Ομιλία του Καθηγητή Ιατρικής του ΕΚΠΑ,
Γεωργίου Θ. Τρουπή,
στο Πολιτιστικό Κέντρο Γαλατσίου
Κυρίες και κύριοι, όπως βλέπετε ... υπάρχουν 2 εικόνες σε slides. Λέγεται ότι μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις όμως για αυτές τις εικόνες οι λέξεις δεν επαρκούν. Σήμερα, θα μιλήσω με πολύ απλά λόγια. Η δεξιά κάτω εικόνα είναι εικόνα ασυλλήπτου νου, που δηλώνει τη ντροπή, το αίσχος, την εξαθλίωση και την απόλυτη κατάντια της ανθρωπότητας. Η αριστερή πάνω εικόνα δείχνει τη μεγαλοψυχία, τη γενναιοδωρία, την απλόχερη φιλοξενία, τον αλτρουισμό και την αγάπη για τον άνθρωπο, όπου γης. Δείχνει το μεγαλείο της Ελλάδος που όπως λέει και ο Γκαίτε «Ελλάς το μεγαλείο σου τελειωμό δεν έχει».
Κυρίες και κύριοι, την προσφυγιά ο Έλληνας την έχει ζήσει στο πετσί του. Κυκλοφορεί στο αίμα του διαχρονικά μέχρι σήμερα από τις χαμένες πατρίδες και από τις γενοκτονίες που υπέστη ιστορικά από καιρού εις καιρόν.
Προσφυγιά!Λέξη που δεν πρέπει να μπει ποτέ σε στόμα ανθρώπου οποιοσδήποτε φυλής. Κυρίες και κύριοι, άλλο οικονομικός μετανάστης, άλλο ξένος, άλλο μετανάστης, άλλο λαθρομετανάστης, άλλο τρομοκράτης και άλλο πρόσφυγας.
Ο πρόσφυγας φεύγει από τη χώρα του εξαναγκαστικά, γιατί διώκεται για δύο κύριους λόγους: θρησκευτικούς και πολεμικούς. Ο πρόσφυγας αφήνει πίσω του, την πατρίδα του, το σπίτι του και κουβαλάει μαζί του τέτοιες μνήμες καυστικές που καίνε τα κόκαλα.
Οι μνήμες αυτές είναι γεύσεις, μυρουδιές, αστεία, ηχηρά γέλια στα πανηγύρια, στο γάμο, στη γιορτή. Θρήνοι στο ξόδι, κλάμα βρεφών στην κούνια, επιθανάτιος ρόγχος των παππούδων και των γιαγιάδων. Μνήμες από το χωράφι, το αλέτρι, το χλιμίντρισμα του αλόγου, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τόσα άλλα, που τρελαίνουν το νου. Με όλα αυτά συντηρείται η μνήμη του πρόσφυγα.
Κυρίες και κύριοι, είμαστε λαός προσφύγων και μεταναστών και τα δημοτικά και λαϊκά τραγούδια της ξενιτιάς είναι πολύ πιο πολλά από τα μοιρολόγια και τα τραγούδια της αγάπης. Δεν υπάρχουν άνθρωποι ανώτεροι ή κατώτεροι. Τον Έλληνα δεν το διακρίνει ο ρατσισμός. Στο βιβλίο της Αποκάλυψης, η ισότιμη αναφορά σε όλες τις φυλές έρχεται και ξανάρχεται. Το δώρο του Ευαγγελισμού προσφέρεται σε κάθε έθνος και σε κάθε φυλή. Όπως ακριβώς αναφέρει ο Ευαγγελιστής: «σε κάθε άνθρωπο εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών».
Για τον πρόσφυγα, θα δανειστώ δύο στροφές από τον Εθνικό Ύμνο του μεγάλου εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, σε μία στροφή λέγει: «όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, το ένα χέρι χτύπαγε τ’ άλλο από την απελπισιά». Δηλαδή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, διωγμένοι, κυνηγημένοι, ξεκληρισμένοι, σκιαγμένοι από τις φοβέρες και σκλαβωμένοι χτυπούν με απελπισία το κεφάλι τους και παίρνουν το νοματιό τους για άλλους τόπους, προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που πολλές φορές η βάρκα γίνεται το φέρετρό τους οτα νερά του Αιγαίου. Και εδώ στο νου μου έρχονται τα λόγια του μεγάλου μας Παπαδιαμάντη "Σα να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου"!
Και ποιοι φεύγουν;;; Μικρά παιδιά, νέοι, μεσόκοποι. Δηλαδή η ραχοκοκαλιά της πατρίδας τους! Κι όταν φεύγουν οι νέοι από την χώρα τους είναι σαν να φεύγει η άνοιξη από τον κύκλο του χρόνου.
Τον Ελληνα τον διακρίνει η ευγένεια, η φιλοξενία με απλοχεριά, η συμπόνια, ο αλτρουισμός. η αγάπη, το φιλότιμο και τόσες άλλες αρετές και αυτό τo αποδεικνύουν νυχθημερόν, στα νησιά μας, με κόπο και μόχθο και κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους, οι διασώστες εθελοντές και μη.
Προσωπικά, πιστεύω και το εννοώ ότι είναι πολύ ασήμαντο και πολύ μικρό τo βραβείο Νόμπελ που λέγεται πως θέλουν να τους δώσουν, για το αδιάκοπο και κοπιαστικό έργο που προσφέρουν (πράγμα που δεν θα γίνει). Ο απλός Ελληνας και Ελληνίδα, εθελοντικά, μόνοι τους και πολλές φορές χωρίς οργάνωση, αγκαλιάζει τον πρόσφυγα και του παρέχει τα πάντα.
Υπάρχει όμως και η Εκκλησία, η οποία, με οργάνωση και μεθόδευση προσφέρει καθημερινό, φαγητό και ρούχα και ό,τι άλλο χρειάζεται στους αξιολύπητους ανθρώπους.
Από την άλλη, η πολιτεία με τους καίριους μηχανισμούς της κάνει ό,τι μπορεί για τους ανθρώπους αυτούς, σε συνεννόηση με την Ευρώπη. Γι’αυτό και παλεύει μόνη της, παρά την κρίση και τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει και με τα ψίχουλα που δίνει το Ευρωκοινοβούλιο, και προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα (σε άλλες χώρες, που θα έλεγα υποδαυλίζουν την προσφυγιά, το Ευρωκοινοβούλιο δίνει πολλαπλάσια).
Η Ελλάδα αποτελεί την οδό, δηλαδή το κατώφλι, την πόρτα εισόδου των προσφύγων στην Ευρώπη που έρχονται καθημερινά κατά κύματα και γι’ αυτό η πολιτεία πρέπει να κάνει τα πάντα, έτσι ούτως ώστε να υπάρχει ισόποση κατανομή των προσφύγων στις χώρες της Ευρώπης και πιστεύω θα τα καταφέρει. Μην περιμένουμε όμως πολλά από τους Ευρωπαίους ,γιατί είμαστε μικρή χώρα και μου έρχεται στο νου η δεύτερη στροφή του εθνικού μας ποιητή «Μοναχή το δρόμο πήρες και ξανάρθες μοναχή. Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, αν η χρεία τες κουρταλεί».
Το έχουμε ζήσει και αυτό στο παρελθόν, σε πιο δύσκολους καιρούς.
Τον πολιτισμένο και πεφωτισμένο κόσμο θα έλεγα, και αυτό το πιστεύω, ότι δεν τον νοιάζει ο άνθρωπος και τον διακρίνει μια αύρα ρατσισμού, όσον αφορά τους πραγματικούς πρόσφυγες, για γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους, γιατί αν ήθελαν μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα, εν μια νυκτί.
Κυρίες και κύριοι, η λύση στην προσφυγιά είναι ΜΙΑ, απλή, αλλά δυστυχώς, απραγματοποίητη:
Η ΠΑΥΣΙΣ ΤΟΥ ΑΙΤΙΟΥ!!!!!!!!!!
Δηλαδή ΟΧΙ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ, όχι διωγμοί, όχι ξερίζωμα, όχι ξεκλήρισμα, όχι ισοπέδωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Συμπερασματικά, λοιπόν, κλείνω με τη λαϊκή ρήση:
Την ορφάνια, την ξενιτιά, τη φτώχεια, την αρρώστια,
τα τέσσερα τα ζύγισαν - χειρότερα τα ξένα.
Ας παλέψουμε λοιπόν, ο καθένας από τη θέση χου, από το μετερίζι του, για να σταμαχήσουν αυτές οι εικόνες και να πάψει η κατάντια αυτή, για να φτιάξουμε μία παγκόσμια κοινωνία (πράγμα δύσκολο) όμορφη, ηθική, αγγελικά πλασμένη.
Σας ευχαριστώ πολύ,
Γεώργιος Θ. Τρουπής
(ΕΚΜ)