Ήταν γνωστό από την αρχαιότητα ότι στην περιοχή της Μεγαλοπόλεως, στα στρώματα των πετρωμάτων, υπήρχαν υπερμεγέθη απολιθωμένα οστά. Ο περιηγητής Παυσανίας αφηγείται στα Αρκαδικά του ότι στο ιερό της Αρτέμιδας Αγροτέρας είχαν τοποθετηθεί οστά, τα οποία ήταν πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που ταιριάζουν σε ανθρώπινο σώμα. Γι' αυτά υπάρχει η παράδοση ότι είναι γιγάντων που εφονεύθησαν κατά την γιγαντομαχίαν. Mετά το 1854 διάφοροι ξένοι παλαιοντολόγοι προσδιόρισαν την προέλευση των οστών. Απεφάνθησαν ότι ανήκουν σε ελέφαντες που ζούσαν στην περιοχή πριν εκατομμύρια χρόνια. Το 1902 μετά από ανασκαφικές εργασίες οι οποίες συνεχίστηκαν μέχρι το 1958 συγκεντρώθηκαν τρεις τόνοι απολιθωμένων λειψάνων και μετεφέρθησαν στο Παλαιοντολογικό Μουσείο Αθηνών, όπου και ευρίσκονται μέχρι σήμερα.
Οι μυθολογικές παραστάσεις που κυριαρχούσαν στην σκέψη των αρχαίων Ελλήνων οφείλονται στα λείψανα αυτών των θηλαστικών. Διέβλεπον σ' αυτά ίχνη Αμαζώνων, και γενικά τα ευρήματα αυτά τα συνεδύαζαν με παραστάσεις μυθολογικών προσώπων γιγάντων και τιτάνων. Οι περιγραφόμενοι Κύκλωπες και η μυθική μορφή του μονόφθαλμου Πολύφημου ανάγονται στα απολιθωμένα κρανία των νάνων ελεφάντων που ευρέθησαν στις σπηλιές των ακτών της Σικελίας.
Στη περιοχή μας όπως και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας, αλλά και σε άλλες χώρες Ιταλία, Γερμανία κ.τ.λ. τέτοια όντα με υπερφυσικές ικανότητες ήταν οι Αράπηδες. Δαίμονες, κακοποιά στοιχειά, μαύροι και ειδεχθείς στην όψη, καθ' ομοίωση του διαβόλου, πολλές φορές μεταμορφωμένοι σε ταύρους η γέροντες προστάτευαν, κάστρα, στέριωναν γεφύρια, παραμόνευαν στις βρύσες, φύλαγαν κρυμμένους θησαυρούς. Στο χωριό κατά την παράδοση παρουσιάζοντο σαν βοσκοί που έβοσκαν την νύκτα τα αμέτρητα φλουριά του Κάστρου. Τα έπερναν από τις σπηλιές στην Γκούρα, περνούσαν την Μπρίνια την Φραζινέττα την Έριζα, άλλοτε την Δρυμήνα, του Ηθι, έφθαναν στο Παλαιόκαστρο και επέστρεφαν πριν ακόμη ξημερώσει πάλι στους ίδιους χώρους διαμονής τους οποίους όπως είναι επόμενο ονόμαζαν Αράπηδες.
Επειδή οι χώροι αυτοί ήταν απροσπέλαστοι, ήταν ασφαλείς. Σε περίπτωση που διάφοροι επιδρομείς επετίθεντο στο χωριό, οι περισσότερο ανήμποροι και ηλικιωμένοι μεταφέροντο σ' αυτά τα κρυσφήγετα για ασφαλέστερη διαμονή. Το ίδιο συνέβη και όταν το 1770 μετά την αποτυχούσα επανάσταση του Ορλώφ, ο Σουλτάνος έφερε στην Πελοπόννησο πολλούς Αλβανούς για να τιμωρήσει τους αποστατήσαντες. Πρόκειται για την χειρότερη περίοδο της ιστορίας του χωριού. Οι Αλβανοί έσφαζαν, έκαιγαν, κατάστρεφαν, αιχμαλώτιζαν και έστελναν δούλους στην Μπαρμπαριά τους δύστυχους κατοίκους.
Μετά την καταστροφή του 1770, περίπου κατά το 1780, όταν αποκαταστάθηκε η ομαλότητα οι διαμένοντες στις σπηλιές, σχεδόν επί μία δεκαετία Σερβαίοι, εγκατασταθήκαν κοντά στη βρύση που υπάρχει στην νοτιοδυτική πλευρά του όρους Δασυβούνι. Εκεί ιδρύθηκε ένας μικρός οικισμός ο οποίος έλαβε το όνομα της περιοχής Αράπηδες.
Οι Αράπηδες λοιπόν είναι ένας νέος οικισμός.
Οι Αράπηδες δεν αποτέλεσαν οικισμό, αλλά γειτονιά, κρησφύγετο του Σέρβου, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Χρήστος Αθ. Μαραγκός, υποστράτηγος ε.α.
