Από το βιβλίο του Δ. Κουκουζή «ΕΥΘΥΜΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ»
Κάποτε, στη Γαλλία, λέγεται ότι σε μια μεγάλη πυρκαγιά δάσους, ένας πυροσβέστης ενώ προσπαθούσε με άλλους συναδέλφους του να σβήσει τη φωτιά έβλεπε να περνά συνέχεια από πάνω του ένα σπουργιτάκι, να πλησιάζει τη φωτιά, να αφήνει από το στόμα του μία σταγόνα νερού, να επιστρέφει στη πηγή, να ανεφοδιάζεται με νερό και να ξανάρχεται στη φωτιά να τη σβήσει με νέα σταγόνα και ούτω καθεξής.
Αυτό το πήγαινε-έλα του πουλιού ξάφνιασε τον πυροσβέστη, που δεν κράτησε την περιέργειά του και όταν το ξανάδε να πλησιάζει για πολλοστή φορά τη φωτιά και να ρίχνει επάνω της, τη σταγόνα νερού από το στόμα του, το ρώτησε με απορία τί προσπαθεί να κάνει τόση ώρα. Και εκείνο το πουλάκι του είπε το εξής αξιοθαύμαστο:
Κάνω ό,τι πρέπει και όσο μπορώ!.
Ο πυροσβέστης έμεινε αποσβολωμένος να θαυμάζει τη σοφή κουβέντα, τον αξιέπαινο αλτρουισμό του πουλιού και την θαυμαστή προσπάθειά του να βοηθήσει με τις όποιες δυνάμεις του, στο κοινό καλό με ανιδιοτέλεια, προθυμία και ζήλο.
.
Τι θέλει να πει η παραβολή αυτή και γιατί γράφω τα παραπάνω. Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ότι στις μέρες που ζούμε για να πετύχουμε κάτι πρέπει να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας προς τον κοινό καλό σκοπό. Είτε είναι εθνικός, είτε δημοτικός, είτε οικογενειακός, κοινωνικός, γειτονιάς, ομάδας, συλλόγου, χωριού κ.λ.π. Τελευταίως είναι της μόδας και του συρμού το σλόγκαν:
Όλοι μαζί μπορούμε!
Και πράγματι έτσι είναι. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε το καλλίτερο αποτέλεσμα. Δεν έχει δε σημασία στη προσπάθεια αυτή το μέγεθος, ή το είδος της προσφοράς του καθενός. Η προσφορά καθεαυτή έχει την ίδια αξία για όλους τους προσφέροντες. Αρκεί να προσφέρουν όλοι με τις όποιες μικρές ή μεγάλες δυνάμεις τους ο καθένας ό,τι έχει και μπορεί.
Η καθολικότητα και η προσπάθεια μετράει!
Επί της ουσίας. Για να μην θεωρητικολογούμε και λέμε συνέχεια λόγια και λόγια είναι καιρός όλοι οι πατριώτες να ενδιαφερθούμε για το χωριό μας. Με συντονιστή το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης μας καλούμαστε να προσφέρουμε όλοι ό,τι προαιρούμεθα και ό,τι μπορούμε. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι ο νέος Δήμος Γορτυνίας με ευθύνη διοίκησης 120 χωριών δεν είναι σε θέση να βοηθήσει ουσιαστικά το χωριό μας. Οι γενικές κακές οικονομικές συγκυρίες δεν ευνοούν πλέον έργα ανάπτυξης και συντήρησης του χωριού μας. Το βάρος λοιπόν πέφτει σε μας. Σε όλους. Όχι μόνο σ αυτούς που έχουν σπίτι στο χωριό. Ο κάθε Λευκοχωρίτης έχει το δικαίωμα να επισκέπτεται όποτε θέλει το χωριό μας, να πίνει καφέ στο πλάτανο, να εκκλησιάζεται στον ΆγιοΔημήτρη, να τελεί μνημόσυνα στη μνήμη των δικών του ανθρώπων, να επισκέπτεται τον Αγιώργη ή το ποτάμι, να βλέπει όποιον συγγενή ή πατριώτη θέλει και γενικά να θεωρεί το χωριό δικό του κτήμα, αλλά και δική του υποχρέωση.
Αυτό όμως προϋποθέτει ότι κάποιοι πρέπει να φροντίζουν σε μόνιμη βάση και να δείχνουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους για το χωριό. Και όχι μόνο οι μόνιμοι κάτοικοί του. Το χωριό πρέπει να έχει δρόμο, (δημόσιο και ιδιωτικούς), να έχει νερό (πόσιμο και άρδευσης), να έχει ρεύμα, να έχει παππά, να έχει συντηρημένα σπίτια, μάντρες, πλατεία με φωτισμό, δημοτικές τουαλέτες κ.λ.π. Αυτά όλα πάλι θέλουν ανθρώπους και υλικά μέσα για να πραγματοποιηθούν και να συντηρηθούν.
«Θέλουν ζά κι ανθρώπους», που λέγαν οι παλιοί.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Όλοι πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας για το χωριό. Η κάθε προσπάθεια, όσο μικρή και αν είναι, είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτη αλλά και αναγκαία. Χρειάζεται όμως να είναι από όλους. Και μην λογαριάζετε τί έκανε το χωριό ή ο σύλλογος για σας.
Αναρωτηθείτε μόνο τί κάνατε σεις για το χωριό μας.
Αν κάνατε ό,τι πρέπει και όσο μπορείτε, μπράβο σας! Δεν φθάνουν οι ηρωικές και αξιέπαινες προσπάθειες λίγων πατριωτών για να κρατηθεί το χωριό μας ζωντανό, επισκέψιμο και λειτουργικό. Δεν αρκούν οι προσπάθειες των μελών των εκάστοτε διοικητικών συμβουλίων του συλλόγου μας. Δεν αρκούν οι αξιέπαινες και συνεχείς προσπάθειες και προσφορές του Στέλιου, του Μάκια, του Θωμά, του Κώστα, του Γιώργη, του Λάκη, του Σωτήρη, της Μαρίας κ.λ.π.
Έχουμε ανάγκη ….επιστράτευσης και συστράτευσης όλων των πατριωτών.
- Μα τί να κάνω; θα αναρωτηθεί κάποιος. Οι παλιοί έλεγαν…
και ένα καρφί στο τοίχο του σπιτιού σου να βάλεις, είναι κάτι!!
Αρκεί να μην εφησυχάζεις ποτέ. Η αδράνεια, η αδιαφορία, η μεμψιμοιρία και η γκρίνια πρέπει να εκλείψουν. Ο αείμνηστος και πολύπειρος περί τα κοινά Μίμης Καρδαράκος έλεγε σε στιγμές απογοήτευσης…..
«αυτοί που δεν κάνουν τίποτα για το χωριό, κατηγορούν τους άλλους γιατί δεν τα κάνουν όλα!».
Λοιπόν αφήστε τα λόγια, ξεβραχιονιστείτε και πιάστε δουλειά. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει και αφήστε τη καρδιά σας να ενθουσιαστεί για το καλό του χωριού μας. Το έχει και το έχουμε ανάγκη! . Κάνετε και σεις ό,τι πρέπει και όσο μπορείτε, όπως το σπουργιτάκι στη πυρκαγιά της Γαλλίας. Παραφράζοντας τον Άγγλο ναύαρχο Νέλσωνα πριν από τη ναυμαχία στο Τραφάλγκαρ θα έλεγα:
« To Λευκοχώρι περιμένει από όλους τους Λευκοχωρίτες και Λευκοχωρίτισσες να πράξουν το καθήκον τους!»
Αύγουστος 2015.
.
(XIM)
