Συνοικισμός 12 σπιτιών, που διοικητικά ανήκει στο Δημοτικό Διαμέρισμα Σέρβου και μέσω αυτού στο Δήμο Ηραίας. Χτισμένος στη νότια πλαγιά του βουνού, βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μέτρων, δυτικά του Σέρβου σε απόσταση (σε ευθεία γραμμή) 2,8 χιλιόμετρα.
Η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, χτισμένη με πελεκητές πέτρες, καλοσυντηρημένη από την ευλάβεια των λιγοστών κατοίκων, βρίσκεται στο επάνω μέρος του οικισμού. Στον περίβολο του, μια τεράστια δρυς (το δέντρο όπως το αποκαλούν οι Αραπαίοι) σηκώνει σε ένα από τα κλαριά του και την καμπάνα του χωριού.
  |
Μια σειρά από βράχους
που σχηματίζουν ένα ζωνάρι από ανατολικά προς τα δυτικά και ένα ρέμα που διασχίζει τον οικισμό, δίνουν μια άγρια γραφικότητα στο τοπίο. Προς τα νότια του οικισμού, στα πόδια του, 200 μέτρα πιο χαμηλά, κυλάει η Γκούρα, ένας γραφικός χείμαρρος με πλατάνια και πηγές. Στα βόρια, σε υψόμετρο 1100 μέτρων ορθώνεται η κορυφή «Μαλιαλάζη» Ο ορίζοντας απεριόριστος, στα δυτικά συναντάει το Ιόνιο πέλαγος (όταν η ορατότητα είναι καλή φαίνεται το Κατάκωλο), στα νότια τις κορυφογραμμές των βουνών της Φολόης και ανατολικά το χαλασμένο βουνό και τον Αρτοζήνο. Ο οικισμός έχει οπτική επαφή με τη Λυσσαρέα, το Σαρακίνι, την Ανδρίτσαινα, στην άλλη μεριά του Αλφειού και με τον κάμπο της Πηνείας. Τεράστιες καρυδιές, συκιές, ελιές, αχλαδιές δρύες, πουρνάρια, σφενδάμια, γλατζηνιές, κυπαρίσσια και πολλά άλλα δένδρα πνίγουν τον οικισμό στο πράσινο. 
Ο χρόνος που χτίστηκε ο οικισμός δεν είναι ακριβώς γνωστός, πάντως τα υπάρχοντα σπίτια έχουν χτιστεί μετά γύρω στο 1850. Κατά την προφορική παράδοση, στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, τα σπίτια ήταν χτισμένα σε ψηλότερο σημείο, στην τοποθεσία Ντράσα και μεταφέρθηκε στο σημείο που υπάρχει σήμερα μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Στη Ντράσα κατά την παράδοση ήταν και το σπίτι του θρυλικού κλέφτη Δήμου.
Στην είσοδο του χωριού από το Σέρβου, σε ένα σημείο με πανοραμική θέα, ο Σύνδεσμος Σερβαίων, σε συνεργασία με τον Δήμο Ηραίας, ανήγειρε σε ένα φυσικό βράχο, ένα μνημείο προς τιμή των προεπαναστατικών κλεφτών Δήμου και Μακρυγιάννη, οι οποίοι σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία κατάγονταν από τους Αράπηδες. Στον ίδιο βράχο επικολλήθηκε πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων στους πολέμους Αραπαίων. 
Όλα τα σπίτια έχουν στην αυλή τους κληματαριές, που δίνουν δροσιά το καλοκαίρι. Στη ρίζα του βράχου, δίπλα στο δρόμο, βρίσκεται μια πηγή με κρύο νερό, από την οποία υδρεύονταν οι Αραπαίοι μέχρι πριν 20 περίπου χρόνια. Επειδή βρίσκεται σε επίπεδο χαμηλότερο από τα σπίτια, το νερό μολύνθηκε με λύματα και τώρα ένα μακρύς λαστιχένιος σωλήνας φέρνει νερό από το Σέρβου για τις ανάγκες του συνοικισμού. Παλαιότερα, μια μεγάλη στέρνα μάζευε το νερό της βρύσης και πότιζαν οι Αραπαίοι τους λαχονόκηπους τους, τώρα όμως η στέρνα έχει καταστραφεί και αντικατασταθεί με μια ακαλαίσθητη τσιμεντένια δεξαμενή, που δεν χρησιμοποιείται πλέον.
Παλαιότερα ζούσαν μόνιμα 
12 οικογένειες που καλλιεργούσαν τα λίγα χωράφια που είχαν, διατηρούσαν από ένα μικρό κοπάδι με γιδοπρόβατα, έτρεφαν οικόσιτα ζώα (χοιρινά, κότες, γαϊδουρομούλαρα) και συμπλήρωναν το εισόδημα τους με τη μαστοριά (χτίσιμο πέτρας στη Μεσσηνία ή την Ηλεία, που πήγαιναν σε ομάδες "μπουλούκια" και αναλάμβαναν και έχτιζαν σπίτια). Σήμερα οι κάτοικοι έχουν μεταναστεύσει στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπου έχουνπροοδεύσει οικονομικά και κοινωνικά, μερικοί δε έχουν καταλάβει σημαντικές θέσεις στην ελληνική κοινωνία. Το χειμώνα μόνο 4 άτομα μένουνμόνιμα εκεί. Το καλοκαίρι πάντως ο οικισμός σφύζει από ζωή και παραθεριστές. Στις 21 Μαΐου, γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου γίνεται ωραίο πανηγύρι, με συνεστίαση κάτω από «το δέντρο», δημοτική μουσική και χορό. Πάντως υπάρχουν ακόμη αμπέλια που καλλιεργούνται (είναι τα μόνα αμπέλια στην περιοχή) κήποι, ένα μικρό κοπάδι από γίδες και ένα κονικλοτροφείο.
