Λόγω απουσίας μου στην νήσο Κω, δεν μπόρεσα να παραστώ στην κηδεία του γείτονά μου, Γεωργίου Κ. Μπουρνά. Νοιώθω όμως χρέος, όχι ένεκα αυτής (απουσίας), αλλά, για τις δεξιότητες του εκλιπόντος, να καταγράψω, στα πεπραγμένα των Σερβαίων, μέσω της ιστοσελίδας, όσα σημαντικά, θεωρώ, ότι προσέφερε στους κατοίκους του χωριού μας -επι αγροτικών, ποιμενικών και οικοδομικών ασχολιών αυτών (των κατοίκων)- προ της εσωτερικής μετανάστευσης στα αστικά κέντρα της χώρας μας και μετά την συνταξιοδότησή του, ως, σχεδόν, μόνιμος κάτοικος του χωριού.
.
Ο αείμνηστος γείτονάς μου ήρθε στο χωριό μας νυμφευθείς την Χρυσούλα Ν. Κατσιάπη, με την οποία απέκτησε 4 παιδιά και ως ‘’σώγαμπρος’’, τίμησε, όσο λίγοι άνθρωποι, την πεθερική αυλή και περιουσία, ξεδιπλώνοντας τις αρετές και τις δεξιότητές του, διαπρέψας, ως σιδηρουργός (κατασκευάζοντας ή επισκευάζοντας, υνιά για τα αλέτρια (σιδεριές), κασμάδες, αξίνες, τσεκούρια, λοστάρια, πέταλα, καρφιά για πόρτες, ταβανόπροκες, κλειδαριές και κλειδιά (Γύφτικα), μάνταλα, τσιμπίδες, μασιές και πάσης φύσεως μπαλώματα χαλκωματένιων οικιακών συσκευών, εκείνης της εποχής. Τον θυμάμαι, να κτυπάει με το σφυρί τα μέταλλα (κυρίως σίδηρο ή χαλκό), στο αμόνι, να τα πυρώνει σε υψηλές θερμοκρασίες, με την βοήθεια του «φυσερού», και να μορφοποιεί την διάπυρη μάζα του μετάλλου, στο είδος της παραγγελίας που ζήταγαν οι αείμνηστοι γονείς μας.
Είχε φαντασία και καλή αντίληψη του υλικού πού δούλευε, καθώς και τρισδιάστατη αντίληψη του χώρου, για τον οποίο προορίζετο το αντικείμενο που δούλευε. Έδινε σημασία στην λεπτομέρεια και ήθελε, ότι κάνει, να αντέχει στη φθορά του χρόνου ή στη φθορά της χρήσης.
Ήταν γεωργός, ξυλουργός, οικοδόμος, υδραυλικός, πελεκάνος της πέτρας, με ανάγλυφα σχέδια επ αυτής (της πέτρας) ή ανάγλυφες μορφές ζώων, δηλαδή καλλιτέχνης!
.
Ο τρούλλος της Μητροπολιτικής εκκλησίας του χωριού μας, επιστέφεται με φύλλα χαλκού και η επίστεψη αυτή (έργο δύσκολο και καλλιτεχνικό ταυτόχρονα), λόγω του σχήματος (ημισφαίριο), είναι έργο των χεριών του, με την βοήθεια και σύμπραξη, του αειμνήστου Πάνου Ι. Κουτσανδρέα.
Εκτός από τα παραπάνω, ο Γ. Μπουρνάς ήταν άριστος Κυνηγός, καλός Μάγειρας και άριστος πρεφαδόρος. Ήταν κοινωνικότατος, με σωστή σκέψη και κρίση, και όλοι θα έχουμε κάποιο λόγο να τον θυμόμαστε.
Επί πλέον, για την οικογένειά του και τα παιδιά του, κυρίως με προσωπική πολυετή εργασία, ανήγειρε και εξόπλισε τριώροφη οικοδομή, στην Αθήνα, στο Περιστέρι.
Ειλικρινή συλλυπητήρια στούς οικείους του.
Αιωνία του η μνήμη!
Γαλάτσι, 28.09.2025
Αθανάσιος Κ. Γκούτης