Στη μνήμη Ηλία Θ. Χειμώνα

.

Σαν σήμερα (10-3-2020) πριν 10 χρόνια, τελέσθηκε η εξόδιος ακολουθία στους Αράπηδες, για τον αγαπητό πατριώτη Ηλίας Χειμώνα, που έφυγε σε ηλικία 65 ετών.

Αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια στη μνήμη του, γιατί θεωρώ πως πρόσφερε εξαιρετικές υπηρεσίες στο χωριό μας και στους πατριώτες, τόσο ως πρόεδρος και ενεργό μέλος του Συνδέσμου μας επί σειρά ετών, όσο και ως πατριώτης και γιατρός. Τον θεωρώ καλό παράδειγμα προς μίμηση, από τους νεότερους πατριώτες, και όχι μόνο για τη συλλογική/πατριωτική του δράση, αλλά για τη συνολική του προσωπικότητα.

Είχα την τύχη να ζήσω από κοντά τον Ηλία (είμαστε συμμαθητές από το δημοτικό, συμφοιτητές, συνάδελφοι και πάνω απ΄ όλα συμπατριώτες) και να εκτιμήσω τις αρετές του.

Σε αυτή τη σύντομη αναφορά μου, θα εστιάσω το ενδιαφέρον μου στον τιτάνιο αγώνα για την κατασκευή του δρόμου Σέρβου-συνοικισμός Αράπηδες, που ο Ηλίας υπήρξε από τους πρωτεργάτες και συντονιστής της όλης προσπάθειας.

Ως γνωστόν, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο συνοικισμό του χωριού μας «Αράπηδες», από φτωχή πολυμελή οικογένεια, μοναχογιός, με πέντε αδελφές. Με πολλές στερήσεις, όπως όλα τα παιδιά του χωριού εκείνης της εποχής, κατάφερε να σπουδάσει στρατιωτική ιατρική, να διαπρέψει στην επιστήμη και να εξαντλήσει την ιεραρχία του Υγειονομικού Σώματος της Αεροπορίας.

Από το 1976 ασχολήθηκε ενεργά με τα συλλογικά μας πράγματα, που το κυρίαρχο θέμα εκείνης της εποχής, που απασχολούσε δηλαδή πάρα πολύ τους πατριώτες, ήταν η συνέχιση του δρόμου προς το συνοικισμό του χωριού «Αράπηδες». Ήδη είχαν παρέλθει 24 χρόνια από το 1952, που οι πατριώτες με πολλές θυσίες και προσωπική εργασία έφεραν το δρόμο από τον Αγώργη-Σαρά (στη γέφυρα Καρκαλούς) μέχρι το χωριό, απόσταση 11 χιλιομέτρων. Δυστυχώς, δεν συνεχίστηκε τότε ο δρόμος προς το συνοικισμό και τα χωριά της Ηραίας  -όπως ήταν λογικό- αλλά παρέκαμψε προς τα χωριά Λυκούρεση, Ψάρι κλπ. Έχουν γραφτεί διάφορα γι΄ αυτό και είναι γνωστά στους πατριώτες. Υπάρχουν, ασφαλώς, ευθύνες στους τότε «κρατούντες».

Αύγουστος 1976. Αγιασμός στην πλατεία της "Ράχης" για τη διάνοιξη  του δρόμου προς συνοικισμό "Αράπηδες". Ο Ηλίας  βρίσκεται αριστερά του Στάθη, πίσω από τα παιδιά (με τα γυαλιά).

2019. Ασφαλτόστρωση δρόμου Σέρβου-συνοικισμός "Αράπηδες"

Έτσι το 1976, το τότε ΔΣ του Συνδέσμου μας με πρόεδρο τον αείμνηστο Στάθη Δάρα, μελέτησε με προσοχή το όλο θέμα από κάθε πλευρά και ξεκίνησε συντονισμένο αγώνα για την κατασκευή του δρόμου από τους πατριώτες, αφού είχαν εξαντληθεί οι προσπάθειες για την κρατική διάνοιξη του δρόμου.

Τον Αύγουστο, λοιπόν, της ίδιας χρονιάς έγινε η αρχή της διάνοιξης του δρόμου που έφτασε μέχρι το ρέμα «Μηλιάνθη» (περί τα χίλια μέτρα), μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και πατριωτικής υπερηφάνειας, αφού όλοι ήθελαν αυτό το έργο και όλοι πρόσφεραν ότι μπορούσαν. Εκεί σταμάτησε προσωρινά το έργο, αφού είχαν ξοδευτεί όσα χρήματα είχαν συγκεντρωθεί, και με απόφαση της ΓΣ συγκροτήθηκε επιτροπή για τον συντονισμό των ενεργειών και τη άμεση συνέχιση του έργου.

Δυστυχώς η επιτροπή αυτή δεν έφερε κάποιο αποτέλεσμα, αφού η νέα διοίκηση του Συνδέσμου, με το νέο πρόεδρο, είδε από διαφορετικό πρίσμα το όλο θέμα. Στο 15^ο φύλλο του «Αρτοζήνου» (Ιούλιος 1978) αναγράφεται χαρακτηριστικά σε άρθρο στην πρώτη σελίδα, με τίτλο «ΓΕΝ. ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ 11-6-78):

«…υπό του νέου προέδρου του Συλλόγου το όλο θέμα του δρόμου τέθηκε επί βάσεως κρατικής αρμοδιότητας…».

Επειδή όμως η «κρατική αρμοδιότητα» ήταν ανύπαρκτη, και με βάση την αποκτηθείσα εμπειρία στο πρόσφατο τότε παρελθόν, ο Ηλίας πήρε την πρωτοβουλία, συγκέντρωσε τα πρώην μέλη του ΔΣ υπό τον Στάθη Δάρα και με αποφασιστικότητα πρότεινε την ίδρυση νέου φορέα με την επωνυμία:

«ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΡΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΒΟΥ-ΑΡΑΠΗΔΕΣ-ΚΟΥΚΛΑΜΑ ΑΡΚΑΔΙΑΣ»

(αρ. απόφ. 1815/1979 του πρωτοδ. Αθηνών).

Η ίδρυση αυτού του Φορέα έγινε και σε συνεργασία και με άλλα χωριά της περιοχής (Μπουγιάτι, Αετορράχη, Κοκινοράχη, Όχθια), που στήριξαν την προσπάθεια.  Περιστοιχιζόμενος ο Ηλίας από ανθρώπους που πίστευαν βαθειά στην αξία αυτού του έργου, και με τη στήριξη όλων σχεδόν των πατριωτών μπήκε μπροστινός και έτσι συνεχίστηκε η διάνοιξη του δρόμου. Σε σχετική ανακοίνωση που μοιράστηκε στους πατριώτες κλπ για ενημέρωση (δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα) γράφει μεταξύ άλλων ο Ηλίας:

«…στις 28/7/79 άρχισαν οι εργασίες για τη διάνοιξη του δρόμου Σέρβου-Αράπηδες, από το σημείο που τον είχε αφήσει προ 3ετίας ο Σύλλογος Σερβαίων. Το έργο αναθέσαμε στον εργολάβο Σ. Μιχαλακόπουλο, κατ΄ αποκοπή, αντί του ποσού 1.050.000δρχ…

Ο νέος Σύλλογος θα διαλυθεί αμέσως μετά την ολοκλήρωση της διάνοιξης…».

Εκείνη την εποχή, το θέμα διάνοιξης αυτού του δρόμου ήταν σε καθημερινή συζήτηση και οι πατριώτες (όπως και οι άλλοι κοντοχωριανοί, που τους αφορούσε το θέμα) ενέκριναν τις πρωτοβουλίες και στήριξαν τις αποφάσεις του νέου Φορέα και πάνω απ΄ όλα πρόσφεραν ότι μπορούσε ο καθένας: Στην παραπάνω ανακοίνωση, που μοιράστηκε στους πατριώτες και στους άλλους κοντοχωριανούς αναγράφονται ονομαστικά και οι προσφορές του καθενός:

Χοντρικά, οι Σερβαίοι πρόσφεραν 635.000 χιλ. δρχ., οι Αραπαίοι 205.000, οι Αετορραχίτες 40.000, οι Κοκκινοραχίτες 35.000, οι Μπουγιαταίοι 30.000, τα Όχθια 15.00 και διάφοροι ανώνυμοι 60.000 (για λόγους πρακτικούς δεν μπορούν να αναγραφούν εδώ όλα τα ονόματα). Πάντως, η συγκέντρωση του μεγάλου αυτού ποσού εκείνη την εποχή, ήταν μία πολύ δύσκολη διαδικασία και επετεύχθη με ομαδική δουλειά, πολύ αγώνα, προσωπικές γνωριμίες, επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι και πολύ πατριωτική αγάπη!

Σέρβου 1952. Το πρώτο αυτοκίνητο (τζιπ Νομαρχίας) στην πλατεία του χωριού. Όρθιος μπροστά (με την ποδιά του τσαγκάρη) ο αείμνηστος Γ. Σχίζας (Σγούλιας)

Έτσι ολοκληρώθηκε η διάνοιξη, με πάρα πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες, αλλά ο σκοπός επετεύχθη και όλοι οι πατριώτες και οι κοντοχωριανοί καμαρώσαμε το πρώτο αυτοκίνητο να φτάνει στο συνοικισμό, 27 χρόνια μετά το 1952,  που το πρώτο αυτοκίνητο έφτανε στην πλατεία του χωριού μας.

Μετά τη διάνοιξη, ο Σύλλογος που δημιουργήθηκε αποκλειστικά γι αυτό το σκοπό, διαλύθηκε.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν κάποια τεχνικά έργα και στα 2-3 τελευταία χρόνια έγιναν με κρατική πλέον επιχορήγηση σημαντικές εργασίες και ασφαλτόστρωση του μεγαλύτερου μέρους του δρόμου. Επίσης με πρωτοβουλία των Αραπαίων συγκεντρώθηκαν κάποια χρήματα και έγινε τσιμεντόστρωση της παράκαμψης προς τον Άγιο Κωνσταντίνο και μερικά τεχνικά έργα μέσα στο συνοικισμό.

Κρίμα που ο αγαπητός Ηλίας έφυγε νωρίς και δεν είδε το έργο αυτό σχεδόν ολοκληρωμένο και τους συμπατριώτες μας Αραπαίους κλπ να ανεβοκατεβαίνουν το δρόμο με άνεση και κάποιες φορές να τραγουδούν και το τραγούδι του Αραπαίου κλεφταρματολού ΔΗΜΟΥ

(μαράθηκαν τα δέντρα κι ούλα τα κλαριά,

μαράθηκε κι ο Δήμος από τα κλάματα…),

που ο ίδιος συχνά τραγούδαγε…

Ίσως από εκεί ψηλά (παρέα με τον Αλέξη) κάτι να βλέπει και να «ευφραίνεται» η ψυχή του!

Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

.

Χ. Ι. Μαραγκός