Από την ποιητική συλλογή "Το προσωπείο του χρόνου".

Αλίμονο, ήταν στάση της στιγμής

Πρέπει να προχωρήσω.

Αλλά κρατώντας την ανάσα μου

Θ΄ακούσω την καρδιά του χρόνου να χτυπάει

Ή μήπως μόνο τα ψελλίσματα της ίδιας μου ψυχής;

.

Φλυαρούμε όλοι ακατάπαυστα

Από το φόβο μήπως γίνει αβάσταχτη η σιωπή

Και δεν ακούμε το λόγο της ψυχής

Κι αν μια φωνή ηχήσει κάποτε απ΄ τα βάθη

Σπεύδουμε να την πνίξουμε αμήχανοι.

.

(ΧΙΜ)