|
Επιτάφιος 2019 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Μιας και δεν διάβασα κάτι σχετικό για τον εορτασμό του Πάσχα και της Ζωοδόχου Πηγής, φέτος στο χωριό μας, σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια, απ΄όσα έμαθα (από τον ξάδερφό μου που μένει μόνιμα στο χωριό), έτσι για την μελλοντική ιστορία αυτού του Τόπου, αλλά και για όσους πατριώτες -ιδιαίτερα αυτούς που γεννήθηκαν εκεί- ενδιαφέρονται να μάθουν γενικά, για ότι συμβαίνει στο χωριό, τις άγιες αυτές ημέρες του Πάσχα και όχι μόνο.
Ο εορτασμός, τόσο του Πάσχα, όσο και της Ζ. Πηγής, ήσαν ίσως τα δυο πλέον σημαντικά εορταστικά γεγονότα, τα παλιότερα χρόνια στο χωριό (μαζί με τον εορτασμό της Παναγίας το δεκαπενταύγουστο). Τα περίμεναν «πως και πως» οι κάτοικοι του χωριού, αφού τους έδιναν την ευκαιρία να αφήσουν για λίγο «στην πάντα» τη βασανιστική και εξαντλητική καθημερινότητα και ιδιαίτερα τα μακρινά ταξίδια οι μαστόροι και να μαζευτεί όλη η οικογένεια μαζί, κάτω από την οικογενειακή στέγη, με γιορτινή διάθεση και λίγο …καλοπέραση.
Πλέον αυτού, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν στην εκκλησία τις άγιες αυτές ημέρες (ολονυχτίες κλπ), να ειδωθούν με κάποια άνεση, να πουν λίγες κουβέντες από καρδιάς και να ανταλλάξουν ευχές. Αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία και αξία για τις γυναίκες του χωριού, που δεν έβγαιναν στα καφενεία και τα μαγαζιά/ταβέρνες, όπως έκαναν οι άντρες.
Χαρά μεγάλη είχαν και τα παιδιά που πήγαιναν στο γυμνάσιο (Λαγκάδια ή Δημητσάνα) και γύριζαν για λίγες ημέρες στο σπίτι τους, όπου θα έβλεπαν τους συγγενείς, γνωστούς και φίλους και κάπως θα καλοπερνούσαν.
Μα πάνω απ΄όλα, μεγαλύτερη αξία και σπουδαιότητα νομίζω πως είχε το πανηγύρι που γινόταν με «όργανα» κλπ, τόσο ανήμερα το Πάσχα στο προαύλιο της «κάτω εκκλησιάς» (Κοίμησης Θεοτόκου) όσο και την «Παρασκευή της Λαμπρής», που γιόρταζε η «Επάνω Εκκλησιά» (Ζ. Πηγή) και γινόταν το πανηγύρι στο δικό της προαύλιο χώρο. Είναι αυτό που λέμε
«Χαράς ευαγγέλια».
Ήταν και μια ευκαιρία να φορέσουν «τα καλά τους» οι πατριώτες -ιδιαίτερα οι γυναίκες και οι νέες κοπέλες-, να διασκεδάσουν όλοι όσοι ήθελαν και μπορούσαν και ακόμη να επικοινωνήσουν «τρόπον τινά» οι νέοι και οι νέες, έστω με «κλεφτές ματιές», αλλά με νόημα…
Οι μεγαλύτεροι πατριώτες, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με πολλές ταλαιπωρίες σε αυτό το άγονο χωριό (υψ. 1100 μέτρα), έχουμε βαθιά χαραγμένα «στο σκληρό» δίσκο του εγκεφάλου μας αυτά και πολλά άλλα γεγονότα, τα οποία μας έχουν διαμορφώσει και ως χαρακτήρες, σε σημαντικό βαθμό.
Με την πάροδο των ετών, την αστυφιλία, τη βιομηχανική επανάσταση και την αναζήτηση γενικά μιας καλύτερης ζωής, οι πατριώτες, στη μέγιστη πλειοψηφία τους, έφυγαν σταδιακά από το χωριό για τις μεγάλες πόλεις και κάποιοι μετανάστευσαν και σε χώρες του εξωτερικού.
Έτσι το χωριό σιγά-σιγά ερήμωσε και στις μέρες μας ελάχιστοι κάτοικοι (2-3 δεκάδες) μένουν το χειμώνα εκεί. Όμως, όλοι σχεδόν έχουν επισκευάσει και συντηρούν τα σπίτια τους και το καλοκαίρι το χωριό γεμίζει από πατριώτες -ιδιαίτερα νέα παιδιά- που μπορεί ανήμερα της Παναγίας το δεκαπενταύγουστο, να ξεπεράσουν και τους πεντακόσιους!
Ένας από τους μόνιμους κατοίκους του χωριού είναι και ο Ηλίας Σκούρος (πρώτος μου ξάδερφος από τις μανάδες μας) εγγονός του Χρήστου Στρίκου. Μετά τη συνταξιοδότηση του (και της γυναίκας του) εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο χωριό, ανακαίνισαν το στρικαίικο σπίτι , αλλάζοντας τα πάντα, εκτός από τους τοίχους, που τους επένδυσαν με πέτρα.
Με τον ξάδερφο μίλησα για τις ευχές και τον ρώτησα για τον εορτασμό των άγιων αυτών ημερών. Μου είπε, λοιπόν, πως στόλισαν και φέτος τον επιτάφιο οι λίγες γυναίκες του χωριού και τη Μεγάλη Παρασκευή έκαναν μια μικρή περιφορά. Ανάσταση έγινε το απόγευμα του Μ. Σαββάτου στις 5-6 η ώρα, γιατί ο παππάς όφειλε να πάει και σε άλλα χωριά ( είχε κάπου 7 χωριά να επισκεφθεί). Πάντως, η εκκλησία στην Ανάσταση ήταν γεμάτη, και μπορεί οι εκκλησιαζόμενοι να ήσαν και εκατό άτομα, πράγμα παρήγορο, τρόπον τινά, για το μέλλον αυτού του τόπου.
Την Παρασκευή (της Λαμπρής) , που γιορτάζει η Ζ. Πηγή, έγινε πάλι εκκλησιασμός με λίγους πατριώτες, χωρίς δυστυχώς να γίνει περιφορά της εικόνας, αφού δεν υπήρχαν νέοι να κρατήσουν την εικόνα και ο δρόμος από την Πάνω στην Κάτω εκκλησιά, που συνήθως γίνεται η περιφορά, είναι «ανηφόρα-κατηφόρα».
Ο καιρός, γενικά, ήταν σχετικά καλός, με κάποιες ανοιξιάτικες βροχούλες. Το καφενείο/ταβέρνα του Γιάννη Ρουσιά και το παντοπωλείο του Νίκου Λιατσόπουλου ήσαν όλες τις μέρες ανοιχτά και σε πλήρη λειτουργία, με δυνατότητες εξυπηρέτησης των βασικών αναγκών των επισκεπτών. Σημαντική παράμετρος και αυτή, για το όποιο μέλλον έχει το χωριό μας.
Κάπως έτσι πέρασε και το φετινό Πάσχα στο χωριό.
Χρόνια πολλά σε όλους και ας ελπίσουμε πως του χρόνου τα πράγματα θα είναι καλύτερα και θα πάνε πιο πολλοί πατριώτες στο χωριό και όχι μόνο το Πάσχα.
Οι πλαϊνές φωτογραφίες είναι από εορτασμούς Πάσχα και Ζ. Πηγής τα προηγούμενα χρόνια.
Η πρώτη είναι το 2019 και δίπλα στον επιτάφιο είναι ο επίτροπος Κ. Δάρας
Η δεύτερη είναι από τον εορτασμό του Πάσχα το 2016.
Το "Χριστός Ανέστη" εψάλη στον προαύλιο χώρο της Κοίμησης της Θεοτόκου.
Η τρίτη και η τέταρτη είναι από τον εορτασμό της Ζ. Πηγής το 2017.
Η πέμπτη από τον ίδιο εορτασμό το 2018. Ο Χ. Αναστασόπουλος κρατάει το σταυρό με τον εσταυρωμένο και η λιτανία βρίσκεται μπροστά από το σπίτι του αείμνηστου Τάσου Γεωργακόπουλου.
Οι 2 επόμενες φωτογραφίες είναι του Τάκη Δημητρόπουλου και δείχνουν λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας,
στη δεκαετία του 1950 (κόσμος "λεφούσι").
 |
|
"Ζωοδόχος Πηγή" Έργο Γεωργίας Γ. Τρουπή-Κωνσταντοπούλου |
Χ. Ι. Μαραγκός
