Εφυγε χθές από την ζωή (24-11-23) και δεν θα ζεί πιά ανάμεσά μας, ένας καλός Σερβόγαμπρος, Ηπειρώτης, ο Κώστας Σ. Βεσδέκης, πλήρης ημερών και όρθιος, με αξιοπρέπεια, όπως του άξιζε.
Θέλω να τονίσω εδώ, ότι όλοι οι Ηπειρώτες γαμπροί του χωριού μας (οι ιδιαίτερα γνωστοί), τόσο οι κεκοιμημένοι, Ντάλας Φώτης, Βεσδέκης Κώστας, όσο και οι εν ζωή όντες, Σάββας Χρόνης, Μαντάς Κώστας, επορεύθησαν και πορεύονται, στην αρετή, στην μετριοφροσύνη , στην φιλεργία και στην οικογενειακή ευδαιμονία.
Ο Κώστας Βεσδέκης (ο Τσέλιγκας), ήταν ο μακροβιότερος Ταβερνιάρης στην περιοχή της Ζωοδόχου Πηγής, που, με την συγχωριανή μας Ουρανία Ανδριοπούλου, διατηρούσαν Ταβέρνα, μέχρι να συνταξιοδοτηθούν, επί της σημερινής Λεωφ. Ανδρέα Παπανδρέου, στο τότε ακάλυπτο ρέμα του Κηφισού.
.
Τον θυμάμαι, πάντοτε φορώντας την ποδιά τού επαγγελματία, να σερβίρει όλους εμάς τους θαμώνες, ενώ η Ουρανία ήταν στην κουζίνα, με τον καλό τον λόγο, τα αστεία του, αλλά και τα τραγούδια του, από το Ηλεκτρόφωνο (juke box), που έπαιζε τα Ηπειρώτικα (Ντελή παπά, Πικροδάφνη, Γιάννη μου το Μαντήλι σου, Της Πάργας τον ανήφορο, Σαράντα Ηπειρώτισσες, καθώς και τα Λαϊκά, Διαβολάκος, Συννεφιασμένη Κυριακή, Στο τραπέζι που τα πίνω, Αγάπη μου επικίνδυνη, Νυχτερίδες κι Αράχνες, κλπ).
Η Ταβέρνα ήταν το στέκι, όχι μόνο των Σερβαίων, αλλά και πλήθους Γορτυνίων από πολλά χωριά (Λυκούρεση, Ψάρι, Ζουλάτικα, Μπουγιάτι, Λιοδώρα, Δίβριτσα), αλλά και Ηπειρωτών και άλλων διαμερισμάτων της Ελλάδος..
Οι πιο τακτικοί πελάτες είμαστε:
Στάθης Δάρας, Θάνος Μπόρας, Τάκης Βέργος, Μήτσος Σχίζας (Φίλιας), Στέλιος Σχίζας, Γεώργιος Σχίζας (Πετρούλιας), Ηλίας Σχίζας (Οδοντίατρος), Κώστας Μπόρας, Μαγιάς, Νίκος Μαραγκός, Υψηλάντης, Γιάννης Μπόρας, Τάκης Σχίζας, Ταξιάρχης Κουστένης, Λιακάκος, Λιατσόπουλος Θοδωρής και Βασίλης, Στρικογιαννάκης, Αναγνωστόπουλος Μήτσος και Γιώργος (Κουτάλας), Καλλιντέρης, Γιαννοπουλαίοι απο Καραχασάνι, Νίκος Παρασκευόπουλος απο Δίβριτσα, Νίκος Κωνσταντόπουλος (Ράφτης), και άλλοι.
Εκεί, με το κρασί και το φαγητό, αλλάζαμε ιδέες και απόψεις, για τα συλλογικά μας, για τα πολιτικά μας, για τις παραξενιές μας, για τη φτώχεια μας, για τα θέματα υγείας, για συμπεθεριά και την πρόοδο των παιδιών μας.
Εκεί χορέψαμε, εκεί τραγουδήσαμε, εκεί κλείσαμε δουλειές, για οικοδομή, για εμπόριο, για μεταφορές, για μαθήματα, για φροντιστήρια, για χοροεσπερίδες του Συλλόγου κλπ.
Η Ταβέρνα του Τσέλιγκα και ο ίδιος ο Τσέλιγκας, αλλά και η σύζυγος με τα Τσελιγκόπουλα, είδαν και άκουσαν, τα ανθρώπινα δρώμενα, αλλά ποτέ δεν κοινολόγησαν, την αξία ή απαξία τους!
Φίλε Κώστα, σε ευχαριστούμε για ότι έκανες για εμάς.
Καλό ταξίδι!
Παρηγοριά στην Ουρανία και τα παιδιά σου!
Αιωνία σου η μνήμη!
Αθανάσιος Κων. Γκούτης
