Η μέρα εξημέρωσε
μα ήλιος δεν εφάνει.
Η καταχνιά τόσο πυκνή
την κόβεις με δρεπάνι.
Λυσσομανάει ο Βοριάς
σφυρίζει μανιασμένα
αγκομαχούν, στενάζουνε
στο διάβα του τα δέντρα.
Τα φύλλα σαν τρελά πουλιά
φεύγουνε τρομαγμένα
να βρούνε τόπο να κρυφτούν
μα πέφτουν πεθαμένα.
Οι ουρανοί ανοίξανε
πέφτει βροχή, χαλάζι
ποτάμια οι δρόμοι γίνανε
η γη ανατριχιάζει.
Δεν με τρομάζει ο Βοριάς
ούτε και το χαλάζι.
Μα με παγώνει η καταχνιά
που όλα τα σκεπάζει.
"Θρούμπη"
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
