Τα ποιήματα αυτά γράφτηκαν ως το Χινόπωρο του 1949. Είναι το καθρέφτισμα ορισμένων έντονων στιγμών πού έδωσαν τη σφραγίδα τους σε γεγονότα και συναισθήματα. Μια προσφορά από «Όλβιες Ώρες» πού βαθειά τους κρύβουν την αλγεινή της εμπειρίας δοκιμασία, την ενατένιση της χαμογελούσας καρτερικά πικρίας.
Κάθε τι είναι δεμένο με την εποχή του, τη στιγμή του, την ηλικία του. Τα βιώματα αυτά ανήκουν στον κύκλο της εφηβίας. Έτσι, οπωσδήποτε κι' αν κριθούν σαν έκφραση και μορφή, παραμένουν, στην γνήσια και ατέρμονη προσπάθεια για τη λύτρωση, το ίδιο εξαγιασμένα όπως κάθε στιγμή αγιώνεται και δικαιώνεται ηθικά στο πλαίσιο των εντάσεων για το φτάσιμό της. Κι' ακόμη, αποκτούν το αναφαίρετο αισθητικό κάλλος πού οι εντάσεις αυτές συνθέτουν καθώς συγκλίνουνε ρυθμικά στην αιώνια ανακύκληση τους.
Αθήνα 14 του Γενάρη 1950
Γ.Ι.Δ
