Ένα ποτήρι δροσερό
νερό, αν μου προσφέρεις,
θα στο χρωστάω όσο ζώ
και θέλω να το ξέρεις.

Για την φιλοξενία σου,
τα εύσημα θα δώσω,
την προσφορά που μου 'κανες,
κάπως θ' ανταποδώσω.

Κι ένα ποτήρι με νερό,
σ' έναν ξένο διαβάτη,
σ' αυτούς τους άφιλους καιρούς,
θαρρώ πως είναι κάτι!

Μονάχα οι αγνώμονες
δεν το αναγνωρίζουν,
αυτοί, που ούτ' "ευχαριστώ"
ποτέ δεν ψιθυρίζουν.

Ένα ποτήρι με νερό,
αν κάποιος σου προσφέρει,
δείχνει ευγένεια ψυχής
και πριν ας μην σε ξέρει!

ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ
Η ελληνική φιλοξενία είναι μοναδική και παραμένει έτσι ακόμα και τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Κάτι θα σου προσφέρουν σαν κέρασμα, αν περάσεις από ένα σπιτικό, ιδίως στα χωριά μας. Η ευγένεια, η απλότητα των ανθρώπων, η καθαρότητα στο βλέμμα τους και στην ψυχή τους, σε κερδίζουν για πάντα. Οι όποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εξυπακούεται ότι σε άτομα που απεργάζονται το κακό, δεν παρέχεται φιλοξενία αλλά η αντιμετώπιση που τους αξίζει.

 IΣΒ


Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.