 |
|
Κ α λ ή π ρ ω τ ο χ ρ ο ν ι ά 2 0 2 3 Χ ρ ό ν ι α π ο λ λ ά. Υ γ ε ί α κ α ι Ε υ τ υ χ ί α σ ε ό λ ο υ ς τ ο υ ς π ατ ρ ι ώτ ε ς. |
|
|
Κ α λ ή π ρ ω τ ο χ ρ ο ν ι ά 2 0 2 3 Χ ρ ό ν ι α π ο λ λ ά. Υ γ ε ί α κ α ι Ε υ τ υ χ ί α σ ε ό λ ο υ ς τ ο υ ς π ατ ρ ι ώτ ε ς. |
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
