.Από την ιστοσελίδα της Μαρίνας Αθ. Μαραγκού. 

Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα 

Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή

κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή.

Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα:

Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.

Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες, μα κοίτα:

Σου στρώσαμε, δεν έχει τζάκι όμως και πίττα.

Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά

σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά.

Το χιόνι πέφτει στο κορμί μας, το παγώνει·

το χιόνι εισβάλει στην καλύβα και σαρώνει.

Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:

Κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό.

Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό·

κάνει καλό με τέτοιον άγριο καιρό.

Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα.

Έξω, ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα.

Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά:

Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά.

Θα ρίξουμε τα πανωφόρια στη φωτιά,

να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά,

να ζεσταθούμε ενώ θα καίγεται η στέγη,

να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει.

Κόπιασε, άνεμε – εκεί έξω πώς αντέχεις;

Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις.

 Μπέρλοτ Μπρεχτ.

Λίαν παράξενες ετούτες οι γιορτές.  Η αίσθηση; Βαρβαρότητα με έναν γόρδιο δεσμό, αξεδιάλυτο. Φτώχεια υλική σίγουρα, μα και ψυχής και πνεύματος. Βαβέλ σκοτεινών χρωμάτων στον ορίζοντα, μέσα σε αλληλοκατηγορίες, που με μεγάλη σπουδή οι αχαλίνωτοι κατέχοντες καλλιεργούν ώστε να πέσουμε στην παγίδα του αλληλοσπαραγμού.  Βαθύς σκοταδισμός και έκλυση των χειρότερων συναισθημάτων που επιφυλάσσει η ανθρώπινη φύση – καλά θαμμένα πριν. Τώρα, ακόμη και με περίσσια οίηση, τα προβάλλει ο άνθρωπος χωρίς δισταγμό.

Περιρρέουσα μολυσμένη ατμόσφαιρα, που ζέχνει. Η αιθαλομίχλη τελείως ορατή πια κατά μπροστά μας να μας πνίγει.

Οι μέρες όμως  είναι κόντρα και μας καλούν για μεταμόρφωση. Λαμπιόνια, φώτα, φώτα! Είναι σίγουρα καιρός για αφύπνιση, λοιπόν, και να ρίξουμε το φως προς τα μέσα μας. Η ίδια η ζωή είναι τόσο απλή και συνάμα μαγική, με οιονεί μαθήματα.

Αν λειάνουμε τα συναισθήματά μας, κοιτάξουμε τον διπλανό μας, δώσουμε ένα χέρι βοήθειας, και όλοι εστιάσουμε  στη συνείδησή μας, τολμήσουμε το βήμα, τότε, προφανώς, θα έχουμε τη μεταμόρφωση και οι σάλπιγγες των αγγέλων θα ηχήσουν, πού θα πάει!

Τι παραστατικός ο Κωστής Παλαμάς: .

Ω, μέσα μου γεννιέται ένας Θεός

Και το κορμί μου γίνεται ναός,

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπό μου λάμπει σαν αστέρι…

Φέρτε μου, Μάγοι –θεία βουλή το γράφει–

Τα σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι

Της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι!..

Αυτά τα δώρα ολόθερμες ευχές για όλους μας!

(ΧΙΜ)