Πρόσφατα έφυγε από τη ζωή ο Βαγγέλης, γιός του πρώτου μου εξαδέλφου Δημήτρη (οι μανάδες μας ήσαν αδερφές), που μαζί με τις αδερφές του και όλη την οικογένεια, επί χρόνια είχαμε στενές οικογενειακές σχέσεις. Γι αυτό αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια στη μνήμη του.
«Αγαπητέ μου Βαγγέλη.
Όπως ξέρουμε, η καταγωγή σου ήταν από το χωριό μας. Ο παππούς σου Αγγελής, ήταν αδερφός του γνωστού σε όλους τους μεγάλους πατριώτες, αείμνηστου γιατρού Γιάννη Δημόπουλου, ο οποίος τόσα μα τόσα πολλά έχει κάνει στο χωριό μας.
Τα αδέρφια του παππού σου (9-10), είχαν αρκετή περιουσία. Τη μοίρασαν μεταξύ τους και ο παππούς σου μαζί με τον αδερφό του Μαρίνη πήραν αυτή που υπήρχε στα Σαρλέικα (περί τις 5 ώρες απόσταση από το χωριό, με το μουλάρι, εκείνα τα χρόνια). Επειδή η μετακίνηση τότε ήταν πολύ δύσκολη, αποφάσισε και πούλησε το σπίτι του το χωριό (το αγόρασε ο Πανάγος Ρουσιάς) και εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στα Σαρλέικα. Δεν ξέχασε όμως το χωριό μας. Δύο και τρεις φορές το μήνα το επισκεπτόταν μέχρι που, από ατύχημα, έχασε το φως του. Επίσης, ο αείμνηστος πατέρας σου, όταν ήταν ανύπανδρος, σχεδόν κάθε Κυριακή ήταν στο χωριό μας. Και η μάνα σου επίσης αγαπούσε του χωριό μας. Το σπίτι μας, το είχαν όλοι σαν δεύτερο δικό τους σπίτι.
Αείμνηστε Βαγγέλη. Ο πατέρας σου ήθελε να σας σπουδάσει πάση θυσία. Όμως, τα Σαρλέικα δεν είχαν Σχολείο. Έτσι, από έξι χρονών κάθε πρωί μαζί με τα αδέρφια σου Χριστίνα και Βασίλη πηγαίνατε με τα πόδια στου Παπαδά, περισσότερο από μισή ώρα απόσταση και επιστροφή άλλη μισή ώρα το μεσημέρι ή το βράδυ, τις μέρες που είχατε και το απόγευμα σχολείο. Το μαρτύριο όμως συνεχίστηκε και στο Εξατάξιο Γυμνάσιο στη Δημητσάνα, φυσικά με τα πόδια, που ήταν μακριά έξι ώρες ίσως και περισσότερο. Γι’ αυτό στο σπίτι σας στο χωριό επιστρέφατε τρεις φορές το χρόνο, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι. Και κάθε Κυριακή οι γονείς σας φέρνανε τρόφιμα με το μουλάρι.
Όταν τελείωσες το Γυμνάσιο, το 1974, ήρθες στου Ζωγράφου που μέναμε εμείς, και έδωσες Πανελλήνιες εξετάσεις. Πέρασες στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Μηχανολόγος Μηχανικός, πράγμα πολύ δύσκολο τότε για ένα παιδί από επαρχία. Είχε βέβαια προηγηθεί η Χριστίνα στη φιλολογία και ακολούθησε ο Βασίλης στο Φυσικό Ιωαννίνων. Δύσκολα χρόνια για να μπορέσουν γονείς από επαρχία να σπουδάσουν 3 παιδιά στο πανεπιστήμιο. Γι αυτό και εσείς αναγκαστήκατε να δουλέψετε όπου βρίσκατε μικρή απασχόληση, να βγάζετε το χαρτζιλίκι σας. Στη διάρκεια των πανεπιστημιακών σας σπουδών είχαμε σχεδόν
καθημερινή επαφή και σας θεωρούσαμε σαν μεγαλύτερα αδέρφια των παιδιών μου.
Όταν τελείωσες Βαγγέλη τις σπουδές σου διορίστηκες στην Πολεοδομία στην Τρίπολη και μετά από λίγο στη ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη. Ήσουν επιτυχημένος επαγγελματίας και καλός σύζυγος και πατέρας. Παντρεύτηκες την αγαπημένη σου Μαρία Παπαοικονόμου και αποχτήσατε το γιο σας Δημήτρη τον οποίο σπουδάσατε αλλά εσύ δεν πρόλαβες να τον χαρείς πάρα πολύ. Η τύχη σου φέρθηκε άσχημα. Από τα πενήντα σου χρόνια σε ταλαιπώρησε μια σπάνια ανίατη ασθένεια. Το πάλεψες όμως. Το νήμα της ζωής σου το έκοψε όμως μια ανακοπή καρδιάς στα εξήντα επτά σου χρόνια στις 26 Ιουλίου 2023, ημέρα που στα Σαρλέικα γιορτάζει η Εκκλησία σας «Αγία Παρασκευή». Εύχομαι στη Μαρία να ζήσει πολλά-πολλά χρόνια, να αναπληρώσει και τη δική σου αγάπη στο γιό σας.
Στη Μαρία και το Δημήτρη εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια. Τους εύχομαι να είναι πάντα καλά να σε θυμούνται, όπως και στα αδέρφια σου με τις οικογένειες τους και όλους τους συγγενείς.
Στο καλό Βαγγέλη, καλό παράδεισο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Τρίπολης που σε σκέπασε.
Θα σε θυμάμαι για πάντα».
Ο θείος σου Γιώργος Δ. Βέργος
