Πανηγύρια και εκδηλώσεις στο χωριό μας Σέρβου μέχρι τη δεκαετία του 1960

Γεωργίου Δ. Βέργου

Στο χωριό μας, γινόντουσαν αρκετές εκδηλώσεις διότι όπως καταλαβαίνετε ήταν ο μόνος τρόπος διασκέδασης. Αρχίζουμε από τις εκδηλώσεις της αποκριάς, όπου για τρεις εβδομάδες που διαρκούσαν, σχεδόν κάθε βράδυ χόρευαν σε αρκετά σπίτια, πολλές φορές και σε περισσότερα από δέκα, φυσικά είχαμε και αρκετούς γάμους 15-20 ίσως και περισσότερους κάθε χρόνο, όπου οι νέοι και οι νέες του χωριού μας έδειχναν τις χορευτικές ικανότητές τους. Συνέχεια είχαμε την 25^η Μαρτίου, όπου μετά την Εκκλησία αν ο καιρός ήταν καλός και δεν έβρεχε για δύο-τρεις ώρες οι νέοι και οι νέες του χωριού μας το έριχναν στο χορό στο προαύλιο της Εκκλησίας, συνήθως της κάτω Εκκλησίας, της Κοίμησης, διότι ως γνωστό μέχρι που τελείωσε το χτίσιμό της, το 1957-58, εκκλησιαζόμαστε στη Ζωοδόχο Πηγή.

Τη Μεγάλη Πέμπτη γινόταν πανηγύρι στα Λουτρά της Ηραίας. Όπου πήγαιναν όσοι πατριώτες μας ήθελαν να αγοράσουν γουρουνόπουλο. Εκεί, έκαναν και την παραδοσιακή φάβα, με κουκιά και χωρίς λάδι

Το Πάσχα που ήταν η πρώτη γιορτή μετά τη σαρακοστή, πάλι το έριχναν στο γλέντι και στο χορό και την επόμενη ημέρα, αν δεν ήταν του Αγίου Γεωργίου. Αν την ημέρα αυτή ήταν του Αγίου Γεωργίου, τότε όλο το χωριό πήγαινε στο εξωκκλήσι του Αγίου στη Σφυρίδα, όπου γινόταν εκκλησιασμός και πανηγύρι με κρασί και μεζεδάκι και καραμέλες, τύχες και διάφορα άλλα ψιλικά που πουλούσαν οι μαγαζιάτορες του χωριού μας. (Ένα ωραίο άρθρο για το τι γινόταν τη μέρα αυτή στο χωριό μας έχει γράψει ο πατριώτης μας Θοδωρής Γ, Τρουπής, Γκράβαρης, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε, στην κατηγορία Αναμνήσεις, Το Πανηγύρι του Αϊ Γιωργιού).

Το επόμενο, αν δεν ήταν του Αϊ Γιώργη, ήταν της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή μετά το Πάσχα, όπου τότε έρχονταν και ‘’όργανα’’ (μουσική), συνήθως ερχόταν ο Κονίδας με την παρέα του, με κλαρίνο και μπουζούκι από το χωριό Παπαδά. (Το κανονικό του όνομα ήταν Σταυρόπουλος). Μερικές φορές έρχονταν και δεύτερα ‘’όργανα’’ ο Μαυρέλιας (Λιακόπουλος) από το Σαρακίνι και τότε έτρεχαν ποιος θα πιάσει τη θέση κάτω από το πουρνάρι που ήταν κοντά στην δεξιά, κάτω πόρτα της εκκλησίας.

Τα τελευταία χρόνια, μετά το 1970 περίπου, ο πατριώτης μας Νίκος Θ. Τρουπής, έχτισε στου Τσιούμπι το Εκλλησάκι του Αγίου Αθανασίου, που γιορτάζει στις 2 Μαϊου και έκαναν μόνο εκκλησιασμό.

Στις 21 Μαϊου, όπως είναι γνωστό, γιορτάζει η εκκλησία στους Αράπηδες, όπου σχεδόν όλοι οι Σερβαίοι πήγαιναν με τις οικογένειές τους. Πάλι είχαμε χορούς ,‘’όργανα’’, κρασί, μεζεδάκι, και πολύ κέφι και επισκέψεις στα σπίτια, όπου οι Αραπαίοι, εκτός του ότι ήταν πολύ φιλόξενοι, είχαν εκτός από πατριωτικούς και συγγενικούς δεσμούς . Εκεί έρχονταν και από τα γύρω χωριά.

Της Αγίας Τριάδος που είναι συνήθως στις αρχές Ιουνίου γινόταν πανηγύρι διήμερο στου Σαρακίνι με χορούς και μουσική. Πήγαιναν αρκετοί πατριώτες μας, όχι όμως όπως στα άλλα των γύρω χωριών.

Στις 17 Ιουλίου, της Αγίας Μαρίνας, γινόταν πίσω από τα Τρόπαια, στη λίμνη του Λάδωνα, όπου πολλοί πατριώτες μας πήγαιναν από την παραμονή και ήταν για θρησκευτικούς λόγους, (το έκαναν τάμα να πάνε στη χάρη της, έλεγαν πολλές γυναίκες από το χωριό μας). Υπ’ όψιν να σημειώσω ότι απέχει από το χωριό μας πέντε ως έξι ώρες με τα πόδια βέβαια.

Το επόμενο ήταν του Προφήτη Ηλία, που κι αυτό κτίστηκε τελευταία, με πρωτοβουλία του αείμνηστου δάσκαλου και λογοτέχνη Θοδωρή Κ. Τρουπή στο βουνό πάνω από το χωριό, στο Παλιόκαστρο, που κι αυτό το εορτάζουν τα τελευταία χρόνια, πάλι μόνο εκκλησιασμός και λίγο κρασάκι και βραστό, απ’ ότι έχω μάθει.

Στις 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής στην Τρανή-Βρύση, γινόταν, και γίνεται και σήμερα, μόνο εκκλησιασμός. Την ίδια ημέρα γινόταν στου Ράφτη, όπου πολλοί πατριώτες μας πήγαιναν. Επίσης γινόταν διήμερο στα Λαγκάδια, (στα Σβόρνα), εμποροπανήγυρις όπου πολλοί πήγαιναν και αγόραζαν διάφορα, από ρούχα, λευκά είδη, μέχρι ζώα, μουλάρια, γαΪδούρια κλπ.

Το μεγάλο πανηγύρι του χωριού μας που γινόταν όταν πλέον κτίστηκε η Εκκλησία του χωριού μας, Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, στις 15 Αυγούστου, γινόταν με όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη επισημότητα, με ‘’όργανα ‘’(μουσική), χορούς. Από την παραμονή μετά τον εσπερινό, γινόταν η περιφορά της εικόνας όπως και σήμερα και μετά το έριχναν στο γλέντι στα μαγαζιά, τα πρώτα χρόνια μόνο οι άνδρες, αλλά όσο περνούσε ο καιρός άρχισαν να ακολουθούν και οι γυναίκες. Την επόμενη μέρα, μετά τον εκκλησιασμό που συμμετείχε όλο το χωριό σχεδόν, πήγαιναν στα σπίτια τους για φαγητό και στη συνέχεια γύριζαν νωρίς το απόγευμα και το έριχναν στο γλέντι και το χορό με συνοδεία φυσικά μουσικής, πάλι με τον Κονίδα ή 6τον Μαυρέλια.

Στις 29 Αυγούστου που εορτάζει ο Αϊ Γιάννης, είχαμε μόνο εκκλησιασμό. Την ίδια μέρα έκαναν πανηγύρι και στο Ψάρι, με ‘’όργανα και χορούς όπου πάλι πολλοί πατριώτες μας πήγαιναν, διότι επειδή οι πατριώτες μας είχαν χωράφια σχεδόν σε όλα τα γύρω χωριά είχαν και φιλίες με τους γείτονες στα κτήματά τους.

Τα τελευταία χρόνια, η οικογένεια (τα παιδιά), του αείμνηστου Χρήστου Παπαγεωργίου, έκτισαν στου Ήθη την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου που γιορτάζει στις 4 Σεπτεμβρίου, όπου πηγαίνει αρκετός κόσμος και από την Αθήνα.

Τέλος στις 8 Σεπτεμβρίου έκαναν πανηγύρι στην Αράχοβα, (της Γορτυνίας φυσικά) όπου πάλι πολλοί χωριανοί μας πήγαιναν πάλι για τον ίδιο λόγο με τα χωράφια τους, ειδικά στην Αράχοβα είχαν πάρα πολλοί πατριώτες μας. Αυτό ήταν και το τελευταίο.

Του Αγίου Ανδρέα στις 30 Νοεμβρίου, τις πιο πολλές φορές είχε κακό καιρό ή και χιόνι, οπότε δεν λειτουργούσαν καθόλου, γινόταν λειτουργία στο χωριό.

Αυτά θυμάμαι από τα πανηγύρια του χωριού μας, πάντως πάντα όταν γινόταν κάποια εργασία ομαδική, όπως να ξεφυλλίσουνε το αραποσίτι, ή κάτι άλλο, όλο και κάτι θα γινόταν, κάποιος θα ερχόταν στο κέφι.

(ΧΙΜ)