Λυγερό μου κυπαρίσσι

Ελένης Κ. Μπόρα (1967-2022)

. 

Στην άκρη του κήπου μου υψώνεται, ένα δέντρο,

όπου χειμώνα-καλοκαίρι, φωλιάζουν τα πουλιά.

Είναι ψηλό και λυγερό, κυπαρίσσι αιωνόβιο,

από προπάππου φυτεμένο, εκείνα τα χρόνια τα παλιά.

. 

Παιδί, θυμάμαι, μάθαινα από τους μεγάλους ιστορίες,

για όλους εκείνους που το πότισαν,

για λύπες, αγάπες και χαρές από τρεις γενιές,

που ήρθαν και πέρασαν, τα μυστικά τους πίσω άφησαν.

Μαρίνας Αθ. Μαραγκού-TEXNOGRAFIA.

Η ποίηση και η φύση έχουν... Άνοιξη 

Η άνοιξη, πιστή και ακριβής στο ραντεβού της και, μη ορρωδώντας προ ουδενός, κατέφθασε και πάλι με όλο της το κάλλος.

Η ποίηση, και αυτή πιστή στην αποστολή της, εμπνεύσθηκε από την άνοιξη και την ύμνησε πότε με αισιοδοξία και πότε μελαγχολικά, δωρίζοντάς μας καρπούς οίστρου που πάλλουν το είναι μας και αποτυπώνουν συγκινήσεις, αξίες και μηνύματα, που οι ποιητές, ως θεματοφύλακες, διαφυλάσσουν ως κόρην οφθαλμού για την πορεία του έρημου ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη.

Ευσεβής πόθος, μια άνοιξη του δίποδου ζώου που ενώ θεωρεί με οίηση ότι είναι νοήμον και ικανό για τα μέγιστα, ιχνηλατεί αυτούς τους καιρούς στα σκοτάδια.

Ρ ο υ σ ά λ ι α

(Κόλλυβα-Κολλυβάδες-Τρισάγια-Μνημόσυνα-Ψυχοσάββατα… ξηροφαγία).

Βασίλειος Κων/ντή Σχίζας. 

....Tο Μ. Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής το λένε του Ρουσαλιού ή Ρουσαλιών(ε).

Επειδή οι ψυχές επιστρέφουν στον Άδη διακατέχονται από μεγάλη λύπη, όπως και οι εν ζωή οικείοι τους.

Ο λαός μας ενέπλεξε με ποιητικό τρόπο αυτή τη λύπη με λόγια ως εξής:

Όλα τα Σάββατα να παν,

να παν και να γυρίσουν
Το Σάββατο τού Ρουσαλιού

να πάει, να μην γυρίσει..... 

Την Άνοιξη μαζί με τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης τη Λαμπρή, στο χωριό μας γιορτάζαμε και τη γιορτή του Αι Γιώργη με μικρό πανηγύρι, που τα τελευταία χρόνια τείνει να ξεχαστεί.

Γιόρταζε το εκκλησάκι στη Σφυρίδα.

Πάντοτε ο Άγιος γιορτάζεται μετά τη Λαμπρή με αναστάσιμα τροπάρια και μεγαλυνάρια, που συντείνουν στην δημιουργία ψυχικής ανάτασης, μετά την συναισθηματική φόρτιση του μεγαλοβδόμαδου.