Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο που έκανε αναφορά στην επίδραση που έχει στον ψυχικό μας κόσμο και στην διαμόρφωση γενικά της προσωπικότητάς μας η έκφραση της ευγνωμοσύνης. Η ευγνωμοσύνη δεν είναι μια θεραπεία για όλα, αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό ένα ανεκμετάλλευτο εργαλείο για την βελτίωση της ζωής μας, για να φτάσουμε στην ικανοποίηση και στην ευτυχία.
Η πρόταση των ειδικών είναι καθημερινά να ευγνωμονούμε κάποιον η κάτι, αρχής γενομένης από το θεό, όχι για κάτι που έγινε προσωπικά για εμάς, αλλά και για όλον τον κόσμο. Οφείλουμε ευγνωμοσύνη πχ σε αυτόν που ανακάλυψε το τηλέφωνο, την τηλεόραση, στον Φλέμινγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη , σε έναν άγνωστο που φύτεψε στην αυλή του μια λεμονιά και περνώντας από το πεζοδρόμιο την άνοιξη, μοσχοβολάει η ατμόσφαιρα από τα άνθη της.
Η πρόταση είναι κάθε πρωί να βρίσκουμε κάτι να ευγνωμονήσουμε.
Στο αρχείο μου με φωτογραφίες, βρήκα και μία με ένα γαϊδαράκο σε περιβόλι στο χωριό, και σκέφθηκα να τον ευγνωμονήσω για το ρόλο που αυτά τα
αθώα ζώα μαζί με τα μουλάρια βεβαίως έπαιξαν στην επιβίωση των παλιότερων γενιών στο χωριό μας Τον φαντάσθηκα να με κοιτάει με τις πρωτοξάδελφες βοδιού ματάρες, όρθια αυτιά, άλλοτε να κουβαλάει το αφεντικό ή το βαρύ φορτίο. Το βασικό μεταφορικό μέσο, το εργαλείο για όλες τις δουλειές. Απόλυτα ταυτισμένο με το αφεντικό, που πάντα του μίλαγε με προσωπική αμεσότητα, άλλοτε απαιτητικά άλλοτε υποτιμητικά, αλλά αυτός εκεί. Ατελείωτη αντοχή, ανοχή, υπομονή. Σήμερα έχοντας πλήρως παροπλισθεί στο χωριό από την παύση των καλλιεργειών, την αστυφιλία, και από την έλευση των ”DATSUΝ” κάπου-κάπου βλέπουμε κάποιον ξεχασμένο, εν είδει αξεσουάρ. Οι Σερβαίοι του οφείλουν πολλά. Για την ακρίβεια πάρα πολλά. Όλους τους ήρωες τους τιμούμε με συνέπεια για την προσφορά τους. Κάποτε πρέπει να έλθει και η στιγμή του «ακάματου γαϊδαράκου». Σε κάποια πολυσύχναστη θέση , του οφείλουμε την αναγνώριση της προσφοράς του, τη θύμησή του. Είναι μεγάλη παράλειψη, αν όχι αγνωμοσύνη, ότι δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Ας μην γινόμαστε............ γαϊδάροι.
Θοδωρής Γ. Τρουπής
