Ζωή γλυκειά, ζωή πικρή,
τραγούδι κι αίνιγμά μου.
Δάκρυ και μοιρολόγι μου,
μεθύσι και κατάρα.
Ψέμμα θαμπό κι αλήθεια μου,
ήλιε και καταχνιά μου...
Πόσο πονώ,
που κάποτε την κούπα σου θα χάσω.
(Από το βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου
"Γεύση Χρόνου")
Ζωή γλυκειά, ζωή πικρή,
τραγούδι κι αίνιγμά μου.
Δάκρυ και μοιρολόγι μου,
μεθύσι και κατάρα.
Ψέμμα θαμπό κι αλήθεια μου,
ήλιε και καταχνιά μου...
Πόσο πονώ,
που κάποτε την κούπα σου θα χάσω.
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
