβεια τους ηθικούς, άγραφους νόμους, των συναλλαγών της χαρτοπαιξίας... Στη χαρτοπαιξία και στα ζάρια είχε λόγο και μπέσα, έπαιζε και επί πιστώσει της ημέρας....
Κάποια μέρα ο Παναγής έχασε, η τύχη δεν ήταν ευνοϊκή. Ήταν όμως συνεπής στις συναλλαγές του, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στις συναλλαγές της χαρτοπαιξίας... Η χαρτοπαιξία έλεγε έχει δικούς της νόμους και τερτίπια... Και εφαρμόζονται οι άγραφοι νόμοι της... Ο λόγος τηρείται, όπως έλεγε, απαρεγκλίτως με αξιοπρέπεια, και με μπέσα!...
Ήρθε ο Παναγής φουριόζος, θαρρετός και ζήτησε γρήγορα ένα κατοστάρικο. Κόσμος πολύς ήταν στο ταμείο και ο Παναγής βιαζότανε...
Βγάζει την καρτέλα ο μακαρίτης ο Ηλίας ο Τζιβολιάς και βλέπει υπόλοιπο δρχ 120 μου κάνει νόημα, μου βάζει στη θυρίδα το παραστατικό της ανάληψη για να του βάλω στη θυρίδα εκτός σειράς 100δρχ. Τα έβαλα, τα παίρνει του δίνει αμέσως το κατοστάρικο...
Φεύγει ο Παναγής τρεχάτος... Κατά το μεσημέρι πριν κλείσουμε έρχεται και ζητάει να πάρει και άλλες 50 δρχ. Τότε του λέμε:
-Τα λεφτά τελειώσανε δεν έχει...
Αμέσως έσκασε στα γέλια.
-Με μένα πλάκα κάνετε;..
Ελάτε τώρα και δεν έχει πάει καλά η ημέρα σήμερα, δώστε μου το πενηντάρι και άλλη ώρα αστειευόμαστε...
Τα πράγματα τώρα σοβαρεύανε...
Τα λεφτά που είχε σε κοινό λογ/μό είχαν γίνει ανάληψη. Ήσαν αρκετά!...
Αμέσως φέρνουμε από το αρχείο τα ταμιακά παραστατικά και συγκρίνουν τα δείγματα των υπογραφών των δικαιούχων. Την υπογραφή την δεύτερη της συνδικαιούχου.
-Κύριε Παναγή, για ελάτε από μέσα να δείτε κάτι. Αυτή την υπογραφή και τα γράμματα τα γνωρίζετε;
-Και βέβαια τα γνωρίζω... Δεν γνωρίζω τα γράμματα της γυναίκας μου;
-Κάνατε καμιά αγορά, κανένα οικόπεδο...
-Όχι βέβαια...
Όλοι πάγωσαν...
-Προχτές ήρθε η γυναίκα σου, με το γιό σου τον λεβέντη και πήρανε τα λεφτά και μας είπανε πως θα αγόραζαν κάποιο οικόπεδο καλό, στον Άγιο Ιερόθεο, και θα γινόταν τα συμβόλαια απέναντι, στο συμβολαιογράφο, τον κ Ταυουλά...
-Μα, τι μου λέτε;...
-Κύριε Παναγή, ξανθιά δεν είναι η γυναίκα σας;...
-Ναι, ξανθιά...
-Και ψιλός, μελαχρινός, περίπου τριάντα χρονών δεν είναι ο γιός σου;...
-Δεν είναι δυνατόν κάτι άλλο έχει συμβεί... Μα, εγώ δεν έχω γιο...
-Η υπογραφή αυτή είναι της γυναίκα σου; Για κοίτα την καλά...
-Είναι της γυναίκας μου...
-Μήπως, κύριε Παναγή, σας είπε πως έχασε την ταυτότητά της;...
-Όχι... Όχι..
Ο κ. Παναγής πηγαίνει στο σπίτι βρίσκει τη γυναίκα του και της ζητάει την ταυτότητα της και διαπιστώσει ότι είχε την ταυτότητα της...
Αλλά η γυναίκα του είχε και κάτι άλλο, το απόκρυφο, το πονηρό, που στην τράπεζα το εμφάνισε για παιδί τους...
Ο κ. Παναγής μετά από πολύ καιρό εμφανίστηκε στην τράπεζα και είχε πάθει εγκεφαλικό...
Την παλιά συνήθεια συνέχισε, κανένας μας δεν τον ξαναρώτησε για το γεγονός τι απέγινε... Μόνος του μια ημέρα μονολογούσε και είπε:
-Αφού δεν έχεις δικό σου αίμα, γιατί έβαλες στα κόπια σου τον άλλον;...
Στο τέλος, αν μένανε, ας έπαιρνε και το Κράτος... Το Κράτος δεν θα μου έκανε τέτοια ατιμία...
Κανένας μας δεν του μίλησε και τι να του ειπεί; Πληγές αγιάτρευτες να ξύνει;...
Αυτό το πάθημα του κ. Παναγή μου έγινε μεγάλο μάθημα. Το πολύ απλό που είπε στον πόνο του τον μεγάλο. « Άμα δεν έχεις δικό σου αίμα γιατί βάζεις σε ξένο αίμα τα κόπια σου;» Μετέπειτα αυτό μου έγινε βίωμα και εφιστούσα την προσοχή σε αυτούς που άνοιγαν κοινό λογ/σμό και τους έλεγα αστειευόμενος (όμως για τη σοβαρότητα της πράξεως των συναλλαγών) την ιστορία το πάθημα του κ. Παναγή...
Το πάθημα του Παναγή το έλεγα αργότερα και στα σεμινάρια, ως παράδειγμα για κατανοητή πρακτική επιμόρφωση των νέων συναδέλφων...
"Να τους συμβουλεύετε καλά τους πελάτες, μην την πάθουν σαν τον κ. Παναγή του Περιστερίου..."
Στον κοινό λογαριασμό, οι συν δικαιούχοι έχουν δικαίωμα χωριστά ο καθένας, να κάνει ανάληψη οποιοδήποτε ποσού χρημάτων, χωρίς τη συγκατάθεση του άλλου... Προσοχή, λοιπόν, προσοχή...
Γι’ αυτό σε κοινό λογαριασμό βάζουμε άτομα πολύ δοκιμασμένα, της απολύτου, απολύτου, εμπιστοσύνης μας....
2 γ) Η Μαύρη βίβλος...
Οι τράπεζες, ως γνωστόν, είναι τα πιστωτικά ιδρύματα, τα οποία από τον νόμο, δέχονται κατ’ επάγγελμα καταθέσεις, και χορηγούν δάνεια και εγγυήσεις... Ασκούν την οικονομική πίστη…
Και ανάλογα με τους κλάδους, τομείς που εξειδικεύονται και ασχολούνται, διακρίνονται σε Εμπορικές, Αγροτικές, Επενδύσεων κλπ.
Και η Εκδοτική τράπεζα, που το Κράτος της έχει εκχωρήσει το εκδοτικό προνόμιο και τον έλεγχο, των κατά των νόμων λειτουργίας των άλλων τραπεζών.
Τώρα, το εκδοτικό προνόμιο έχει αφαιρεθεί από την τράπεζα της Ελλάδος και το εκδοτικό προνόμιο εκδόσεως Ευρώ το έχει μόνο η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα για τις Χώρες που είναι ενταγμένες στην Ενωμένη Ευρώπη, η οποία μέσω των κεντρικών τραπεζών εκάστου Κράτους μέλους εν προκειμένω μέσω της τραπέζης Ελλάδος, ελέγχει την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής και οικονομίας. Επομένως, τότε η λειτουργία τους διέπετο από τους εκάστοτε νόμους και διατάξεις του Κράτους και τις αποφάσεις της Τραπέζης της Ελλάδος, που ασκούσε την Κρατική νομισματική οικονομική πολιτική της Χώρας...
Η πολιτική αυτή ασκείτο μέσω διατάξεων και εγκυκλίων οδηγιών που εκδίδονται σε όλες τις τράπεζες, και οι τράπεζες, η κάθε μία, για την καλύτερη πρακτική εφαρμογή των διατάξεων και νόμων, έβγαζε ερμηνευτικές εγκυκλίους, οδηγίες προς γνώση των υπαλλήλων της, και βάσει των εγκυκλίων οδηγιών αυτών εκτελούντο οι τραπεζικές εργασίες...
Όμως στη ζωή, για την εξέλιξη της οικονομικής ζωής: «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει» Οι νόμοι και οι διατάζεις δεν ήσαν στατικές... Συνεχώς άλλαζαν, αλλάζουν, και ήταν δύσκολο να τα παρακολουθήσει κάποιος όλα, το τι ίσχυε χθες, τι ισχύει σήμερα και το σήμερα πότε άλλαξε, όσο καλή τάξη και ταξινόμηση να είχε στις εγκυκλίους διατάξεις...
Στο κατάστημα Περιστερίου, από μακριά βλέπαμε συνήθως τον υποδ/ντή να έχει ένα μαύρο βιβλίο να το ανοίγει και να διαβάζει τα γράμματά του, επιφυλακτικά με τα χέρια γύρω- γύρω από αυτό, να μην μπορεί να δει, να μην μπορεί κανείς μας να καταλάβει τι λέει αυτό το βιβλίο...
Το έκρυβε τόσο καλά, όπως κρύβανε συνήθως οι εγωιστές συμμαθητές μας στο γυμνάσιο το γραπτό τους, για να μην τυχών το δει ο συμμαθητής και γράψει κάτι από αυτόν.
Ήταν όπως τη λέγαμε τότε η μαύρη βίβλος. Απαγορευτική για όλους μας... Αυτή η βίβλος νομίζαμε ότι μέσα έχει και δίνει οδηγίες εμπιστευτικές, άκρως απόρρητες για εμάς τους άλλους, που μόνο ο δ/ντής και υποδ/ντής πρέπει να διαβάζει για να διευθύνουν το κατάστημα... Την Μαύρη αυτή Βίβλο την κλείδωνε σε ειδικό πυρασφαλείας ερμάριο και η κίνηση αυτή μας προκαλούσε μεγαλύτερα ερωτηματικά, περιέργεια, μυστήριο...
Την εποχή εκείνη είχα πάρει το υπ΄αριθμ 306 /30/9/1968 πτυχίο του Ινστιτούτου Τραπεζιτικών Μορφώσεων της τράπεζας, επήρα κατ’ εκλογή προαγωγή και δικαίωμα εκπροσώπησης της τράπεζας με την υπ’ αριθμόν (407.Β) δεύτερη προσωρινή υπογραφή, προς εξυπηρέτηση των αναγκών του καταστήματος, και έκανα χρέη προϊσταμένου του τμήματος καταθέσεων. Ενθυμούμε ότι τότε ήρθε μία περίπτωση δεσμευμένου λογαριασμού καταθέσεων κατοίκου εξωτερικού, που έπρεπε να την αποδεσμεύσουμε και να την αποδώσουμε...
Εγώ πρωτόπειρος ως προϊστάμενος στο τμήμα καταθέσεων, δεν τα ήξερα όλα και κανένας μας δεν είναι δυνατό να τα ξέρει όλα, προσπαθούσα αγωνιωδώς να βρω τις εγκυκλίους για να διαβάσω τη διαδικασία, νομική και λογιστική, αποδέσμευση των καταθέσεων και ομολογουμένως δυσκολευόμουνα...
Ύστερα από λίγη ώρα, που μου φάνηκε αιώνας, βρήκα την εγκύκλιο, τη διάβασα, την κατανόησα και έκανα τη διαδικασία για να πάρουμε έγκριση από την Τράπεζα της Ελλάδος για να αποδώσουμε την κατάθεση στον δικαιούχο. Μόλις τελείωσα τα έγραφα υπογεγραμμένα με Β υπογραφή από εμένα, τα πήγα στον υπδ/ντή για πρώτη Α υπογραφή.
Τα υπέγραψε...
Αλλά, εκεί είδα επάνω στο γραφείο του τη Μαύρη Βίβλο. Ήταν ανοιχτή και όταν αυτός διάβαζε το διαβιβαστικό για την τράπεζα της Ελλάδος και υπέγραφε, εγώ διάβαζα τι έγραφε μέσα αυτή η κρυφή και απόκρυφη Μαύρη Βίβλος που τη φυλαγε σαν επτασφράγιστο μυστικό...
Και η Μαύρη Βίβλος ήταν ανοιγμένη και έγραφε: Αποδέσμευση δεσμευμένων προθεσμιακών καταθέσεων...
Στενοχωρήθηκα αφάνταστα, δεν μίλησα, όμως, διότι και αυτός μαζί με τον δ/ντή είχε υπογράψει την πρόταση να μου χορηγηθεί του δικαίωμα της δεύτερης Β προσωρινής υπογραφής, η οποία είναι και το δοκιμαστικό σκαλοπάτι για την περαιτέρω βαθμολογική εξέλιξή μου σε διευθυντικές θέσεις...
Είδα ότι έγραφε κωδικοποίηση Χατζηγιάννη... Ρώτησα στην τράπεζα της Ελλάδος και μου είπαν πως υπάρχουν δύο κωδικοποιήσεις, η μία αφορά τις καταθέσεις όλων των κατηγοριών και η άλλη των χορηγήσεων Ενέγγυες πιστώσεις, Εγγυητικών Επιστολών κλπ, και χορηγούνται στις τράπεζες και σε όλα τα καταστήματα των τραπεζών, και ενημερώνονται με αποστολή των φυλλαδίων, όταν υπάρχουν αλλαγές στις διατάξεις και στους νόμους...
Αγόρασα ή την πήρα δωρεάν, δεν θυμάμαι, από την τράπεζα της Ελλάδος αυτή την Μαύρη Βίβλο... Την έφερα στο κατάστημα και την άφησα ελεύθερη επάνω στο γραφείο μου, για να βόσκω μάθηση και τραπεζική γνώση, εγώ και όλοι οι μικροί στο βαθμό συνάδελφοι του καταστήματος ...
Μόλις την είδαν ξαφνιάστηκαν νόμισαν ότι ήταν η δικιά τους. Αλλά αυτή ήταν δικιά μου η καινούργια!... Από τότε η Μαύρη Βίβλος έγινε Λευκή!... Ήσαν δύο και ελεύθερες!... Προς διάχυση της γνώσης και διευκόλυνση όλων μας...
Τη γνώση τώρα και τότε οι παλαιότεροι συνάδερφοι δεν την έδιναν πολύ εύκολα... Έπρεπε να κουραστείς, να έχεις υπομονή και επιμονή και να την κλέψεις.... Κλέβοντας την έμπειρη γνώση, δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ποινικός νόμος για τιμωρία!...
2δ) Το απολειφάδι...
Την περίοδο αυτή ανακατατάξεις στην δ/νση του καταστήματος έγιναν πολλές και περισσότερο οι αλλαγές σε δ/ντές και υποδ/ντές του καταστήματος. Ήταν η πολιτική της διοίκησης της τράπεζας και πολύ περισσότερο ήταν απόφαση του κ. γενικού, του Κυριακόπουλου, που σοφά όριζε ότι, κάθε τρία, τέσσερα, το πολύ χρόνια τα διευθυντικά στελέχη της τράπεζας των καταστημάτων θα μετατίθενται.
Πρώτον, για μη πιάνουν επικίνδυνες φιλίες με τους πελάτες και μόνιμες δεσμευτικές δημόσιες σχέσεις, οι οποίες θα φέρνουν επικίνδυνες, εξελίξεις, ρουσφέτι, στην εκτέλεση των εργασιών της τράπεζα με απρόβλεπτες εξελίξεις... Δεύτερον, για να μεταφέρουν την όποια γνώση τους από το ένα κατάστημα στο άλλο. Να δίνουν και να παίρνουν γνώση και εμπειρία...
Ο κ. γενικός Δ/ντής επιγραμματικά έλεγε:
-Αν θα σας κεράσει ο επιχειρηματίας στις δημόσιες σχέσεις σας, που είναι επιβεβλημένες και πρέπει όλοι σας να κάνετε, έστω και έναν καφέ, να έχετε υπό όψιν σας ότι, σας τον κέρασε με σκοπό να σας το ζητήσει, για να σας το πάρει τουλάχιστον εκατονταπλάσιο σε εξυπηρέτηση, σε ρουσφέτι... Και ίσως σας ζητήσει να προβείτε σε πράξεις, εξυπηρετήσεις, παράτυπες και παράνομες...
Προσοχή λοιπόν... Αν είσαστε σε περιβάλλον που πρέπει να το δεχτείτε το κέρασμα, αμέσως, σε άμεσο χρόνο πρέπει να του το ανταποδώσετε... Ώστε να μη έχετε υποχρέωση... και δέσμευση...
Η τράπεζα γι’ αυτό το σκοπό χορηγούσε στα διευθυντικά στελέχη της ανάλογα, επίδομα περιποιήσεως πελατείας...
Και δεύτερον, ό,τι είχε να αποδώσει ο καθένας, σε οργάνωση, αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα, το απόδωσε σε αυτό τον χρόνο... Άλλωστε, όπως έλεγε, είναι καλές οι μετακινήσεις... Η κίνηση φέρνει φρεσκάδα... Και για να φρεσκάρεται και το νερό!!!... Φρέσκο, γάργαρο, νερό στο κανάτι από την κεφαλόβρυση, από την πηγή!... Όπως σωστά έλεγε...
Τότε φρεσκαρίστηκε σχεδόν όλο το κατάστημα. Μετατέθηκε ο κ. Γ. Λαμπράκης, ο κ. Ν. Κοκρής, ο κ. Ευθ Χαρίσης, ο κ. Δημ Καγιόπουλος σε διευθυντικές θέσεις. Δ/ντής ήρθε ο κ. Θ. Λαμπριανάκος, υπδ/ντής ο κ Μπριαμάτος προϊστάμενος, λογιστηρίου ο κ. Ν. Ζαφείρης, ο Τάσος Νικολόπουλος χορηγήσεις ο κ. Μάριος Κωστούλας και αντικατέστησε τον κ. Γιαν Αμανάκη και καταθέσεις εγώ, και τότε μου χορηγήθηκε μόνιμο δικαίωμα εκπροσώπησης της τράπεζας με την υπ’ αριθμόν (407Β) δεύτερη υπογραφή...
Τότε, οι υπεύθυνοι για την αύξηση των αποτελεσμάτων του καταστήματος θεώρησαν καλό να κάνουν περικοπές δαπανών και εξόδων... Έβαλαν φραγμό στα τηλέφωνα και ακόμα με λουκετάκι ήσαν κλειδωμένα, για να μην μπορούν να παίρνουν, αλλά μόνο να δέχονται κλείσεις.
Κάθε τηλεφώνημα χρεωνότανε ανά λεπτό με την αστική μονάδα και τα υπεραστικά με την πιο ακριβή μονάδα... Κάθε αριθμός τηλεφώνου παρακολουθείτο για τα έξοδά του και εάν τα έξοδα αυτά δικαιολογούντο και εάν είχε τουλάχιστον τα αντίστοιχα έσοδα...
Ελεύθερα τηλέφωνα ήσαν του δ/ντού, του υπδ/ντού και του τμήματος καταθέσεων, που ήταν ενταγμένο και το τμήμα κίνηση κεφαλαίων και γινόταν η τηλεφωνική μετάδοση των εντολών της κίνηση κεφαλαίων...
Τότε δεν υπήρχανε τα κινητά τηλέφωνα που τώρα ο καθένας μπορεί να έχει άμεση εμπιστευτική και ελεύθερη επικοινωνία με τους δικούς του ανθρώπους.
Οι υπάλληλοι στην ανάγκη για να επικοινωνήσουν έπρεπε να ζητήσουν την άδεια, να πάρουν τηλέφωνο από τα τρία τηλέφωνα του Δ/ντού και των δύο προϊσταμένων... Κανένας συνάδελφος δεν πήγαινε στην ανάγκη να πάρει τηλέφωνο από το τηλέφωνο του Δ/ντού...
Το δικό μου το είχα αφήσει ελεύθερο, και είχαν το θάρρος οι συνάδελφοι να επικοινωνούν... Όμως θεωρούσα προσβολή περισσότερο για τον εαυτό μου να κάθομαι στο γραφείο μου να εργάζομαι και είτε να θέλω, είτε να μη θέλω και όμως να ακούω τη συνομιλία του συναδέλφου μου υπαλλήλου.
Για να μην προσβάλω περισσότερο τον εαυτόν μου, σηκωνόμουν και έφευγα από το γραφείο μου για το λίγο χρονικό διάστημα που διαρκούσε η προσωπική συνομιλία του συναδέλφου...
Ήρθαν οι νέοι λογαριασμοί του ΟΤΕ. Συγκρίναμε τους νέους λογαριασμούς των τηλεφωνικών εξόδων με τους παλαιότερους και οι αποκλίσεις ήταν μηδαμινές...
Οι συνάδελφοι εμφανώς είχαν δυσανασχετήσει, αφού όλοι μας προσπαθούσαμε για το καλό της τράπεζας και του καταστήματος...
Το κατάστημα του Περιστερίου, στην κατάταξη των καταστημάτων ανάλογα των αποτελεσμάτων και της αποδοτικότητας των υπαλλήλων, είχε καταταγεί τότε, μεταξύ των πρώτων της πρώτης κατηγορίας καταστημάτων.
Προς αντιμετώπιση της άσχημης κατάστασης, συνεννοηθήκαμε οι προϊστάμενοι των τμημάτων και με τα πειστικά στοιχεία, ότι αυτό το μέτρο δεν ωφελεί, αλλά περισσότερο βλάπτει, μειώνει το γόητρο του τραπεζιτικού υπαλλήλου και έναντι των πελατών και γενικότερα μαραζώνει τον ενθουσιασμό και το καλό κλίμα του καταστήματος....
Υποβάλαμε αρμοδίως προφορικά το αίτημά μας και είπαμε ότι με βάσει αυτούς τους λογαριασμούς των τηλεφωνικών εξόδων–εσόδων τις όποιες αποκλίσεις, υπερβάσεις θα τις πληρώσουμε εμείς και τα τηλέφωνα πρέπει να είναι ανοιχτά... Πράγματι, εισακούστηκε η εισήγησή μας.
Και με ανοιχτά τα τηλέφωνα δεν υπήρχαν αποκλίσεις, ποτέ δεν πληρώσαμε τίποτα γιατί δεν υπήρχε υπέρβαση εξόδων και αποκαταστάθηκε η ηθική τάξη, η αξιοπρέπεια των συναδέλφων....
Τότε έγινε και κάτι το παράδοξο. Οι υπεύθυνοι θέλησαν να μειώσουν και τα έξοδα καθαρισμού. Μέχρι τότε το κατάστημα έπαιρνε και χρησιμοποιούσε σαπούνι το στέρεο, την πλάκα, το άσπρο και το πράσινο. Κάποια μέρα στις τουαλέτες βλέπουμε να υπάρχει σαπούνι μόνο πράσινο και αυτό κομμένο στα τέσσερα... Όλοι μας παραξενευτήκαμε, αλλά η χρησιμότητα ήταν ίδια, δεν δώσαμε μεγαλύτερη σημασία...
Τις τουαλέτες τις χρησιμοποιούσαν στην ανάγκη και οι πελάτες... Μία ημέρα πήγε στην τουαλέτα ένας πελάτης μόλις βγήκε λέει:
-Δεν πιάνεται στα χέρια εκείνο το απολειφάδι το πέταξα. Θα σας φέρω πέντε κιλά σαπούνι για να μην φτωχύνετε...
Όλοι το ακούσαμε και γελάσαμε... Εγώ ευχαριστήθηκα με την λέξη απολειφάδι που είχα να την ακούσω από τότε που ήμουν στο χωριό μου...
Συνέχεια τις επόμενες ημέρες το σαπούνι όταν λιγόστευε λίγο και γινότανε απολειφάδι εξαφανιζότανε και όταν δεν υπήρχε έβαζαν από το κομμένο σαπούνι και κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν γινόταν η ποθούμενη οικονομία, γιατί κάποιος από όλους τους συναδέρφους μόλις γινότανε απολειφάδι το πέταγε μέσα στη λεκάνη και έτσι αντί από τη μία πλάκα να πετάγεται ένα απολειφάδι πεταγόταν τέσσερα, δηλαδή τρία στράφι... Που και τα τρία μαζί θα ήταν ακόμα ένα μεγάλο κομμάτι για χρήση... Και αντί η δαπάνη της καθαριότητας να μειώνεται αυξανόταν..
Ο Διονύσης ο Μπριαμάτος, ήταν έξυπνος άνθρωπος με την επικρατούσα κατάσταση φώναζε και ρωτούσε:
-Ποιος πέταξε το απολειφάδι;... Ποιος το πέταξε;...
Κανένας...
-Αλλά κρυφίως γέλαγε και έλεγε: Καλά το έκανε όποιος το έκανε, με έβγαλε εμένα από τον κόπο... Να τα πετάω...
Το απολειφάδι οι περισσότεροι ξέραμε ποιος το πέταγε, το πέταγε ο πιο ταχύτερος υπάλληλος του καταστήματος στη λήψη και στη μετάδοση των εντολών κινήσεως κεφαλαίων, ο (Δ.Φ) γιατί δεν πιανότανε στα χέρια και πραγματικά ήταν εκνευριστικό, να προσπαθείς να πλύνεις τα χέρι σου και να ακούς τα τηλέφωνα να χτυπάνε για να πάρεις τις τηλεφωνικές εντολές, χώρια που οι άλλοι συνάδερφοι από τα άλλα καταστήματα και περισσότερο της επαρχίας, όταν δεν σήκωνες αμέσως το τηλέφωνο με τον τρόπο τους ο καθένας τους στην έλεγε την ειρωνεία...
Και η ταχύτητα που τότε απαντούσαμε, σηκώναμε το τηλέφωνο μετριόταν, το τηλέφωνο δεν επιτρεπότανε να χτυπήσει πάνω από τρείς φορές χωρίς να απαντήσουμε...
Τον έλεγχο αυτό συνήθως τον έκανε η δ/ση καταστημάτων και εργασιών και η περιφερειακή δ/ση στην οποία ανήκε το κατάστημα.
Αυτό δεν διορθώθηκε μέχρι που έγινε πάλι η μεγάλες αλλαγές στο κατάστημα...
2 ε) Μετατέθηκαν οι δ/ντής υποδ/της και προϊστάμενος χορηγήσεων και μερικοί συνάδελφοι... Επέστρεψε ως δ/ντής καταστήματος, ο κ. Ευθ Χαρίσης, και ήρθε ως υπ/δντής ο κ. Γ. Αντωνόπουλος.
Ο κ. Ευθ Χαρίσης θεωρείτο και ακόμη και τώρα μνημονεύεται ως ευεργέτης του επαγγελματικού κόσμου του Περιστερίου, διότι ως προϊστάμενος συναλλαγματικών -γραμματίων και τώρα Δ/ντής προσπαθούσε, έβρισκε λύσεις και δεν διαμαρτυρούσε ή απέφευγε να διαμαρτυρήσει γραμμάτια, συναλλαγματικές, ακάλυπτες επιταγές εμπόρων και επιχειρηματιών. Προσπαθούσε να μην κάνει το μεγάλο κακό, αλλά το συμβιβαστικό καλό... Είχε προσωπική εμπειρία και ζούσε από μέσα τις δυσκολίες, τις ανάγκες των εμπόρων και επιχειρηματιών.
Περισσότερο το πρόβλημα ήταν από την έλλειψη ρευστότητας των επιχειρήσεων την ώρα της ανάγκης των. Το γνώριζε πολύ καλά διότι η σύζυγός του διατηρούσε ένα μικρό βιβλιοχαρτοπωλείο...
Έλεγε συγκεκριμένα:
-Για να φτιάξουμε ένα αυτοδημιούργητο έμπορα, επιχειρηματία, θέλουμε τουλάχιστον τριάντα πέντε χρόνια. Μέχρι τα δέκα πέντε τον ταΐζουμε (οι γονείς του) και αν σπουδάζει, τουλάχιστον μέχρι τα είκοσι πέντε... Μετά αρχίζει να δουλεύει υπάλληλος για να κάνει αποταμίευση μερικά χρήματα και στα τριανταπέντε, με σαράντα βάζει τα καπιτάλια του, το μυαλό του και επιχειρεί να ανοίξει επιχείρηση να παραγάγει...
Και εμείς οι τραπεζιτικοί, βέβαια τη δουλειά μας κάνουμε, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τον νόμο και τας εγκυκλίους οδηγίες, αλόγιστα σε τέσσερα λεπτά, του καταστρέφουμε τον αγώνα τουλάχιστον σαράντα χρόνων...
Με το να τον διαμαρτυρήσουμε, να τον σφραγίσουμε, τον γράφουμε στον μαύρο πίνακα στον Τηρεσία, ως κακόπιστο και μετά αυτός ας πάει να ξαγκιστρώσει, να ξαγκιστρωθεί. Αμέσως, τον πετάμε έξω από την αγορά... Η αγορά δεν τον εμπιστεύεται, τον θεωρεί κακόπιστο... Δεν τον πιστώνει... Τον καταστρέφουμε... Τον καταστρέψαμε... Και που θα βρούμε τον άλλον να επιχειρήσει; Να κερδίσει, ή, να χάσει; Θέλουμε σαράντα χρόνια... Και τολμηρούς ανθρώπους...
Προσοχή λοιπόν να μην καταστρέφουμε αλόγιστα τους επιχειρηματίες... Αυτά, για να πάει η οικονομία μπροστά, πρέπει να είναι το έσχατο μέτρο... Και μόνο σε ανθρώπους και επαγγελματίες εκ φύσεως κακόπιστους...
2 ζ) Την εποχή αυτή στη Χώρα έγιναν σημαντικά γεγονότα, ανετράπη με κίνημα η εξουσία της ομάδας Παπαδόπουλου και επεκράτησε η ομάδα Ιωαννίδη, με συνέπειες δυσμενείς για τη Χώρα μας. Τον Ιούλιο 1974, έγινε η πρώτη Τουρκική εισβολή του Αττίλα εις την Κύπρο και ακολούθησε και η δεύτερη, με κατάληψη μέρος του νησιού και η κατοχή του μέχρι και σήμερα. Έγινε επιστράτευση και έκλεισαν πάλι οι τράπεζες...
Τότε προ των μεγαλύτερων κινδύνων, αναίμακτος παραδόθηκε η διακυβέρνηση της Χώρας στους πολιτικούς, με πρωθυπουργό τον τότε αυτοεξόριστο Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή...
Και το πρώτο που έκανε, γύρισε πιο συνετός. Ομαλοποίησε την πολιτική κατάσταση, επέτρεψε την ίδρυση πολιτικών κομμάτων και νομιμοποίησε το κουμουνιστικό κόμμα...
Δεν πρέπει να αναφερθώ σε περισσότερα για την πολιτική ζωή, διότι δεν είμαι ειδικός και ίσως γράψω ανακρίβειες...
Τότε άρχισε να οργανώνεται η πολιτική ζωή σε κόμματα και το πολίτευμα σε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ιδρύθηκαν πολιτικά κόμματα και το καθένα με τη διακήρυξή του και τις ιδέες του για τον τρόπο διακυβέρνησης της Χώρας. Ο λαός οργανώθηκε στα κόμματα και στα συνδικαλιστικά σωματεία.
Σιγά-σιγά, όμως, έγινε το μεγάλο κακό, τα κόμματα αφανώς ποδηγέτησαν τον συνδικαλισμό, τον καθοδηγούσαν και τον ήλεγχαν απολύτως... Και εξυπηρετούσαν περισσότερο τα πολιτικά συμφέροντα των κομμάτων παρά τα εργατικά συμφέροντα.
Οι πέντε ιδιωτικές τράπεζες ΑΕ που ήσαν ενταγμένες στον όμιλο επιχειρήσεων του καθηγητή Στρατή Ανδρεάδη, με κυβερνητικές αποφάσεις και υποχρεωτικές (ΑΜΚ) αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, χωρίς το δικαίωμα συμμετοχής των παλαιών μετόχων και συμμετοχή στην (ΑΜΚ )μόνο του Κράτους. Έτσι, με αυτό τον τρόπο χάθηκε το πλειοψηφικό πακέτο των ιδιωτικών μετοχών και αυτομάτως και το δικαίωμα άσκησης διοίκησης από τους ιδιώτες στις πέντε τράπεζες και στις συνδεόμενες με τις τράπεζες επιχειρήσεις του ομίλου, που τότε οι τράπεζες είχαν το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών των...
Κατά αυτόν τον τρόπο, οι διοικήσεις των τραπεζών ήταν διορισμένες από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες μέσω των τραπεζών ασκούσαν την οικονομική πολιτική τους, (αναποτελεσματικά) κατά τα συμφέροντα των πολιτικών κομμάτων και όχι της συνολικής Εθνικής οικονομίας.
Οι συνάδελφοι πολλοί ήσαν ενταγμένοι εμφανώς στις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Οι οποίες η κάθε μία είχε δικό της τρόπο και θεωρία διεκδίκησης των εργατικών δικαίων και δικαιωμάτων, ανάλογη της καθοδήγησης του κόμματος. Την εποχή αυτή των συνεχών μετακινήσεων του προσωπικού, ήρθε στο κατάστημα ο συνάδελφος Π Α ο οποίος ήταν ενταγμένος σε συνδικαλιστική παράταξη με το πιστεύω ότι το κεφάλαιο και οι τράπεζες καταδυναστεύουν τον εργαζόμενο, και κερδίζουν υπέρμετρα από τον εργαζόμενο υπάλληλο.
Για να μειώσει την υπέρμετρη εκμετάλλευση, ηθελημένα δεν απέδιδε όσο έπρεπε να αποδώσει και η τράπεζα τον έκρινε στάσιμο στις κρίσεις των προαγωγών... Στο κατάστημα ευχαρίστως, σχεδόν κανένας, εκ των προϊσταμένων δεν τον ήθελε στο τμήμα του, διότι θα είχε αρνητική αποδοτικότητα... Όλοι δυσανασχετούσαν και έριζαν μεταξύ τους...
Μια ημέρα που υπήρχε εμφανής ένταση, λέω αυθόρμητα στον δ/ντή, τον κ. Χαρίση,
–Κύριε δ/ντά, πάρτε μου από το τμήμα των καταθέσεων και κινήσεως κεφαλαίων που προΐσταμαι όποιον υπάλληλο θέλετε και αυτόν τον συνάδερφο (Π Α) τον παίρνω εγώ...
-Κύριε συνάδελφε, θέλεις να έρθεις στο τμήμα μου;...
-Ναι, θέλω...
Ήρθε.
Τον έβαλα, αν θυμάμαι καλά, στις εισερχόμενες εντολές...
-Θα κάνεις όση δουλειά θέλεις, θα σταματάς όποτε θέλεις, αν θέλεις να βγαίνεις και έξω από το κατάστημα να βγαίνεις, δεν σε πιέζω στη δουλειά, το μόνο που θέλω ό,τι κάνεις, να το κάνεις σωστά και να μου λες εγκαίρως ότι αυτές είναι οι εκκρεμότητες, δεν θέλω να τις κάνω... Αυτές τις εκκρεμότητες θα τις βγάζω εγώ και όλα θα είναι καλά....
Ομολογώ ότι ο συνάδερφος Π.Α. ενεργοποιήθηκε, ουδέποτε όσο συνεργαστήκαμε τον παρατήρησα, έβγαζε πολύ και καθαρή τραπεζιτική δουλειά, έγινε αποδοτικός και στον χρόνο επάνω με την πρόταση την δική μου και την εισήγηση του Δ/ντή εγκρίθηκε η κατά εκλογή προαγωγή του, και κάλυψε τον χρόνο στασιμότητάς του...
Είχε βέβαια τις ιδέες του, τις οποίες σεβόμουν και για τις οποίες ουδέποτε μου έδωσε ή του έδωσα αφορμή για πολιτική κουβέντα...
Τώρα πλέον, συνταξιούχοι ίσιοι και ομότιμοι, αυτός προσφάτως, αυτά και τα άλλα μου τα θύμισε...
Η οικονομική ζωή, στη δυτική Αττική, εξελισσόταν ταχέως και ήταν αναγκαία η παρουσία της τράπεζας σε διάφορες περιοχές. Τότε άνοιξε στο Περιστέρι, ακριβώς απέναντι, κατάστημα η Εθνική τράπεζα.
Η Ιονική τράπεζα για μεγαλύτερη και φιλική εξυπηρέτηση του κόσμου και για να αυξήσει περισσότερο τις καταθέσεις της από την λαϊκή αποταμίευση, που αν και είναι όψεως, και αμέσου ζήτησης, έχει αποδειχτεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των λαϊκών καταθέσεων παραμένουν ακίνητες για μακρύ χρόνο και καθίσταται έτσι σε μακροχρόνια φτηνή κατάθεση, χρήσιμες ακόμα και για μακροχρόνιες χρηματοδοτήσεις, οργάνωσε για το σκοπό αυτό κινητή αυτοκίνητο τράπεζα, υπηρεσία υπαίθρου, ενταγμένη στο κατάστημα στο τμήμα καταθέσεων για να περιφέρεται στη γύρο περιοχή, σε ορισμένο χρόνο θα είναι σε ορισμένο χώρο στην προκαθορισμένη πλατεία π.χ. Ν Λιόσια, Μπουρνάζι, Δάσος Χαϊδαρίου κλπ.
Οι λαϊκές αυτές αποταμιεύσεις αποτελούσαν τα διαθέσιμα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση του Εμπορίου, της βιοτεχνίας και βιομηχανίας... Ήταν ο μόνιμος αιμοδότης της οικονομίας... Την αυτοκίνητο τράπεζα υπηρεσία, επάνδρωσαν ο οδηγός που κάθε ημέρα ερχόταν από το κεντρικό, ο συνταξιούχος αστυνομικός Ν. Διαμαντόπουλος που είχε υπηρετήσει στο Περιστέρι και ήξερε την περιοχή και τους ανθρώπους της και δύο υπάλληλοι του καταστήματος ο (Γ.Κ.) και ο (Π.Α.)... Η υπηρεσία υπαίθρου προσέλκυσε σημαντικό αριθμό λαϊκών καταθέσεων και το σπουδαιότερο ήταν ότι και αυτοκίνητο τράπεζα ήταν η κινητή διαφήμιση της Ιονικής και Λαϊκής τράπεζας και θεωρείτο τότε η πιο φιλική και εξυπηρετική τράπεζα.
Την περίοδο του Σεπτεμβρίου -75 ορκίστηκα και επήρα και το υπ’ αριθμόν 12393/ 1975 πτυχίο της (ΑΣΟΕΕ) Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών, και αμέσως την 1/1/76 πήρα προαγωγή λόγω πτυχίου στο βαθμό του λογιστού Α με βαλλερ 1/7/74, και είχα δικαίωμα κατ’ εκλογής κρίσεως στον επόμενο βαθμό.
Με τα γράμματα, τα πτυχία μαθαίνεις μέρος από τη συσσωρευμένη καταγεγραμμένη επιστημονική εμπειρία των επιστημόνων. Και το σπουδαιότερο που μαθαίνεις είναι τη διεύρυνση της σκέψης, τη μεθοδολογία, τον τρόπο της έρευνας και την αποδοτικότερη πρακτική εφαρμογή.
«Ήτοι προσπαθείς να επιτύχεις το μέγιστο αποτέλεσμα με την ελάχιστη δαπάνη». Αλλά οι σπουδές στο Πανεπιστήμιο είναι τέσσερα χρόνια, οι σπουδές, οι εμπειρίες της ζωής κάθε ανθρώπου είναι τουλάχιστον σαράντα...
Τότε θυμήθηκα την εικόνα του μακαρίτη του πατέρα μου, εκεί που έχτιζε και τα λόγια του... Πολλά γράμματα δεν ήξερε, γνώριζε ολίγη γραφή και ανάγνωση, από την αριθμητική τις τέσσερες πράξεις και από τη γεωμετρία πολύ καλά ήξερε, να μετράει, να τετραγωνίζει την επιφάνεια, να κυβίζει τον όγκο, και πρακτικά να φτιάχνει τα τόξα, τις καμάρες στις εκκλησιές και στα γεφύρια... Ήταν κτίστης πετράς πελεκάνος, ήταν από αυτούς τους Λαγκαδιανούς μαστόρους...
Τότε, όταν εμείς τα παιδιά σαν τσαπώναμε λιγάκι, το καλοκαίρι μετά το σχολείο, μας έπαιρναν για τη μαστοριά, να κουβαλάμε υλικά με τα γαϊδούρια και τα μουλάρια για το χτίσιμο, για να βγάλουμε το φαγητό μας, το ψωμί που τρώγαμε και τα μερικά έξοδα για να συνεχίσουμε στα γράμματα, στο γυμνάσιο...
Εκεί, ο πατέρας μου έπιανε την άμορφη πέτρα και με το σφυρί και την σμίλη της έδινε μορφή. Την έβαζε και την έχτιζε στον τοίχο.
–Γιάννη, τη βλέπεις την άσχημη, την άχρηστη πέτρα τι ωραία που στέκεται καμαρωτή στον τοίχο;... Και μαζί με τις άλλες αγκαλιασμένες, μονιασμένες που θα είναι, θα γίνει αυτό το γεφύρι, που θα στέκι εδώ αιώνες, χρήσιμο για να περνάνε γενιές και γενιές κόσμου...
Αυτό ήταν το γεφύρι στη Σπάρτη, στο δρόμο κοντά στα Χάνια της Σελασίας–Βουτιάνους...
Έτσι και στη ζωή για να γίνει προκοπή, ο κόσμος πρέπει να είναι μονοιασμένος, αγκαλιασμένος, όπως βλέπεις τις πέτρες που αγκαλιάζει στηρίζει και βοηθάει η μία την άλλη...
-Τη βλέπεις αυτή την πέτρα, που είναι εκεί χτισμένη τη λέμε κλειδί. (ήταν μια σχεδόν μικρή πέτρα, φτιαγμένη σε σχήμα, μορφής ισοσκελής πυραμίδας). Αυτή κλειδώνει για να είναι στέρεες όλες οι άλλες στο τόξο, στην καμάρα. Φαίνεται μικρή μπροστά στις άλλες και όμως αυτή κρατάει και τις άλλες... Και στο σεισμό ακόμα, όταν η καμάρα πάει να ανοίξει, να πέσει, αυτή κατεβαίνει και σφηνώνει και δεν αφήνει να πέσει όλο το οικοδόμημα...
Έτσι και μεθαύριο όταν μεγαλώσεις, που θα κάνεις με κόσμο, να μην υποτιμάς την αξιοσύνη και τη χρησιμότητα κανενός ανθρώπου, ας φαίνεται ότι είναι παρακατιανός, δεν ξέρεις πού, πότε και σε τι θα φανεί χρήσιμος... Αν μπορείς τον κάνεις καλύτερο, χρήσιμο, όπως έκανα εγώ την πέτρα από το νταμάρι χρήσιμη, κάνε τον και εσύ...
Αυτή τη συμβουλή, αυτό το μάθημα μετέπειτα το τηρούσα απαράκλητα... Προσπαθούσα να είμαι αλληλέγγυος και να βοηθάω όσο μπορώ κάθε συνάδελφο για το καλύτερο και όλοι τους μετά βοηθούσαν φιλότιμα και εμένα.
Ήμουνα και είμαι πεπεισμένος πως η αξιοσύνη του ενός, όση και πολύ μεγάλη και αν είναι, είναι μία... Η κινητοποίηση, η οργάνωση, η αξιοποίηση, και η διοίκηση έμψυχου υλικού, ανθρώπων έχει μεγάλη αξία, διότι χρησιμοποιείς την αξιοσύνη των πολλών... Ο ένας είναι πάντοτε ένας... Εκτός εάν ο ένας είναι κάτι το αλλιώτικο... Το σπάνιο... Και το τέλειο, το σπάνιο, μόνο στον έναν δεν υπάρχει...
Σπουδαίο πράγμα είναι να μπορέσεις να διοικήσεις έμψυχο υλικό, ανθρώπους δοτούς που τους εξέλεξαν άλλοι και σου τους έδωσαν για να τους διευθύνεις, να κάνεις δουλειά, χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις και από την εργατικότητα αποδοτικότητα και την αξιοσύνη των, να εξαρτάται και η αξιοσύνη η δική σου, η δική σου επιτυχία....
Η απόδοσή μου ήταν πολύ καλή, τα δελτία αξιολόγησης μου εξαίρετα και από τη γενική Επιθεώρηση της τράπεζας...
Η επιστολή εισήγηση του Δ/ντού προς τη διοίκηση για την κατά εκλογή προαγωγή μου ήταν έτοιμη για να αποσταλεί... Αλλά, όσο λιβάνι και να καις, ο διάβολος να μην πλησιάζει, αυτός βρίσκει την ευκαιρία τρυπώνει, την διαβολιά να κάνει...
Πλούσιο γνωστό πρόσωπο, μακρινός συγγενής εξ αγχιστείας, ήρθε στην τράπεζα και διαπραγματεύτηκε να καταθέσει σε προθεσμιακή κατάθεση σημαντικό ποσό χρημάτων. Όλοι οι συνάδελφοι που άκουσαν το ποσό είπαν:
-Ο Βέργος την έχει σίγουρη την κατά εκλογή προαγωγή... Αυτό το άκουσε και αυτός...
Ως γνωστό η προσέλκυση καταθέσεων καταγραφότανε στο ενεργητικό κάθε υπαλλήλου και στο ενεργητικό αποδόσεως του καταστήματος...
Έγινε η διαπραγμάτευση των όρων της κατάθεσης και συμφώνησε και υποσχέθηκε να φέρει τα χρήματα... Όμως χρήματα στην τράπεζα ποτέ δεν ήρθανε... Γιατί έμαθε ότι και εγώ από αυτή την κατάθεση θα έχω ωφέλεια, θα πάρω προαγωγή... Τίποτα δεν μένει κρυφό υπό τον ήλιο... Μαθεύτηκε ότι τα κατέθεσε σε άλλη τράπεζα...
Τότε κάποιος συνάδελφος από αφέλεια ή σκοπίμως είπε:
-Ο Βέργος δεν μπορεί να επηρεάσει ούτε και το οικείο περιβάλλον...
Βέβαια αυτό ήταν προσβολή στο πρόσωπό μου και στενοχώρια χωρίς λόγο και αφορμή...
Και αντί για ευχή, η κατάρα...
Ο δ/ντής επηρεάστηκε, θύμωσε, περισσότερο από τη φράση του συναδέρφου και έστειλε τα δελτία αξιολόγησης χωρίς την επιστολή εισήγησή του, για κατά εκλογή προαγωγή μου... Ανακοινώθηκαν οι κρίσεις, οι κατά εκλογή προαγωγές και δεν είχα συμπεριληφθεί.
Τότε μου είπε ο δ/ντής, ότι γι’ αυτήν την αιτία, από εκνευρισμό και από λάθος του, δεν έστειλε την επιστολή και το έχει μετανιώσει.
Στεναχωρήθηκα, αλλά κακία δεν του κράτησα, γιατί και εγώ στη θέση του δ/ντού σε ανάλογη περίπτωση, την κρίσιμη κακιά στιγμή, την ώρα του που συνεμπήκε ο διάβολος, ίσως έτσι και χειρότερα θα έκανα...
Εκεί πολύ καλά κατάλαβα και το ένιωσα, ότι από πλούσιο, από νεόπλουτο, καλό μη περιμένεις.... Ακόμα, ακόμα και σε τίποτα αυτόν να μην τον ελαττώνεις, από την ζηλοφθονία του, να μην αποχτήσεις μια μπουκιά ψωμί πάρα πάνω, μην τυχών στα πλούτη του τον πλησιάσεις...
Πεισμάτωσα χωρίς κακία, από αυτή τη συμπεριφορά όλων και ενέτεινα τις προσπάθειές μου και αύξησα τις καταθέσεις σε πολύ μεγαλύτερο ύψος του ποσού που δεν ήρθε και σε καλύτερη και αποδοτικότερη για την τράπεζα σύνθεση, από τις προθεσμιακές καταθέσεις, που τότε ήσαν υψηλότοκες, δηλαδή μεγαλύτερο κόστος για την τράπεζα, με καταθέσεις σε απλό ταμιευτήριο...
Στο επόμενο εξάμηνο, τρεις συνάδελφοι από το κατάστημα πήραμε κατ εκλογή προαγωγή...
Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, έγιναν πάλι ανακατατάξεις στο κατάστημα. Ο δ/ντής, κ. Χαρίσης, ανέλαβε δ/ντής της δ/σεως Καταστημάτων και εργασιών της τράπεζας, ο Μ. Κωστούλας, ο προϊστάμενος χορηγήσεων, επήγε δ/ντής σε κατάστημα και εγώ με εντολή στης δ/σεως προσωπικού να αναλάβω προϊστάμενος χορηγήσεων...
Κατά αρχάς έφερα αντιρρήσεις, διότι στο τμήμα χορηγήσεων δεν είχα δουλέψει, δεν είχα πρακτική εμπειρία, μόνο θεωρητικά ήξερα από δάνεια και πιστώσεις... Καλή η θεωρητική κατάρτιση, αλλά στην πράξη είναι αλλιώς...
Μου είπαν ότι η απόφαση είναι αμετάκλητη, ή δέχομαι ή έρχεται από πίσω ο άλλος, με τα επακόλουθα...
Δέχτηκα και την επόμενη, αφού παρέδωσα το τμήμα καταθέσεων, παρέλαβα το τμήμα χορηγήσεων. Ο συνάδελφος, κ. Μ. Κωστούλας, μου είπε ότι πρόφταινε να μου πει, σε δύο ημέρες που είμαστε μαζί.
Παρέλαβα, ανέλαβα το τμήμα...
Άφησα το γραφείο του προϊσταμένου κενό και κάθισα μπροστά στο γκισέ και μαζί με τον υπάλληλο εξυπηρετούσα τους πελάτες.
Ήθελα να μάθω τη δουλειά από κάτω προ τα επάνω, από την αρχή, από την καλημέρα που θα ειπεί ο πελάτης και θα ζητήσει να εξυπηρετηθεί μέχρι την αποπληρωμή του δανείου...
Την εποχή αυτή δεν θεωρείτο τραπεζιτικός με κύρος, με την οντότητα του τραπεζιτικού, αυτός που δεν ήξερε καλά χορηγήσεις Δανείων – Πιστώσεις και Εγγυητικές Επιστολές.
Δ/ντής στο κατάστημα ήρθε ο κ. Μ. Βασιλόπουλος και παράλαβε το κατάστημα ύστερα από έλεγχο της Γενικής επιθεώρησης... Δεν παρέμεινε στο κατάστημα για πολύ, και αντικαταστάθηκε από τον κ. Νίκο Σχίζα, που ήταν Δ/ντής στο κατάστημα Παλαιάς Λαχαναγοράς.
Θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω ότι, ο κ. Ν. Σχίζας είναι πατριώτης μου, είναι μεγάλος αγωνιστής της ζωής, παιδί πολυμελούς οικογένειας, έμεινε ορφανός από πατέρα. Ο πατέρας και τα τρία αδέρφια του πατέρα του, σκοτώθηκαν κατά το βομβαρδισμό του στρατιωτικού αεροδρομίου του Άραξου από τους Γερμανούς, χωρίς μετέπειτα οι οικογένειές τους να πάρουν από την πολιτεία βοήθημα, (σύνταξη) διότι ήσαν πολίτες εργαζόμενοι στα οχυρωματικά έργα του αεροδρομίου... Και έμειναν οι τρείς πολυμελείς οικογένειες απροστάτευτες στους πέντε δρόμους... Δούλεψαν όλοι τους σκληρά και τίμια και επέζησαν αξιοπρεπώς...
Ο Νίκος, πριν ακόμα τελειώσει το δημοτικό, εργαζόταν. Εργαζόμενος σε διάφορες δουλειές τέλειωσε το νυχτερινό γυμνάσιο και την (ΑΣΟΕΕ) Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών.
Αργάστηκε το σώμα του και ο νους του στη βιοπάλη της ζωής!... Και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πρότυπα ήθους, για τους νέους του χωριού μας...
Στην τράπεζα είχε καλή φήμη, εργατικού τίμιου, φιλότιμου, προκομμένου, καλός γνώστης των τραπεζικών εργασιών, αποτελεσματικός, αποδοτικός με αξιώσεις...
Όταν ήρθε στο κατάστημα, τον καλωσόρισα, του σύστησα όλους τους συναδέρφους που τους περισσότερους τους ήξερε...
Μετά το τέλος της δουλειάς της ημέρας πήγα και του είπα:
-Κύριε δ/ντά, είμαστε πατριώτες, σε ξέρω και με ξέρεις, αλλά θα σου ειπώ κάτι.
–Έλα, Γιάννη, λέγε μου, τι θέλεις από εμένα;...
-Τίποτα...
Όμως ξέρω ότι είσαι άνθρωπος αξιώσεων, και θέλω εδώ που ήρθες δ/ντής να πετύχεις...
Επειδή εγώ στις χορηγήσεις δεν είμαι και τόσο καλός, όπως ίσως θα ήθελες και επειδή δεν θέλω εγώ να είμαι εμπόδιο στην επιτυχία σου, αν νομίζεις ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ, όπως θα ήθελες, θέλω σε παρακαλώ να μου το ειπείς και να φροντίσεις και να φροντίσω να μετατεθώ... Ώστε να έρθει κάποιος άλλος συνάδερφος πιο άξιος... Αυτό θα είναι και εύκολο, διότι στο κατάστημα έχω περίπου δέκα πέντε χρόνια...
-Γιάννη, αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα...
-Άκουσε, όμως, για να έρθω εδώ, ξέρω την όλη κατάσταση του καταστήματος και με τι ανθρώπους έχω να κάνω δουλειά... Μου είπες πως δεν ξέρεις καλά χορηγήσεις και καλά έκανες και μου το είπες. Δεν μπορεί όμως να μην ξέρεις τίποτα και να μην θέλεις να μάθεις... Επίτρεψέ μου να σου ειπώ, πως εσύ οπωσδήποτε θα ξέρεις δύο πραγματάκια από δουλειά και πελατεία και εγώ ας ειπούμε, σαν δ/ντής να ξέρω τρία...
Αν εσύ μου ειπείς τα δύο που ξέρεις και εγώ σου ειπώ τα τρία που ξέρω και τα κατανοήσουμε και τα μάθουμε, θα ξέρουμε και δύο μας από πέντε...
Τα πέντε θα τα ειπούμε στους είκοσι συναδέλφους, θα μας ειπούν και αυτοί από ένα ο καθένας τους και έτσι θα πολλαπλασιάζεται η γνώση όλων μας..
Μην φοβάσαι, ό,τι δεν ξέρουμε θα το μάθουμε και εσύ που λες πως δεν ξέρεις, θα προσπαθήσεις, θα διαβάσεις, θα ρωτήσεις και θα μάθεις...
Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Με αυτό το προσωπικό που έχουμε θα το ενεργοποιήσουμε, θα δουλέψουμε και θα πετύχουμε...
Τότε θεώρησα τον εαυτόν μου πιο υπεύθυνο και ένοχο σε κάθε τυχόν αποτυχία... Μου έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη, μου έδωσε απόλυτη ελευθερία πρωτοβουλιών και αποφάσεων και εγώ δεν ήθελα εφ’ ενός να προσβληθώ, γιατί ήταν πατριώτης μου, αφ’ εταίρου να γίνω καταχραστής της εμπιστοσύνης του... Και περισσότερο να γίνω εγώ αιτία της δικής του αποτυχίας... Και έγινα καλός και στις χορηγήσεις και σε όλη σχεδόν την τραπεζική εργασία, από τα κάτω προς τα επάνω...
Από τη γραμμή των πρόσω!!!... Όπως έλεγα... Την τραπεζική δουλειά και κάθε δουλειά, τέχνη και επιστήμη πρέπει να τη γνωρίζουμε καλά από τη βάση, (από τα θεμέλια) προς την κορυφή...
Όλοι μαζί οι συνάδερφοι τότε αγαπημένοι, με κατανόηση δουλεύαμε και το κατάστημα επήγε ακόμα πιο καλά σε αποτελέσματα...
Την περίοδο αυτή, στο κατάστημα επικρατούσε περισσότερο ενθουσιασμός αισιοδοξία, γνώριζε ο καθένας μας, ότι σε όποια δυσκολία μας ο δ/ντής θα είναι συμπαραστάτης μας...
Όμως, δεν παρέμεινε για πολύ στο κατάστημα. Η διοίκηση με την ατασθαλία του Μετσοβίτη πού έγινε τότε στο κατάστημα Θεσσαλονίκης της Ρούσβελτ, τον έστειλε δ/ντή στο κατάστημα για να το επαναφέρει στην τάξη και σε πορεία ηθικής ανάπτυξης και αποτελεσμάτων...
Ήταν ο μοναδικός μέχρι τότε Πελοποννήσιος που έγινε δ/ντής σε κατάστημα της Θεσσαλονίκης...
Ήταν περίοδος αρχή της δεκαετίας του 1980.
Τα πολιτικά κόμματα στην πλήρη οργάνωσή τους, τα πολιτικά πάθη άρχισαν να αυξάνονται και να οξύνονται.
Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις πλήρως ενταγμένες στα πολιτικά κόμματα απέσχον του σκοπού των και εξυπηρετούσαν περισσότερο τις επιθυμίες των πολιτικών κομμάτων, παρά διεκδικούσαν τα εργατικά δικαιώματα. Οι συνάδελφοι οι περισσότεροι ήσαν ενταγμένοι σε αυτές τις παρατάξεις και οι εκάστοτε διορισμένες διοικήσεις της τράπεζας ανάλογα αντάμειβε αυτούς... Και τότε ήσαν, ο δικός μας, ο δικό σας, οι ανένταχτοι αυτοί που δεν ήσαν εμφανώς πουθενά... Και δεν είχαν πατερούλη προστάτη...
Αυτοί που δούλευαν για την πρόοδο της τράπεζας... Οι συνδικαλιστές κυρίαρχοι... Καθόριζαν την υπηρεσιακή ανέλιξη του κάθε συναδέρφου, είτε ήταν άξιος, είτε ήταν φελλός, αρκεί να ήταν γραμμένος στο κόμμα, να προσφέρει στην παράταξη και το κόμμα να είναι στην εξουσία ή κοντά στην εξουσία.
Αυτοί νέμονταν τους τίτλους, τις προαγωγές, τους θώκους, αναλόγως της κομματικής δύναμής των, και έκαναν τη μοιρασιά κατά αναλογία της δύναμης κάθε κόμματος, τέσσερα, τρία, δύο, ένα, μηδέν... Το ένα ήταν το μερδικό των ανένταχτων, που ήσαν ικανοί χρήσιμοι για να καλύπτουν την ανικανότητα των φελλών...
Τότε στο κατάστημα ήρθε δ/ ντής ο κ. Σ. Δήσιος, καλός χαρακτήρας ανθρώπου, σε μικρότερο βαθμό από εμένα. Που από τον κανονισμό του προσωπικού της τράπεζας, απαγορεύεται να είναι ο δ/ντής σε μικρότερο βαθμό από τον προϊστάμενο, τον υπδ/ντή κλπ χωρίς ο υπάλληλος αυτός, να έχει πειθαρχικά διωχθεί και να έχει κριθεί στάσιμος...
Όταν ήρθε αμέσως μου είπε:
-Κύριε συνάδερφε, γνωρίζω ότι έχεις μεγαλύτερο βαθμό από μένα, σε σέβομαι και εκτιμώ την προσωπικότητά σου και τον βαθμό σου, όμως η διοίκηση της τράπεζας με έστειλε στο κατάστημα για δ/ντή, δεν έχουμε συνεργαστεί, γνωρίζω ποιος είσαι, θέλω να με βοηθήσεις... Κατ’ ουσίαν εσύ θα είσαι....
-Δεν έχω εγώ τέτοια κολλήματα, και αναστολές, θα σε βοηθήσω... Και πράγματι συνεργαστήκαμε, απόλυτα με αλληλοσεβασμό... Μόνο μία φορά είχαμε έντονη διαφωνία.
Στο κατάστημα τότε μεταξύ των πελατών είχαμε πολλά βενζινάδικα και πολλούς διακινητές, εμπόρους πετρελαιοειδών, με πολλά βυτιοφόρα.
Ένας από αυτούς ο μεγαλύτερος ήταν ο επονομαζόμενος (Σακαφλιάς) με μεγάλο καθημερινό τζίρο σε μετρητά και μεγάλες αποταμιευτικές καταθέσεις, και καταθέσεις όψεως με μεγάλο βαλεριακό υπόλοιπο, επωφελείς για την τράπεζα...
Ήρθε στην τράπεζα και ζήτησε από τον δ/ντή, η αυτοκίνητο τράπεζα, υπηρεσία υπαίθρου να πηγαίνει και να σταματάει απέξω από το μαγαζί του, να μετράνε τα λεφτά, την είσπραξη, και να την καταθέτουν...
Μου το είπε. Ρώτησα τους συναδέρφους της υπηρεσίας υπαίθρου και τον αστυνομικό που συνόδευε το αυτοκίνητο και μου είπε πως ο χώρος είναι επικίνδυνος σε περίπτωση ληστίας...
Υπάρχει άμεσος τρόπος διαφυγής του και ότι ο (Σακαφλιάς) από ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δεν είναι και τόσο αγαπητός στην αγορά... Πολύ επικίνδυνος χώρος... Επισκέφτηκα και εγώ τον χώρο και τον έκρινα επικίνδυνο...
Εκεί ο συνάδερφος Π. Α. μου λέει:
-Κύριε υποδ/ντά, εγώ είμαι ένας, έχω μόνο τον εαυτό μου, οι άλλοι έχουν οικογένεια, παιδάκια, πρέπει να μας σκοτώσουν για να διαφυλάξουμε τα λεφτά, την περιουσία του Σακαφλιά; Λεφτά έχει ας πάρει δύο ανθρώπους να τον φυλάνε...
-Το κρίνεις επικίνδυνο;...
-Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι μας...
-Καλά, Παναγιώτη...
Όσο θα είμαι εγώ στο Περιστέρι, αυτό δεν πρόκειται να το υπογράψω, δεν θα γίνει...
Ο δ/ντής επέμενε και με κατέστησε υπόλογο αν θα φύγει ο πελάτης...
Τότε του είπα:
-Εγώ ανθρώπους δεν σκοτώνω.... Αν φύγει ένας καλός πελάτης, δέκα θα φροντίσουμε να έρθουν...
Αυτή ήταν η μόνη διαφωνία μας με τον αείμνηστο συνάδερφο κ. Σ. Δήσιο...
Μετά από δέκα ημέρες απέξω στο μαγαζί του πυροβόλησαν τον Σακαφιά, και ευτυχώς το πάχος της κοιλιακής του χώρας τον γλίτωσε και ίσως με την έντονη διαφωνία μου, γλίτωσαν και οι συνάδερφοι...
(Το γεγονός αυτό το είχα ξεχάσει προσφάτως ο συνάδερφος κ. Π. Αλεξίου την, ημερομηνία 2017 των εκλογών του συλλόγου συνταξιούχων, μου το θύμισε)
Τις περιόδους των απουσιών του Δ/ντού με εντολή της Γενικής Διεύθυνσης ανελάμβανα την δ/ση του καταστήματος. Την περίοδο αυτή που έκανα χρέη δ/ντού, ήρθε στο κατάστημα ο ένας από τους ιδιοκτήτες του καταστήματος που είχαμε ενοικιάσει το ακίνητο και μου είπε πως έχουν αποφασίσει να το πουλήσουν... Τον ρώτησα για την τελευταία χαμηλότερη τιμή που έχουν αποφασίσει να το πουλήσουν.
Μου είπε την τιμή.
Η τιμή που μου είπε ήταν πολύ κάτω από την αγοραία τιμή της περιοχής.
Έκανα υπολογισμό το ενοίκιο που πληρώνουμε με την τιμή και με την σκέψη ότι το ενοίκιο το δίνουμε και εξαφανίζεται, δεν μας μένει τίποτα και ό,τι φτιάχνουμε ή προσθέτει η τράπεζα μένει στο ακίνητο, θεώρησα καλό μην τυχόν και πουληθεί γρήγορα και μας διώξουν, που στην περίπτωση αυτή, τα έξοδα μετεγκατάστασης θα ήταν περίπου το ήμισυ της αξίας του ακινήτου, θεώρησα πως ήταν συμφέρον για την τράπεζα να τον αγοράσει.
Τότε αμέσως έπιασα και έστειλα εμπιστευτική επιστολή στη Γενική Δ/ση με κοινοποίηση, στον Πρόεδρο της τράπεζας. Πρόεδρος τότε ήταν ο διορισμένος από την κυβέρνηση, ο νεαρός οικονομολόγος κ. Στάθης Παπαγεωργίου. Μόλις έλαβαν την επιστολή, χωρίς καμία ειδοποίησή μου, ξαφνικά βλέπω τον πρόεδρο ένα πρωί να μπαίνει στο κατάστημα της τράπεζας.
Εγώ αυτή την στιγμή δεν ήμουνα στο γραφείο του δ/ντή. Ρώτησε ποιος είναι και που είναι ο δ/ντής. Αμέσως πήγα στο γραφείο του δ/ντή, τον καλωσόρισα και προσφέρθηκα να κεράσω κάτι. Δεν ήθελε, ήταν εκνευρισμένος αν και στην ηλικία ήταν πολύ μικρότερός μου...
Κάθισε στη μπροστινή πολυθρόνα του γραφείου και μου λέγει:
-Ώστε έτσι κύριε δ/ντά, αυτονομείστε και κάνεις τα δικά σου και συμφωνείς και την κατώτερη τιμή για να κάνεις αγορές...
-Ποιος σου είπε εσένα πως θέλουμε να αγοράσουμε το μαγαζί;;;...
-Κύριε πρόεδρε, δεν συμφώνησα, δεν αγόρασα κανένα μαγαζί...
Πρόταση έκανα για να αποφασίσετε εσείς να το αγοράσει η τράπεζα. Αν όμως είχα το δικαίωμα θα το αγόραζα...
-Γιατί έκανες αυτή την πρόταση, εφόσον ξέρεις πως η πολιτική της τράπεζας είναι να μην αγοράζει, να μην επενδύει να στεγαστεί σε ιδιόκτητα ακίνητα...
-Κύριε Πρόεδρε, μου επιτρέπετε να σας κάνω μία ερώτηση;
Ο Πρόεδρος ξαφνιάστηκε. Φάνηκε σαν να ενοχλήθηκε...
-Για κάνε μου...
-Κύριε πρόεδρε, ήρθατε με τον οδηγό σας απευθείας στο κατάστημα ή κάνατε μια βόλτα στην περιοχή του Περιστερίου;...
-Όχι, ήρθαμε απευθείας στο κατάστημα...
-Καλό θα ήταν να κάνατε και μία βόλτα στον κεντρικό άξονα της αγοράς του Περιστερίου, από τη γέφυρα της Λένορμαν, Άγιο Αντώνη, Π. Τσαλδάρη. έως τη διασταύρωση με την Θηβών...
-Και τι θα γινότανε;...
-Κύριε πρόεδρε, θα βλέπατε και θα συγκρίνατε και θα διαπιστώνατε πως το ακίνητο αυτό είναι στο τρίγωνο, είναι το μάτι του Περιστερίου....
Και μόνο η μόνιμη διαφήμιση που θα γίνεται μόνο από την εμφάνιση στην μετώπη της φίρμας της τράπεζάς μας, αυτό και μόνο είναι το τίμημα, η αξία της αγοράς του ακινήτου.
Εγώ πρόταση έκανα για να αποφασίσετε αρμοδίως εσείς...
Αυτή είναι η γνώμη μου...
Σηκώθηκε αναψοκοκκινισμένος, και λέει στον οδηγό του:
-Πάμε...
Σε μένα, μου είπε:
-Θα γυρίσουμε...
Μετά από λίγο επέστρεψαν και μου λέει:
-Τα δίπλα μαγαζιά τίνος είναι πουλιούνται;.
-Είναι του ιδίου ιδιοκτήτη του Παπασταμάτη και του Παπάζογλου.
-Διαπραγματέψου, τι αέρα θέλουν οι επαγγελματίες για να φύγουν, να τα αγοράσουμε όλα γύρω-γύρω...
-Κύριε πρόεδρε, εγώ μέχρι εδώ, δεν θέλω να έχω περισσότερη ανάμειξη. Η τράπεζα έχει τις αρμόδιες υπηρεσίες, για να διαπραγματευτούν καλύτερα σε αυτά από εμένα...
Το ακίνητο το αγόρασαν και απέκτησε η Ιονική τράπεζα ιδιόκτητο ακίνητο, στο μάτι του Περιστερίου... Μετά από αυτό το γεγονός, σε λίγο χρόνο, μετατέθηκα ως υπδ/ντής στο κατάστημα Κάτω Πατησίων....
Ιωάννης Στ. Βέργος
Τραπεζιτικές θύμισες (Α΄ Μέρος)
Τραπεζιτικές θύμισες (Β΄ Μέρος)
Τραπεζιτικές θύμισες (Γ΄ Μέρος)
Τραπεζιτικές θύμισες (Δ΄ Μέρος)
.
(ΕΚΜ)