Αναδημοσίευση από το face-book
Θυμάμαι πριν από πολύ καιρό μια καθηγήτρια που οργάνωνε μαθήματα σε γκρουπ χρεώνοντας -κατά τη γνώμη μου- ένα μεγάλο ποσό ανά παιδί.
Θεωρούσε ότι είχε τη συνταγή της επιτυχίας. Επέλεγε τους μαθητές της (εδώ που τα λέμε αυτό είναι από μόνο του ένα συστατικό επιτυχίας) και είχε κατά τα λεγόμενα της μια φανταστική μέθοδο χάρη στην οποία είχες το πανεπιστήμιο στο τσεπάκι σου (για το μάθημα της).
Όταν …τόλμησα να ρωτήσω εάν γίνεται καλύτερη τιμή στο ποσό μου είπε πως θα έκανε κάτι αν και δεν το συνηθίζει γιατί υπήρχε λίστα …αναμονής και αν δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε ας κάνουμε άλλη επιλογή. Να σημειώσω πως απλά αναρωτήθηκα μήπως το να βγάζει κάποιος 300 ευρώ την ώρα είναι πολλά!
.
Θεωρώντας ότι έκανα το καλύτερο για το παιδί μου, η Έλλη ξεκίνησε μαθήματα με την εν λόγω καθηγήτρια αλλά κάποια στιγμή μου είπε πως «δεν κάνει κ τίποτε φοβερό. Είναι πολύ πιεστική και έχει τεράστια ιδέα για τον εαυτό της». Για να μην τα πολυλογώ δεν τα πήγαιναν καλά αλλά εμένα μου κακοφάνηκε που η Έλλη δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σαν όλα τα άλλα καλόβολα παιδιά που είχαν την…τύχη να μπουν σε ένα τέτοιο γκρουπ!
Μια μέρα η Έλλη «τόλμησε» να απουσιάσει από το μάθημα χωρίς να την ενημερώσει. Με πήρε λοιπόν η καθηγήτρια έξαλλη, να με μαλώσει και να μου πει πως η κόρη μας έχει χάσει τον στόχο της, δεν δουλεύει όσο πρέπει και άλλα στενάχωρα. Θυμάμαι σαν τώρα να της λέω (χωρίς να θέλω να την προσβάλω μην τυχόν και μας διώξει από το γκρουπ) πως οι έφηβοι θέλουν έναν ιδιαίτερο χειρισμό, πως πρέπει να μιλήσει μαζί της και πως η Έλλη είχε εκφράσει κάποια δυσαρέσκεια για την πίεση που της ασκούσε. Απάντησε θυμωμένα πως πρώτη φορά της συνέβαινε κάτι τέτοιο (πέρασε από το μυαλό μου το αν οι άλλοι μαθητές ήταν ρομπότ!) και πως επειδή μάλλον ήταν και οικονομικό το θέμα (τόλμησα να αναφέρω πως με τόσα χρήματα που παίρνει θα έπρεπε να ασχοληθεί λίγο παραπάνω και με το κομμάτι της ψυχολογίας) δεν ήθελε να αναλάβει την Έλλη που κατά τα λεγόμενα της είχε πάρει την κάτω βόλτα!
.
Για να μην φλυαρήσω άλλο, η Έλλη από σήμερα είναι φοιτήτρια, πέρασε στην πρώτη της επιλογή χάρη στον δικό της ζήλο και στο ότι πίστεψαν σε αυτή καθηγητές από το σχολείο και το φροντιστήριο της. Την στήριξαν, αφήνοντας εμάς τους γονείς διακριτικά απέξω. Αν ήταν άρρωστη της έστελναν τα μαθήματα, όταν έχανε το κουράγιο της την υποστήριζαν γλυκά και της συμπεριφέρονταν όπως πρέπει να συμπεριφέρεσαι σε έναν έφηβο άνθρωπο και όχι σε μαθητή ή…ρομπότ!
.
Καταλήγω πως είναι πολύ δύσκολος ο δρόμος των πανελληνίων. Είναι σημαντικό τα παιδιά να βγουν από αυτή τη διαδικασία υγιή και υποστηριζόμενα, χωρίς να τους χρεώνονται αποτυχίες ή να πιέζονται για επιτυχίες.
Χαίρομαι που δεν επιμείναμε στις «εξασφαλισμένες επιτυχίες» που βασίζονται σε επικοινωνιακούς λόγους, και όχι στην πραγματική ουσία και αξία. Η ψυχική υγεία είναι προτεραιότητα και οι σπουδές είναι εκεί και περιμένουν.
Να χαιρόμαστε τα παιδιά μας και να τα καμαρώνουμε για όλα αυτά που καταφέρνουν. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο δύσκολα.
(XIM)
