Έλα και πάλι στη Γη...

Ιδέες, αξίες, φθαρήκαν στο χρόνο,
ο πόνος αντάμωσε, τον άνθρωπο μόνο.
Χωρίς ιδανικά και πίστη στο Θεό,
μακριά απ' τη σωτηρία και τον λυτρωμό.
Χριστέ μας, κατέβα και πάλι στη Γη,
το Χέρι άπλωσέ μας, γεμάτο στοργή.
Στη Φάτνη μια νύχτα να γεννηθείς,
ο Πρόδρομος πάντα μιας νέας αρχής.
Κοντά Σου οι ανθρώποι, να Σε ακούνε,
να τους Διδάσκεις, να Σου μιλούνε,
να Σε κρατάνε σφιχτά απ' το χέρι,
αχ, ν' ανατείλει και πάλι τ' Αστέρι...
Όχι Πιλάτος, Καϊάφας και Άννας,
ούτε πορεία στο Γολγοθά,
να πάψει να κλαίει η Άγια Σου η Μάνα,
τα δάκρυα να γίνουν Αγάπης φιλιά.
Ούτε Ιούδας, ούτε και όχλος,
στρατιώτες, χλαμύδα, στεφάνι φριχτό.
Μόνο ένας Ύμνος ο κόσμος όλος,
σε Σένα που Πόνεσες πολύ στο Σταυρό!
Έλα και πάλι, Χριστέ μας, στη Γη,
το βλέμμα Σου ρίξε, όλο στοργή.
Κι αν Σε πικράναν ανθρώποι κακοί,
τα χρόνια αλλάξαν και οι καιροί.
Πεθάναν οι Ιούδες κι οι Γραμματείς
κι όσοι επιζούνε, θέλουν να ΄ρθει.