Η Ελλάδα ζει στην κυριολεξία μια πρωτόγνωρη άθλια κατάσταση συνέπεια των γενεσιουργών αιτιών, αλόγιστου δανεισμού, κατάπτωσης θεσμών, έλλειψη κοινωνικής συνοχής και το σημαντικότερο του ευτελισμού και απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος.
Τα παραπάνω δεν ήρθαν εξ ουρανού. Ήταν και είναι ενορχηστρωμένα από κάποια κέντρα εξουσίας των διεθνών και των ντόπιων συμφερόντων της πλουτοκρατικής μαφίας. Αυτοί μεθοδευμένα πόνταραν στον βωμό της παγκοσμιοποίησης και στον άκρατο φιλελευθερισμό, χωρίς αρχές, χωρίς δημοκρατική αντίληψη, χωρίς ανθρωπισμό, χωρίς οικολογική αρμονία, απαξιώνοντας την παραγωγική δομή της χώρας και το κυριότερο επιβάλλοντας ένα σαθρό και επίπλαστο σύστημα αξιών και όλα αυτά επικαλυμμένα με χρυσόσκονη. Έτσι έβαλαν σε εφαρμογή τη ρήση του Μενάνδρου (342-292 π.Χ.) «τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί». Ο στόχος επετεύχθη. Τα κατάφεραν διαχρονικά οι πολιτικοί μας, και πάλι οι Έλληνες γίνονται μετανάστες. Ό,τι χειρότερο για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Ως μετανάστης και εγώ θα κάνω μια περιληπτική περιγραφή για την μετανάστευση και τους μετανάστες της Αυστραλίας. Από αρχαιοτάτων χρόνων βάσει βιβλιογραφίας, οι άνθρωποι μετανάστευαν από την πατρίδα τους σε άλλα μέρη για μία καλύτερη ζωή, ενώ πολλές φορές ήταν επιβεβλημένη η μετανάστευση λόγω εχθρικών επιδρομών. Με την αποίκηση της Αυστραλίας από τους Άγγλους αλλά και ακόμα πριν το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, πήγαν περίπου 5000 έλληνες από την Ελλάδα αλλά και από τη διασπορά με πρόσκληση και εγγύηση συγγενικών τους προσώπων.
Το 1951 άνοιξε η διαδικασία για μετανάστευση για Αμερική, Αυστραλία και Αφρική. Η Αυστραλία με τις οδηγίες της Αγγλίας, ίδρυσε μια επιτροπή την Intercontinental Committee for European Migration για τους Άγγλους και για τους πρόσφυγες πολέμου της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Για την Ελλάδα η επιτροπή λεγόταν «Δημόσια Επιτροπή Ελλήνων Μεταναστών» (Δ.Ε.Μ.Ε.) στην διεύθυνση Καπλανών 15 Κολωνάκι. Ο σκοπός της επιτροπής ήταν η οργάνωση και η μέριμνα μεταφοράς των μεταναστών στην Αυστραλία σε ένα εγκαταλελειμμένο στρατιωτικό καταυλισμό στο κέντρο της Αυστραλίας το οποίο δεν είχε τις στοιχειώδες υποδομές για ανθρώπους. Το κέντρο αυτό το είχαν ονομάσει Bonegilla Reception and Training Center (Κέντρο υποδοχής και εκπαίδευσης). Εκεί κατέληγαν οι μετανάστες όπου τους διοχέτευαν σε διάφορες βραχυπρόθεσμες δουλειές, φυσικά με τις χειρότερες συνθήκες, όπως κατασκευές δρόμων, σιδηροδρόμων, υδατοφραγμάτων, καλλιέργεια και συγκομιδή αγροτικών προϊόντων, ενώ από τις μακροπρόθεσμες δουλειές θεωρούνταν η κοπή ξύλων στην ζούγκλα, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν.
Το ημερομίσθιο ήταν το κατώτερο βασικό και οι υπερωρίες υποχρεωτικές διότι τα μέσα μεταφοράς από τους εργοδότες, από και προς τις δουλειές, ήταν συγκεκριμένες ώρες ενώ κάποιοι κατοικούσαν στην περιοχή που εργάζονταν. Η συμπεριφορά των εργοδοτών ήταν βάναυση, αφού είχαν όσους ήθελαν εθελοντές σκλάβους. Οι μετανάστες είχαν την υποχρέωση να δουλεύουν 2 χρόνια όπου και αν τους έστελναν ενώ είχαν το δικαίωμα να αρνηθούν έως 2 φορές. Παραπάνω αρνήσεις συνεπάγονταν την απώλεια σημαντικών παροχών από το κράτος. Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Η κατάσταση ήταν στα όρια της τρέλας αν και μερικοί τρελάθηκαν δουλεύοντας στην έρημο στις σιδηροδρομικές γραμμές σε θερμοκρασίες 40-50 ⁰C. Οι διαμαρτυρίες και οι εξεγέρσεις έπαιρναν ολοένα μεγαλύτερες διαστάσεις, μωρά παιδιά πέθαιναν από ασιτία και μερικοί ενήλικες δεν είχαν υποδήματα. Η τοπική εφημερίδα Border Morning Mail έγραφε ότι το κέντρο υποδοχής δεν είχε τίποτα λιγότερο από μία πόλη, ωστόσο απαγορευόταν στα μέσα ενημέρωσης να πλησιάσουν. Από κει πέρασαν και αρκετοί Έλληνες πατριώτες τους οποίους κανένας από τους κυβερνώντες της Ελλάδας δεν τους ρώτησε πώς επιβίωναν.
Αντίθετα από το 1965 και μετά διακήρυτταν ότι η Ελλάδα ευημερούσε και ακούστηκε από χείλη πρωθυπουργού η φράση «ουδαμού χρυσός επί της γης όσο στην Ελλάδα» και ότι όσοι μετανάστες επαναπατριστούν θα έχουν ευνοϊκή μεταχείριση φέρνοντας συνάλλαγμα, γεγονός το οποίο ήταν παραπλανητικό γιατί οι μετανάστες άφηναν τις δουλειές τους και πωλούσαν τα σπίτια τους. Ερχόμενοι πίσω στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά από αυτά που τους είχαν περιγράψει, ενώ το συνάλλαγμά τους μετατράπηκε σε δραχμές και η προοπτική παραμονής ήταν δυσοίωνη. Κατά συνέπεια το 90% αυτών επέστρεψαν πίσω στην Αυστραλία αφήνοντας πίσω το συνάλλαγμα που μετά χαράς ήταν ευπρόσδεκτο. Επιπροσθέτως, από το βήμα της βουλής αλλά και από τον άμβωνα της εκκλησίας διακήρυτταν ότι το συνάλλαγμα των μεταναστών ήταν ευλογία θεού και οι φωστήρες μας το μετουσίωναν σε επαύλεις και σε αρώματα αντί να κάνουν υποδομές για την προοπτική της χώρας. Εντωμεταξύ, η ελληνική παροικία στην Μελβούρνη έκανε ενέργειες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των Ελλήνων και μέσω του συνδέσμου «Δημόκριτος» έστελναν κουβέρτες, ρουχισμό και ευτυχώς εγένοντο αποδεκτά από τη διοίκηση του κέντρου. Σταδιακά ο σύνδεσμος απεγκλώβισε από την Bonegilla πολλούς Έλληνες και τους έβρισκε δουλειά στα αστικά κέντρα βελτιώνοντας έτσι τις συνθήκες διαβίωσής τους.
Σήμερα το κέντρο μεταναστών Bonegilla είναι μουσείο με την ονομασία «Bonegilla Migrants Experience»και έχει μεγάλη επισκεψιμότητα. Οι Έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία παρά τα όσα μύρια υπέφεραν, σήμερα είναι κοινωνικά καταξιωμένοι και ανησυχούν για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, αφού βλέπουν να φεύγουν οι νέοι, που είναι η προοπτική της χώρας, και να εισβάλλουν κατά εκατοντάδες άλλοι μετανάστες πολλών εθνικοτήτων, αμφιβόλου ήθους και με παραβατικές πολλές φορές συμπεριφορές, με συνέπεια οι Έλληνες να γίνονται μειοψηφία στον τόπο τους και να έχουν χάσει οριστικά την εθνική τους κυριαρχία. Κατά τα άλλα δοξάστε τους κυβερνώντες .
Γιάννης Ηλ.Χρονόπουλος
