(Αναδημοσίευση  από την εφημερίδα «Κρητική ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»)

Με αφορμή τις καταλήψεις των σχολείων, ως ακραία μορφή «πάλης» των μαθητών (;) (!), αναζητήσαμε από τις έννοιες που έχουν δοθεί από τους ειδικούς, απαντήσεις (ερμηνεία) στο νέο αυτό φαινόμενο των βίαιων δηλαδή κινητοποιήσεων των ανηλίκων.

Απεργία λοιπόν είναι η διακοπή παροχής υπηρεσιών κατόπιν κοινής συμφωνίας εργαζομένων ή κλάδου επαγγελματιών με σκοπό την άσκηση πίεσης προς τους εργοδότες ή το κράτος για αποδοχή των αιτημάτων τους. Υπάρχουν πολλές μορφές απεργίας (λευκή, πείνας, γενική ...) όλες όμως πραγματοποιούνται από εργαζομένους οι οποίοι μάλιστα οφείλουν να μην αγνοούν το καλό του κοινωνικού συνόλου.

Σε καμιά περίπτωση δεν στοιχειοθετείται «δικαίωμα» των μαθητών να απεργούν γιατί δεν έχουν εργοδότες για να ασκήσουν πιέσεις ώστε να γίνει αποδοχή των αιτημάτων τους, ούτε πάλι η πίεση προς το κράτος είναι κατανοητή γιατί η αποχή από το σχολείο στρέφεται ευθέως εναντίον τους. Με κλειστά τα σχολεία παύει η προσπάθεια που συντείνει στην ανάπτυξη δημιουργικής αγωγής, η οποία έχει ως κύριο στόχο την εξέλιξη της επικοινωνικότητας και δημιουργικότητάς των.

Στην προσπάθεια να κατανοήσουμε τις ακραίες πράξεις των καταλήψεων των σχολείων ανατρέξαμε και στον Μαρξ, αλλά ο θεωρητικός του κομουνισμού αναφέρεται σε πάλη των τάξεων και σε διεκδικήσεις αιτημάτων εργαζομένων από τους εργοδότες ή από το κράτος. Για μαθητές δεν είναι κατανοητή η πάλη με μορφή καταλήψεων σύμφωνα με τη λογική που προαναφέραμε. Δίκαια λοιπόν οι καταλήψεις είναι πράξεις αντισυνταγματικές δηλαδή παράνομες και φυσικά δεν καλύπτονται από «σχολικό άσυλο» Μετά λοιπόν από τους αδιέξοδους συλλογισμούς οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι οι καταλήψεις των σχολείων είναι βιαιότητες εκφασισμού.

Εκτός από το σχολείο  φορείς της παιδείας είναι και η οικογένεια, η εκκλησία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το κοινωνικό περιβάλλον κ.α. Η κοινή γνώμη που εκφράζεται από τα Μ.Μ.Ε. χαρακτηρίζει τις καταλήψεις των σχολείων ως «χαβαλέ» των μαθητών που χρόνο με το χρόνο εξελίσσεται σε «έθιμο». Παράλληλα με τις καταλήψεις των δημοσίων σχολείων, τα ιδιωτικά και τα φροντιστήρια  (παραπαιδεία) λειτουργούν κανονικά, λες και το πράττουν κόντρα στο αίτημα των μαθητών για «δωρεάν δημόσια παιδεία».

Βασικός φορέας της παιδείας είναι και η οικογένεια. Οι γονείς ως δέκτες της «κραυγής  αγωνίας» (εάν είναι πραγματική και όχι χαβαλές) των παιδιών τους, οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες διεκδίκησης των αιτημάτων των μαθητών από το κράτος. Αλλά οι γονείς φαίνεται ότι διακατέχονται από βιώματα καταπίεσης περασμένων χρόνων και για να «μην υποστούν  τα παιδιά τους τα ίδια», τα άφησαν έρμαια στις άκρως «αντικοινωνικές» - εξωσχολικές συμπεριφορές.

(Αρτοζήνος  φ. 164, Νοέμβριος 2007). 

Σχετικά άρθρα.

1) Παιδί και γονείς. (Αρτοζήνος φ. 165, Ιανουάριος 2008)

2) Παιδεία-Πατέρας. (Αρτοζήνος φ. 165, Ιανουάριος 2008)

3) Φταίνε τα παιδιά; (Αρτοζήνος φ. 151, Σεπτέμβριος 2005)