Άνθρωπε!... Μην κλαις...
Άνθρωπε!.....
Όταν κλαις.....
Γιατί κλαις;....
Μην κλαις....
Το κλάμα, κάποτε, κάποιος, το άκουγε και έτρεχε να σε βοηθήσει!...
Μα τώρα... δεν το ακούει, δεν σε ακούει κανένας....
Είσαι μόνος.... Μόνος-μόνος... Κι έρημος....
Σε έρημο κόσμο....
Κι ας είναι γύρω σου, κόσμος... άνθρωποι... μιλιούνια...
Μα ούτε και αυτός ο Θεός τώρα δεν σε ακούει....
Αλίμονο...
Κουφάθηκε...
Ψωμάκι, νεράκι να σου δώσει...
Την πείνα, τη δίψα σου, να στομώσει....
Τους λυγμούς, το κλάμα σου, να κόψει...
Γι'αυτό σταμάτα άνθρωπε να κλαις...
Και κοίτα γύρω σου, τριγύρω σου...
Σκέψου και αποφάσισε το τι θα κάνεις;..
Θα ζήσεις, ή θα πεθάνεις;..
Μην σκύβεις το κεφάλι...
Θάρρος... πείσμα... αγώνα.... πίστη, θέλει η ζωή!...
Υπομονή....
Επιμονή...
Πρέπει να ζήσεις άνθρωπε!...
Θα ζήσεις!!!...
Άνθρωπε....άνθρωπε....Έλα στα συγκαλά σου...
Χτύπα επίμονα, με υπομονή την πόρτα της ζωής, του Θεού...
μέχρι που να σου ανοίξει!...
Θα σου ανοίξει....

Γιάννης Στ. Βέργος {Γορτύνιος}
14.04.2015

(Θ.Γ.Τ)