 |
| Θέα από τη Ράχη προς το πάνω χωριό. |
Χθες (26.12.2023), προς μεγάλη μου λύπη, έμαθα ότι άλλος ένας, φίλος και γείτονας, της γειτονιάς μας της Ζευγολατίτσας, του πάνω μαχαλά, μετά από επανειλημμένες μάχες επικράτησης κατά του θανάτου, ηττήθηκε, εξεμέτρησε το ζην και πορεύεται εκεί,
ένθα ουκ έστιν πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός.
Ο Θοδωρής του Μάρκου, ο Ρίκος (ο Ρίκος της γειτονιάς μας και για πολλούς συγχωριανούς μας), με την έξοδό του, από την ζωή, προστίθεται στον κατάλογο απωλειών, σχετικά νέων ανθρώπων της, μετά και την απώλεια του αδελφού του Τάκη, που δεν πέρασαν τα 90 (πάνω-κάτω) έτη ζωής, όπως οι γονείς του και σχεδόν όλοι οι γονείς μας, στην γειτονιά.
Δεν θα τον ξαναδούμε στο χωριό, δεν θα τον βλέπω κάθε απομεσήμερο τα καλοκαίρια, να βολτάρει στην ταράτσα την Μαραγκαίϊκη και να συνομιλεί με τους γείτονες (Κωστάκη, Γιώργο, Μίμη, Σταυρούλα, Μαρία, Αγλαΐα), πράγμα που τον ευχαριστούσε τόσο πολύ.
Ο Ρίκος, ήταν ένας χαμογελαστός άνθρωπος, εύστροφος και «πειραχτήρι», ευαίσθητος με τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως της γειτονιάς μας και εξ όσων μου έλεγε, είχε ως παιδί, ιδιαίτερη αγάπη στην γιαγιά μου, την «Θειά-Θανάσαινα».
Ένα καλοκαίρι, πριν περίπου 8 χρόνια (ζούσε η μάνα μου), συναντήθηκε τυχαία με την μακαρίτισσα την αδελφή μου Κατερίνα, με την οποία είχαν να ιδωθούν σχεδόν 45 χρόνια και μόλις αντιλήφθηκαν ποιοί είναι, σε κλίμα έντονης συγκίνησης, βουβοί και με αναφιλητά, έμειναν αγκαλιασμένοι, όσο τους επέτρεψε η ευαισθησία τους, να αποφορτισθεί η συγκίνηση.
Ο Θοδωρής και ο Μιχάλης Σχίζας, ήταν από τους πρώτους Σερβαίους μηχανοδηγούς του Ηλεκτρικού και οσάκις με έβλεπε, σε κάποιο σταθμό, με έπαιρνε στην καμπίνα Μηχανοδηγού, για να ειπούμε τα δικά μας, τα Σερβαίϊκα μας, μέχρι να κατέβω στο σταθμό προορισμού μου.
Συχνά, ανέβαινε στην Θεσσαλονίκη και πιό πολύ τα τελευταία χρόνια στην Καβάλα, στον γιό του Γιάννη, όπου, παράλληλα με την διαμονή του εκεί, απαραιτήτως συναντούσε έναν άλλο, αγαπημένο φίλο από το χωριό, τον «Γραμματικό», όπως έλεγε η γριά-Λουκού, για όσους την θυμούνται, δηλαδή, τον Παναγή Ιωαν. Λιατσόπουλο (του Ζευκιλή), με τον οποίο τούς συνέδεαν τόσα κοινά, παιδικά βιώματα της γειτονιάς, του χωριού, αλλά και της Αθήνας.
Ο Θοδωρής, ήταν άριστος οικογενειάρχης, ευτύχησε να Νυμφευθή κορίτσι της γειτονιάς μας, να αναθρέψει δυο γιούς, τον Νίκο και τον Γιάννη, να ακούσει την λέξη «παππού» από τις δύο εγγονές του.
Ως γείτονας, ως φίλος και ως συμπράξας, στην καλή διαμονή μας αρκετά καλοκαίρια στο χωριό, εύχομαι στην σύζυγό του και αγαπημένη φίλη Κανέλλα, καθώς και στα παιδιά και τις εγγονές του, τα αδέλφια του, Ελένη, Γιώργο, Σοφία και τις οικογένειές τους, την εξ ύψους και την απο του λίκνου της Φάτνης, γεννηθέντος Χριστού, παρηγορία και γαλήνη.
 |
| Το νεκροταφείο "Μπουλούτσου" στο χωριό μας. |
Καλό ταξίδι,
αγαπημένε μας Ρίκο,
θα μας λείπεις,
η γειτονιά μας ορφανεύει!
Αιωνία η μνήμη σου!
Θανάσης Κ. Γκούτης.
