Με φίλησες, σε φίλησα, εκλαίγαμε κι΄οι δύο
σαν ήχησε του χωρισμού η κόρνα από το πλοίο.
Και με λυγμούς ψελλίσαμε ένα πονεμένο αντίο.
Μου είπες πως θα΄ρχόσουνα και τ΄άλλο καλοκαίρι
να περπατάμε συντροφιά, πιασμένοι χέρι-χέρι.
Μα πρόλαβα το όνειρο, της μοίρας το χαμπέρι
για κάθε καλοκαίρι...
Όμως θαρρώ ότι καρτερείς, στ΄ανήλια όπου ΄σαι μέρη,
το αιώνιο να βαδίσουμε, δικό μας καλοκαίρι,
Ερμής όταν με φέρει.
Αθ. Γκούτης
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
