(Ουδέν εν ανθρώποισι μένει χρήμ’ έμπεδον αιεί.
Σιμωνίδης).
.....
Χαρά σ’ αυτόν που
μ’ αίσθημα αισιοδοξίας δέχεται
τις πίκρες της ζωής.
Χαρά σ΄ αυτόν πού
δίχως αποκαρδίωση σέρνει
πλήθος πεθαμένα του παιδιά,
τα χαμένα όνειρα.
Χαρά σ΄ αυτόν πού
ατάραχος στέκει όταν
στην ανελέητη πορεία του ο χρόνος
καινούργιες οδύνες κομίζει.
Ξέρω πως
είναι σκληρός κι’ άχαρις αγώνας η ζωή
Ξέρω πώς
βασιλεύει ολούθε η πιο φριχτή ασυνέπεια
Ξέρω πώς
τίποτα πάντα σταθερό δε μένει στους ανθρώπους.
Αλλάζει ο κόσμος
αλλάζουμε κι' εμείς.
(Κι’ αν γίνει κάποτε
η καρδιά να ραγίσει
κι’ αν γίνει κάποτε
τα χέρια να πονέσουν
όμως
θα μένουν πάντα
οι φτερωτές στιγμές του Τώρα και του Χτες
θα μένει πάντα
ένα χαμόγελο απαλό
λίγα ψίχουλα αγάπης
οι λιγοστές του παρελθόντος όλβιες ώρες)
Αλλάζει ο κόσμος
αλλάζουμε κι΄ εμείς
κι' έμαθα πια
καρτερικά να δέχουμαι ...
Χαρά σ' αυτόν που
μ’ αίσθημα αισιοδοξίας αντικρίζει
τις πίκρες της ζωής
χαρά σ΄ αυτόν πού
δίχως αποκαρδίωση σέρνει
πλήθος πεθαμένα του παιδιά
τα χαμένα όνειρα.
χαρά σ΄ αυτόν πού
ατάραχος στέκει όταν
στην ανελέητη πορεία του ο χρόνος
καινούργιες οδύνες κομίζει
