Ζωή γλυκειά, ζωή πικρή,
τραγούδι κι αίνιγμά μου.
Δάκρυ και μοιρολόγι μου,
μεθύσι και κατάρα.
Ψέμμα θαμπό κι αλήθεια μου,
ήλιε και καταχνιά μου...
Πόσο πονώ,
που κάποτε την κούπα σου θα χάσω.
(Από το βιβλίο της Μαρίας Παναγοπούλου
"Γεύση Χρόνου")
Ζωή γλυκειά, ζωή πικρή,
τραγούδι κι αίνιγμά μου.
Δάκρυ και μοιρολόγι μου,
μεθύσι και κατάρα.
Ψέμμα θαμπό κι αλήθεια μου,
ήλιε και καταχνιά μου...
Πόσο πονώ,
που κάποτε την κούπα σου θα χάσω.
Το χωριό μας αναφέρεται στα Κατάστιχα του Δήμου (kaza) Καρύταινας (περίοδος 1566-1574). Κατά τη χρονική αυτή περίοδο φαίνεται ότι είχε 22 σπίτια μη Μουσουλμάνων και 10 άγαμους μη Μουσουλμάνους κατοίκους. Κατ' εκτίμηση είχε περί τους 120 κατοίκους. Το χωριό Αρτοζήνος, το οποίο επίσης αναφέρεται στα ίδια Κατάστιχα, ήταν πολύ μεγαλύτερο. Είχε 132 σπίτια μη Μουσουλμάνων και 39 άγαμους μη Μουσουλμάνους. Κατ' εκτίμηση είχε 726 κατοίκους.
(Πηγή: Ιστοσελίδα Arcadians.gr. Εισήγηση για τη Δημογραφική Σύνθεση Λεονταρίου-Καρύταινας http://conference.arcadians.gr/index.php?itemid=29&catid=2 )
