Σε εκδήλωση υψηλού πνευματικού επιπέδου η οποία πραγματοποιήθηκε την 9^η Ιανουαρίου 2011 στην ΔΙΑΚΙΔΕΙΟ ΣΧΟΛΗ ΛΑΟΥ των Πατρών, απονεμήθηκαν τα βραβεία του 7^ου Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Διηγήματος με θέμα «Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος , Φυτικό - Ζωϊκό

Βασίλειο», τον οποίο είχε προκηρύξει ο βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών «Φυσιολατρικός Σύνδεσμος Πατρών».

Η εκδήλωση είχε πανηγυρικό χαρακτήρα αφού ο Σύνδεσμος γιόρτασε τα 60 συνεχή δημιουργικά χρόνια της πολιτιστικής δραστηριότητάς του. Στην αρχή της εκδήλωσης έγινε κατά το έθιμο η κοπή της «Αγιοβασιλόπιτας 2011» παρουσία εκπροσώπων της Ι. Μητρόπολης Πατρών, υπό την προστασία της οποίας

Ο πρόεδρος Παναγιώτης Ρηγόπουλος στο μέσον με την τιμητική πλακέτα

τελεί ο Σύνδεσμος και προσωπικά του Σεβ. Μητρ. Πατρών κ. Χρυσοστόμου ( η Μητρόπολη Πατρών έχει απονείμει στον Σύνδεσμο σχετικό μετάλλιο), πολιτικών, δημοτικών συμβούλων, μελών του Συνδέσμου και πλήθος κόσμου. Την πίτα ευλόγησε ο πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης.

Ακολούθως ο πρόεδρος του Συνδέσμου, δημοσιογράφος Παναγιώτης Ρηγόπουλος με μια καταπληκτική ομιλία παρουσίασε την επί 60ετία πολύπτυχη δραστηριότητα του Συνδέσμου η οποία είναι έντονη σε πολλούς τομείς πολιτισμού, ψυχαγωγίας, εικαστικής δημιουργίας, εκμάθησης παραδοσιακών χορών, θεάτρου, χορωδιών, εκδρομών, ορειβασιών, λογοτεχνικών διαγωνισμών, κ.α.

Αναφέρθηκε επίσης στη Λένα και τον σύζυγό της Γιάννη Κουτσουχέρα, στον εξαίρετο πατρινό ποιητή και στιχουργό Βασίλη Γιαννόπουλο και τους επιτίμους προέδρους του Συνδέσμου, τους οποίους τίμησε, ενώ ο ίδιος ετιμήθη από τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Φυσιολατρικών – Ορειβατικών – Εκδρομικών Σωματείων Ελλάδος, Ανδρέα Αντωνόπουλο. Τέλος προκήρυξε τον 8^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος.

Αμέσως μετά απονεμήθηκαν τα βραβεία στους διακριθέντες του 7^ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Διηγήματος με

θέμα «Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος -Φυτικού - Ζωϊκού Βασιλείου» οι οποίοι επιλέχθηκαν με αντικειμενικά κριτήρια από την Κριτική Επιτροπή την οποία αποτελούσαν η τ. Λυκειάρχης Πινελόπη Λεοντσίνη – Κρέτση, η Ευγενία Αρβανίτη και η Κική Γιαβάση. Το πρώτο βραβείο έλαβε ο Αθανάσιος Στρίκος, έλκων την καταγωγή από το χωριό Σέρβου Γορτυνίας, για το διήγημα «Ο κοκκινολαίμης», το δεύτερο βραβείο η Ειρήνη Βεκρή, από την Αθήνα για το διήγημα «Το φωτάκι» και το τρίτο η Πελαγίου Φωτιάδου, από την Καβάλα για το διήγημα «Σπουδή και Φύση».

Ο Θανάσης ο Στρίκος ευχαρίστησε, εκ μέρους των βραβευθέντων, τον Σύνδεσμο, με σύντομη ομιλία του λέγοντας μεταξύ άλλων: «Δεν είμαι ποιητής. Δεν είμαι λογοτέχνης. Βέβαια η λογοτεχνία με γοήτευε πάντα. Τις μούσες τις ερωτεύτηκα πραγματικά, όμως όπως θάλεγε ο Αλέξανδρος Ραγκαβής καμία δεν με αγάπησε...».

Ευχαρίστησε το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου και την Κριτική Επιτροπή και τους ευχήθηκε : «Έτη πολλά, φωτεινά και χαρούμενα. Να ζείτε πάντα στη χαρά του πνεύματος και της οικογενειακής ευτυχίας. Να φεγγοβολείτε με τη δύναμη της ψυχής σας. Το αύριο να είναι για όλους σας ανοιχτό σαν τον ορίζοντα τ’ ουρανού… Αν θέλετε εσείς του Φυσιολατρικού Συνδέσμου Πατρών να μάθετε που κατοικεί η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο, καθώς λέει ο Ντοστογιέφσκι… να ρωτάτε τα ζώα, τα δέντρα και τα βουνά, τον ήλιο και τους ανέμους…που σας χαϊδεύουν και προπαντός δεν σας κοροϊδεύουν ποτέ.

Κι αν ρωτήσετε τι είναι εκείνο που μας προσφέρει η λογοτεχνία απαντώ με το Δωδεκανησιακό 15σύλλαβο στίχο :

«Μου λετ’ εσείς γιατί πονώ

και γράφω και τραγούδια.

Γιατί δεν λέτε και στη Γη

να μη βγάνει λουλούδια»

«Ο κοκκινολαίμης» του Θανάση Στρίκου, είναι μια συγκινητική βιωματική ιστορία που έζησε πριν οχτώ χρόνια και την οποία έκανε διήγημα. Ο κοκκινολαίμης είναι ένα μικρό πουλί που ζει στους αγρούς και τα περιβόλια. Το λένε και καλογιάννο ή στην Κρήτη, γιαννακό.

Ο Θάνος Στρίκος

Έχει σταχτιά κοιλιά, καφετιά ράχη και κοκκινοκίτρινο τράχηλο. Αν το φανταστούμε χωρίς τα πούπουλά του είναι μικρό σαν κεράσι. Αυτή την περιγραφή δίνει ο Θανάσης Στρίκος ο οποίος έζησε τα πρώτα του χρόνια, μέχρι την εφηβεία, στο χωριό

του Σέρβου της ορεινής Γορτυνίας. Και αυτό το σημειώνω γιατί η ιστορία του με τον κοκκινολαίμη έλαβε χώρα σε ένα περιβόλι ; χωράφι; (δεν ξέρει πως ακριβώς να το χαρακτηρίσει), ένα κτήμα τέλος πάντων τριών στρεμμάτων στο οποίο φύτεψε ο ίδιος ελιές και από τότε συνεχώς τις περιποιείται.Το χωράφι αυτό βρίσκεται στην «Κοιλάδα του Ευρώτα», στη Μαγούλα. Είναι πλησίον του Μυστρά, όπου το κλίμα είναι ηπιότερο από του Σέρβου.

Σημειωτέον στο χωριό του δεν ευδοκιμεί αυτό το ευλογημένο δέντρο.

Εκεί στου Σέρβου υπάρχουν αυτοφυή… πουρνάρια και βράχια ασβεστολιθικά.(!)

Στο μικρό λιόφυτο ο Θανάσης τις ώρες της ξεκούρασης και του κολατσιού «γνωρίστηκε» με έναν μικρό κοκκινολαίμη που ξεθάρρεψε σιγά – σιγά και πήγαινε για λίγα ψίχουλα απ’ το φαγητό του «ερασιτέχνη αγρότη». Διηγείται λοιπόν

ο Θανάσης Στρίκος τον «δεσμό του» με τον κοκκινολαίμη και περιγράφει τα συναισθήματά του απ’ αυτή την σχέση, αφού συνομιλώντας με το μικρό πουλάκι ένοιωθε πως μιλούσε με το Θεό! Και η αντίθεση. Μεσ’ την βαρυχειμωνιά της ίδιας χρονιάς ένοιωσε την απογοήτευση όταν είδε «τρία λεβεντόπαιδα - παλικάρια» να κυνηγούν την νύχτα κοκκινολαίμηδες, με φακούς, για να τους «ψήσουνε στο καφενείο και να τους τρώνε με ούζο». «Μην ψάχνετε να βρείτε τον Θεό» γράφει ο Θανάσης. «Δεν θα τον βρείτε πουθενά. Γιατί ’ναι εδώ. Δίπλα μας. Κοντά μας. Μέσα μας…Εγώ όμως τον είδα και τον αντίκρισα, σ’ ένα τόσο δα πουλάκι…».

Μεγαλείο ψυχής!

Του Βασίλη Κων/ντή Σχίζα