.

Τη φετινή χρονιά μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ τους καλοκαιρινούς μήνες τρεις φορές την γενέτειρα  και να ζήσω από κοντά τη ζωή στο χωριό, τόσο την περίοδο χωρίς παραθεριστές όσο και το δεκαπενταύγουστο, που οι κάτοικοι και επισκέπτες μπορεί να έφτασαν τα 700-800 άτομα, κατά τη δική μου εκτίμηση. Πολύ χάρηκα με αυτές μου τις επισκέψεις, αφού θυμήθηκα τόσα και τόσα πράγματα που έζησα εκεί ως παιδί αλλά και μεγαλύτερος  έως σήμερα, που διάγω την 7^η δεκαετία της ζωής μου. Με την πρώτη ευκαιρία θα το επισκεφθώ πάλι, μιας και έχω την αίσθηση πως ανανεώνομαι.

Σκέφτηκα λοιπόν να καταγράψω σε αδρές γραμμές τις εντυπώσεις μου από αυτές τις επισκέψεις,  κυρίως για τους πατριώτες εκείνους που ζουν στο εξωτερικό ή έχουν χρόνια να επισκεφθούν το χωριό, αλλά και για την ιστορία του Τόπου μας, που μπορεί μετά πολλά-πολλά χρόνια κάποιοι απόγονοί μας να αναζητούν πληροφορίες, για τον τόπο καταγωγής των προγόνων τους.

Διαπιστώσεις

*Η πρώτη μου διαπίστωση είναι πως το χωριό μας είναι ένας πανέμορφος καταπράσινος τόπος, με την γνωστή απέραντη θέα προς κάθε κατεύθυνση. Το απόγευμα με καθαρό ουρανό μπορεί κανείς να δει δυτικά μέχρι το Κατάκολο.  Το γεγονός ότι η κτηνοτροφία στην περιοχή έχει σχεδόν μηδενιστεί και η κοπή των δένδρων έχει σχεδόν εκλείψει, είχαν ως επακόλουθο να απλωθεί παντού πράσινο,  σε τέτοιο  βαθμό που στις περισσότερες περιοχές να μην μπορεί πλέον να περάσει άνθρωπος.

*Η δεύτερη διαπίστωση αφορά την εικόνα μέσα στο χωριό.

Οι δρόμοι γενικά είναι λειτουργικοί και σε όλες σχεδόν τις γειτονιές  πηγαίνει αυτοκίνητο, πράγμα που εξυπηρετεί τα μέγιστα τους πατριώτες, αφού μπορούν  να πηγαίνουν κοντά στα σπίτια τους.  Ο δρόμος για το συνοικισμό  του χωριού μας «Αράπηδες», που η διάνοιξη άρχισε από το Σύνδεσμο το 1976 (επί προεδρίας αείμνηστου Στάθη Δάρα) και συνεχίστηκε με πρωτοπορία του αείμνηστου Ηλία Χειμώνα, είναι αρκετά καλός για τα ελληνικά δεδομένα.

Με τις εργασίες που έγιναν την περσινή χρονιά από την Περιφέρεια Πελοποννήσου ο δρόμος έγινε πιο βατός και θα βελτιωθεί ακόμη πιο πολύ, αφού υπάρχει έγκριση νέου κονδυλίου 200.000,00 ευρώ.

Από την άλλη πλευρά του χωριού, ο δρόμος μέχρι το γεφύρι του «Σαρά» έχει κάποια προβλήματα, που πρέπει να αντιμετωπιστούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Στην πλαινή φωτογραφία εικονίζονται  οι τρεις αείμνηστοι πατριώτες γιατροί που διετέλεσαν πρόεδροι του Συνδέσμου επί σειρά ετών και πρόσφεραν εξαιρετικές υπηρεσίες στο χωριό και στους πατριώτες. Θα παραμείνουν για πάντα στη μνήμη μας ως εξαιρετικοί και δημιουργικοί άνθρωποι: Πάνω ο Ι. Δημόπουλος, στη μέση ο Στάθης Δάρας και κάτω ο Ηλίας Χειμώνας.

Από πλευράς κτισμάτων του χωριού, το σύνολο σχεδόν των σπιτιών είναι καλοσυντηρημένα και  πολλά έχουν σημαντικά επισκευαστεί-επεκταθεί. Ελάχιστα είναι τα εγκαταλελειμμένα και αυτά που σπάνια τα επισκέπτονται οι ιδιοκτήτες τους.  Ο Γ. Δ. Βέργος, που επί σειρά ετών ήταν στο ΔΣ του Συνδέσμου, έχει δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα servou.gr τρία άρθρα για το θέμα των σπιτιών, που αξίζει να τα διαβάσετε. Επίσης οι δύο εκκλησίες μας μέσα στο χωριό διατηρούνται σε ικανοποιητική κατάσταση, καθώς και τα εξωκκλήσια που τα φροντίζουν με ιδιαίτερη επιμέλεια οι πατριώτες.

  

Οι ανάγκες των κατοίκων

Το τρίτο θέμα που νομίζω πως πρέπει να αναφερθεί είναι η κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων που βρίσκονται στο χωριό (οι μόνιμοι κάτοικοι το χειμώνα δεν υπερβαίνουν τους 30) αλλά και όσων το επισκέπτονται κατά διαστήματα η  εκτάκτως (συνήθως για κηδείες και μνημόσυνα), ή επιλέγουν να περάσουν εκεί τις καλοκαιρινές τους διακοπές.  Τα δύο μαγαζιά του χωριού που λειτουργούν όλο το χρόνο (το καφενείο-ταβέρνα του Γιάννη Ρουσιά και το παντοπωλείο-καφεμπάρ του Νίκου Λιατσόπουλου), καλύπτουν απόλυτα τις ανάγκες των πατριωτών. 

Από πλευράς εκκλησιαστικής λειτουργίας  τις περισσότερες Κυριακές του χρόνου πηγαίνει παππάς  στο χωριό (και σε έκτακτες περιπτώσεις) και από πλευράς ιατρικής κάλυψης μπορεί κανείς να βρει εκεί γιατρό, το πολύ μια φορά την εβδομάδα.

Το πρόβλημα με τα σκουπίδια

Αυτό το πρόβλημα  είναι γενικότερο για την περιοχή και είναι κυρίως πρόβλημα της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Πάντως, περιοδικά, περνάει το σκουπιδιάρικο του Δήμου και μαζεύει τα σκουπίδια. Στην περιοχή  «γαιδουροκυλίστρα», λίγο έξω από το χωριό,  που συνήθως πετούσαν οι πατριώτες διάφορα άχρηστα αντικείμενα, η κατάσταση έχει σημαντικά βελτιωθεί, αφού το σκουπιδιάρικο μαζεύει και αυτά.

Το σχολείο μας!

Το σχολείο του χωριού, που μάθαμε όχι μόνο γράμματα αλλά και βασικούς τρόπους συμπεριφοράς,  δεν λειτουργεί για πολλά χρόνια, αφού δεν υπάρχουν παιδιά. Το μοναδικό νήπιο που υπάρχει  πηγαίνει στη Δημητσάνα. Όπως μας ενημέρωσε ο πρόεδρος του χωριού Γιάννης Ρουσιάς  το σχολείο εντάχθηκε σε ένα επιδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση πρόγραμμα, για να μετατραπεί σε ξενοδοχείο φιλοξενίας ευπαθών κοινωνικών ομάδων.  Αυτό είναι σωτήριο για το σχολείο, γιατί η στέγη ήταν «έτοιμη» να πέσει μέσα. Έστω και ως ξενοδοχείο, αφού δεν γινόταν διαφορετικά,  θα διατηρηθεί το ιστορικό αυτό κτίριο για να θυμίζει τόσα πολλά σε τόσους πολλούς Σερβαίους, που αγωνίστηκαν πραγματικά να το φτιάξουν (λειτούργησε από το 1952-1986), με «μπροστάρη» τον τότε πρόεδρο του Συνδέσμου αείμνηστο γιατρό Ι. Δημόπουλο.

.

Θα σβήσει το χωριό;

 Εγώ ισχυρίζομαι πως όχι. Όταν στη δεκαετία του 1960 έφυγαν πολλοί πατριώτες  για την Αθήνα και άλλες πόλεις, υπήρχε διάχυτη η εντύπωση από πολλούς πως το χωριό σε λίγα χρόνια θα σβήσει.

Εικόνες από τα τρία μαγαζιά του χωριού.

Πενήντα και πλέον χρόνια πέρασαν και  το χωριό όχι μόνο δεν έσβησε, αλλά οι περισσότεροι πατριώτες έχουν επισκευάσει τα σπίτια τους και το επισκέπτονται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Πολλοί μάλιστα, κυρίως συνταξιούχοι, περνούν πολλούς μήνες στο χωριό  και πέραν των άλλων ενδιαφερόντων τους επιδεικνύουν ιδιαίτερη έφεση  …στην «ξερή και δηλωτή» και περνούν ευχάριστα τις ώρες τους. Με τις σημερινές οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει όλη η χώρα, το χωριό προσφέρεται για οικογενειακές διακοπές το καλοκαίρι, με παιδιά και εγγόνια. Και από ότι φαίνεται η οικονομική κρίση θα κρατήσει πολλά-πολλά χρόνια. Μακάρι να διαψευστώ.

Επίλογος

Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι παλιοί Σερβαίοι, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε αυτόν τον τόπο και κουβαλάμε μέσα μας χιλιάδες εμπειρίες και βιώματα, οφείλουμε να στηρίζουμε οτιδήποτε έχει σχέση με το χωριό και τους πατριώτες, καθένας με τον τρόπο του.

Πέραν των άλλων, έχουμε χρέος νομίζω  να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια  να πείσουμε  τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, ότι πρέπει να επισκέπτονται το χωριό και σίγουρα δεν έχουν να … χάσουν.

Έτσι θα υπάρχει συνέχεια και θα διατηρηθεί το χωριό  …«για πάντα»! 

Όσοι δεν το έχετε επισκεφθεί για αρκετό καιρό, πάρτε την απόφαση να πάτε μια βόλτα. Αξίζει τον κόπο, δεν θα μετανιώσετε.

Χ. Ι. Μαραγκός

ΥΓ. Σε  άρθρο που θα ακολουθήσει θα γράψω για τις Συλλογικές και άλλες εκδηλώσεις του Αυγούστου στο χωριό, μιας και  έχω βγάλει και αρκετές φωτογραφίες.