Στάθη Δάρα.
Όλα είχαν κανονιστεί από προηγούμενες συσκέψεις του ΔΣ και επισκέψεις μας στο χωριό, για την ημερομηνία που θα γινόταν η έναρξητης πολυπόθητης διάνοιξης του δρόμου προς Αράπηδες.
Όμως μια τελευταία επαλήθευση θεώρησα ότι ήταν τελείως απαραίτητη.
Έτσι λοιπόν πήρα μαζί τον Αντιπρόεδρο του Συλλόγου Χρ. Ι. Μαραγκό πρωί Σαββάτου και πήγαμε στη Βυτίνα για να συναντήσουμε το δασάρχη κ. Κολοφούση για να μας στείλει τη μπουλντόζα, όπως είχαμε συμφωνήσει.
Είχε βέβαια προηγηθεί συνεννόηση μαζί του, μέσω του Νίκου Χρονόπουλου. Πράγματι απεδείχθη ότι η προσωπική μας επίσκεψη ήταν αποφασιστική διότι η μπουλντόζα ήταν μέσα στο δάσος του Μαινάλου και η νταλίκα που θα την μετέφερε ήταν χαλασμένη. Το πρώτο εμπόδιο που έπρεπε να προσπεράσουμε οπωσδήποτε. Μας λέει λοιπόν «έχω μια επείγουσα δουλειά στην Νομαρχία και όταν θα γυρίσω θα δούμε τι θα γίνει». Του πρότεινα να πάμε μαζί στη Τρίπολη με το δικό μου αυτοκίνητο για να έχουμε το χρόνο για συζήτηση και "ψήσιμο" πως θα βρεθεί νταλίκα να μεταφέρει τη μπουλντόζα.
Μετά από σχετικό τηλεφωνήματα βρέθηκε στο Άργος μια Νταλίκα που θα αναλάμβανε να φέρει τη μπουλντόζα από το Μαίναλο στο χωριό μας την επομένη το πρωί με το σχόλασμα της εκκλησίας. Μάθαμε τότε ότι η μπουλντόζα είναι μόνιμα μέσα στο δάσος για επισκευές των 400 χιλιομέτρων δασικού δρόμου που έχει το Μαίναλο. Αναβολή δεν γινόταν καμία. Έπρεπε να αρχίσει Κυριακή που όλος ο κόσμος ήταν στο χωριό αλλά και τα μέλη του ΔΣ που ήθελαν οι περισσότεροι να φύγουν. Πράγματι έγιναν όλα όπως τα σχεδιάσαμε. Πήγε η νταλίκα στο μαίναλο, φόρτωσε την μπουλντόζα και την έφερε στο Σουλινάρι. Την ξεφόρτωσε εκεί και σε 10 λεπτά ακούστηκαν οι ερπύστριες να κατηφορίζον στης Ζαχαρούς!!
Εξιστορούμε αυτά τα γεγονότα που είναι λίγο άγνωστα, τώρα που πέρασαν 30 χρόνια, και έχουμε κάθε δικαίωμα να τα πούμε. Το Σάββατο το βράδυ με πλησιάζει ο Παπασωτήρης ο Α΄ και μου λέει: «κοίτα εδώ» και μου δίνει μια επιστολή Σερβαίου, «Μεγαλόσταυρος» σήμερα από το Σύλλογο, που πρόσφερε στο χωριό ό,τι μπορούσε, με τη δική του άποψη. Έλεγε λοιπόν η επιστολή «Να σεβαστούμε το ιερό!!! προαύλιο της εκκλησίας» και τον καθιστούσε υπεύθυνο, ώστε να μας εμποδίσει να περάσει ο δρόμος. Βέβαια δεν έδωσα σημασία γιατί ήταν γνωστή η άποψη του και υπολογίζαμε και τις αντιδράσεις του. Αλλά και ο μακαριστός Παπασωτήρης, έξυπνος άνθρωπος, έπιασε αμέσως το σφυγμό του χωριού και μου λέει
«τράβα εμπρός».
Μαζευτήκαμε λοιπόν μπροστά στην εκκλησία την επομένη και άρχισε η τελετή έναρξης (υπάρχουν καταγεγραμμένα τα ηχητικά ντοκουμέντα, ομιλία δική μου, λειτουργία, παραινέσεις από τον παπά «να είμαστε όλοι ενωμένοι και αν είπε κανείς καμιά κουβέντα να μην το ξανακάνει διότι γίνεται ένα μεγάλο έργο, κλπ»
Έρχεται τότε και ο πρόεδρος Ηλ. Σχίζας στο αγιασμό, αφού ολονύκτια αγωνίστηκαν ο Ηλ. Χρ. Σχίζας και Γιάννης Κουτσανδριάς να τον πείσουν και να καταλάβει ότι το ΔΣ είναι αποφασισμένο και ο δρόμος θα αρχίσει οπωσδήποτε, ότι και να γίνει.
Με τις ευλογίες και παροτρύνσεις των παατριωτών η 
μπουλντόζα κατέβασε το υνί και άρχισε η διάνοιξη κάτω από το οίκημα της αστυνομίας (σπίτι της "Μπαρκούτσιος"). Ο κόσμος φώναζε καλορίζικος και χειροκροτούσε. Ο Λιάς ανέβηκε έπειτα από αυτά που γινόταν στη μπουλντόζα και έλεγε στο χειριστή «τράβα εδώ-κόψε εκεί» και έφτασε μέχρι το Μπουλούτσου. Η μεγάλη μας έμπνευση ήταν να κατεβάσουμε τη μπουλντόζα από εκεί παρακάμπτοντας το «ιερό» προαύλιο διότι θα μας έτρωγε πολύ χρόνο και χρήματα.
Δώσαμε εντολή στο χειριστή να τραβήξει μέχρι το βράδυ στου Μιλιάνθη και γυρίζοντας πίσω να κάνει τις απαραίτητες διαπλατύνσεις. Θέλαμε να φανεί τετελεσμένο γεγονός και όλες οι τυχόν αντιδράσεις να γίνου την ίδια μέρα. Και να οι πρώτες πέτρες πέφτουνε στου Ντινάκη τις φασολιές. Τρώμε τους πρώτους διαβόλους. Άνθρωπος όμως με κατανόηση ο μακαρίτης, πήγαμε στο υπόγειο του ήπιαμε από μια κούπα και τον καθησύχασα. Φανταστείτε αν έφερνε μεγάλες αντιρρήσεις και ξηλώναμε τις πέτρες με τα χέρια. Ο επόμενος της θα ανεβαίνει στο σπίτι του, ο άλλος από κάτω πως θα κατεβαίνει στον κήπο του. Παρακάτω ο Μπαρμπα Γιώκος Ντάρας που φώναζε ενθουσιώδης όπως πάντα
«πάρτο όλο και οποιανού κόβει, με νόημα βέβαια, να του δώσω εγώ όσο του κόψει».
Έτσι με αυτές τις αντιδράσεις αλλού περισσότερες, αλλού λιγότερες, φτάσαμε στου Π. Μαραγκού το αμπέλι. Τρώμε τις πρώτες Χριστο-Παναγίες εγώ και ο χειριστής, γιατί άθελά του ο χειριστής γκρέμισε λίγο το εικονοστάσι, που είχε φτιάξει ο ίδιος. Λίγο πριν ο Κωτσιοχρόνης φώναξε γιατί έπεσαν λίγα χώματα στη στέρνα του!
Θα αναφέρω τώρα ένα άλλο γεγονός που για πρώτη φορά το ανακοινώνουμε. Ήμουν πάνω στην πλατεία, εκεί που είναι το Ηρώο και άρχοντας 3 μακαρίτες τώρα πατριώτες μας που αφού πήγαν και έπαιξαν την πρέφα τους μέσα στην εκκλησία ήρθαν να δουν τι γίνεται. Η μπουλντόζα δούλευε στις κερασιές της Μαργαρίτας. Είδαν τι γίνεται κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και με πλησιάζουν και μου λέει ο πρώτος
«Εδώ γιατρέ να περάσει ο δρόμος μη πειράζουμε το προαύλιο και την εκκλησία». «Ναι Σταθάκο» λέει ο άλλος, γιατί ήταν και μπάρμπας μου, «εδώ να περάσει. Θα ’ναι λίγο ανηφόρα αλλά μπορούν να περνάνε μικρά αυτοκίνητα». Ο τρίτος δεν είπε τίποτα τους πήρε και φύγανε κουνώντας το κεφάλι. Βέβαια ήταν οι πρωτεργάτες να πάει ο δρόμος προς τα κάτω από Λυκούρεση. ΔΕΝ ήταν λάθος για μένα, αυτό μπορούσαν αυτό έκαναν.
Θα γινόταν κάποτε και αυτός ο δρόμος, δεν ξέρω όμως από εκεί ή από κάποια άλλη κατεύθυνση και με χρήματα όχι Σερβαίικα - απαραίτητος και αυτός. Εμείς κάναμε την υπέρβαση. Προσωπικά πάντοτε μου άρεσαν οι ανηφόρες και ένοιωθα ικανοποίηση όταν κατόρθωνα να τις ανέβω. Αλλά ήταν και το πείσμα στις κοντόφθαλμες αντιδράσεις ότι δεν γίνεται, θα χαλάσουμε το "Ιερό" προαύλιο, θα κινδυνεύσει η εκκλησία κ.τ.λ.
Και όμως ο δρόμο έγινε χωρίς ζημιές και εξυπηρετήθηκε όλο το κάτω χωριό με δρόμο και έφτιαξαν καινούργια σπίτια – εύκολα τα υλικά - και επισκευές σπιτιών. Εν μέρει και το πάνω χωριό εξυπηρετήθηκε. Για το νεκροταφείο και Αράπιδες που ήταν και ο πρωταρχικός μας σκοπός δεν γεννάται θέμα, διότι το βλέπουμε σήμερα. Παρά τα 30 χρόνια (27 στην ουσία, γιατί το 1979 τελείωσε ο δρόμος) δεν έγιναν αρκετές βελτιώσεις. Πέρασε μια 8ετία με Γορτύνιο Νομάρχη τελείως άκαρπη. Η μελέτη για χρηματοδότηση με προδιαγραφές (γεφύρια, κράσπεδα, διαπλατύνσεις) χωρίς παραλλαγή, για μένα ήταν άσκοπη διότι έβγαζε ένα ποσόν τόσο μεγάλο που ήταν αδύνατο να το πετύχουμε. Μου θύμισε τη μελέτη για τη μάνδρα στου Εικοσιμία τον κήπο (850 χιλιάδες) και δεν μας έδωσαν δεκάρα και σε μας κόστισε 240 χιλιάδες.
Παρέμεινα στο χωριό κείνο το καλοκαίρι 29 ημέρες εργαζόμενος, μεταφέροντας τους εργάτες στο νταμάρι της Κοκκινόβρυσης αλλά και στα έργα που έπρεπε να γίνουν: μάντρες Εκοσιμία, Παπαγεωργίου, Τερζή και δύο αποχετεύσεις που ήταν κρίσιμα και επείγοντα πριν πιάσει ο χειμώνας και δεν μείνει τίποτα όρθιο. Έτσι δουλεύαμε τότε φτιάξαμε το δρόμο με πλήρη σεβασμό στο «ιερό» προαύλιο με ακέραιη την εκκλησία που έφτιαξε ο Σύλλογος (1ον άρθρο του καταστατικού ιδρύσεως του) που είχε και έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο για ότι γίνεται σ’ αυτήν. Γιατί τα τελευταία χρόνια έγιναν έργα που μείωσαν αυτό το οικοδόμημα της νεωτέρας τέχνης μνημείο. Καμπαναριό- πρόναος- πλατεία και κόντυνε την εκκλησία αρκετά και έχασε από την αρχιτεκτονική της. (Θάφτηκαν τα αγκωνάρια. ΑΛΛΑ και η πλατεία που γίνεται σήμερα δίπλα (άρχισε πριν 5 χρόνια και τώρα τελειώνουν τα μπετά). Θα πρέπει να φτάσει στο ίδιο επίπεδο- ίδια στρώση - ίδιος φωτισμός κ.τ.λ., κάτι που νομίζω δεν θα αδικήσει την νέα ενιαία πλέον πλατεία. Γιατί τόση βιασύνη; Δεν υπάρχουν 2 πλατείες. Μόνο μία και αυτή στη χρήση όλου του χωριού γιατί η συνδρομή του Συλλόγου για να γίνουν ήσαν καταλυτική. Να θυμίσω κάτι που λίγοι επιζώντες θυμούνται. Η λεγόμενη πλατεία της «εκκλησίας» ονομάζεται πλατεία του συλλόγου Σερβαίων. Διότι ο Σύλλογος σκέπασε το πάνω σχολείο με πρόεδρο τον αείμνηστο Μήτσο Δάρα, Διευθυντή του σχολείου το Γιώργο Δάρα. Την κορδέλα έκοψε ο πρόεδρος και το ψαλίδι το πρόσφερε η μαθήτρια τότε Διαμάντω Κωνσταντοπούλου (θάταν και καλή μαθήτρια για να την επιλέξει ο δάσκαλός της).
(XIM)
