Τον Αύγουστο του 2017, έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του λοχαγού Δημητρίου Θ. Τρουπή, που πέθανε μαχόμενος ηρωικά στη Μικρά Ασία, το 1921. Έκανε το καθήκον του προς την πατρίδα δίνοντας την ζωή του. Η άποψή μου είναι ότι μετά τον θάνατο δεν ενδιαφέρει το νεκρό τι θα του προσφέρουμε. Τα μνημεία και τα μαυσωλεία δεν θα έλθουν να τα ιδούν οι νεκροί, άρα τους είναι άχρηστα.
Ο φίλος Καθηγητής Γιώργος Τρουπής διοργάνωσε μια λαμπρή εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια της προτομής. Το χωριό έγινε για λίγο το κέντρο της περιφέρειας, με τους τοπικούς άρχοντες, με ομιλητές υψηλού επιπέδου, με πλήθος κόσμου. Ήταν πρωτόγνωρη εορτή υψηλού επιπέδου, που μας έκανε όλους υπερήφανους. Δεν φανταζόμουν ότι θα παρευρισκόμουν σε τέτοια εκδήλωση.
Ο απόγονος του λοχαγού Γιώργος Θ.Τρουπής είναι καθηγητής του πιο βασικού μαθήματος στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την ανατομία. Στη θέση αυτή ξεχωρίζει, εκτός από τις γνώσεις του και από την πολύ καλή συμπεριφορά του. Διδάσκει τους φοιτητές με αγάπη και σεβασμό στην προσωπικότητά τους, πράγμα ασυνήθιστο από προηγούμενους διδάσκοντες. Γι’αυτό είναι αγαπητός από όλους.
Στο γραφείο του έχει τη φωτογραφία του χωριού Σέρβου και σε κάθε ευκαιρία δηλώνει τον τόπο καταγωγής του. Το γραφείο του είναι ανοικτό σε όλους και ιδιαίτερα στους πατριώτες του. Δίνει ακούραστος τη βοήθειά του σε όσους τη ζητήσουν. Ο γιός του Θοδωρής, άριστος καθηγητής χειρουργός, είναι άξιος συνεχιστής του.
Στο χωριό, η συμπεριφορά του είναι αυτή που ήταν από τα παιδικά του χρόνια, ζωηρός, γελαστός χωρίς ύφος καθηγητού, ομιλητικός με όλους και προσηνής προς όλους, δίνει ζωή με την παρουσία του. Στην εκδήλωση των αποκαλυπτηρίων, ένας γιατρός, παλιός μαθητής του είπε ότι καθηγητής Γεώργιος Τρουπής δεν κέρδισε τίποτα από τα αποκαλυπτήρια και είχε και οικονομική επιβάρυνση. Αυτό το πιστεύω και εγώ. Ο ίδιος κέρδισε μόνο συναισθηματικά. Κέρδισε, επίσης, το χωριό και εμείς που παρευρεθήκαμε και όσοι στο μέλλον θα βλέπουν την προτομή, που θα τους εμπνέει την αγάπη για την πατρίδα και για συλλογικούς αγώνες.
Στο εξωτερικό, τιμούν τα πρόσωπα, όταν είναι στη ζωή. Πιστεύω ότι πρέπει και εμείς, όσους θέλουμε να τιμήσουμε, να το κάνουμε όταν βρίσκονται στη ζωή. Ο φίλος Γιώργης αξίζει να τιμηθεί, έστω και με τα λίγα λόγια που σας προανέφερα. Συνεχίζει το παράδειγμα του αείμνηστου γιατρού Νίκου Δ. Σχίζα, που βοηθούσε όλους με αγάπη, καλοσύνη και αφιλοκερδώς.

(Ιωάννης Δημόπουλος, Καθηγητής Ιατρικής)

[απ/φ Δ.Σ.]
η γραμματέας, Ελένη Μπόρα