Θρησκευτικό πανηγύρι του Αη - Γιαννιού,

στις 29 Αυγούστου 2011, στου Σέρβου

(Ανάμνηση Αποτομής Κεφαλής Ιωάννου Προδρόμου)

 του Βασίλη Κωνσταντή Σχίζα

Τ’ Αη – Γιαννιού στις 29 Αυγούστου, ήταν μεγάλη γιορτή για τους Σερβαίους της εποχής πριν την εσωτερική αποδημία της 10ετίας του 1960.

Την ημέρα αυτή γιορτάζεται η Ανάμνηση Αποτομής της Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, από το βασιλιά Ηρώδη Αντύπα, ύστερα από επιθυμία της μοιχαλίδας Ηρωδιάδας, επειδή αυτή τον μισούσε γιατί την ήλεγχε για τον ανήθικο βίο της.

Γι’ αυτό την ημέρα της εορτής νήστευαν, νηστεία αυστηρή.

Την παραμονή 28 Αυγούστου, πολλοί Σερβαίοι, κυρίως γυναίκες με τα μικρά παιδιά τους, συγκροτούσαν παρέες και με τα γαϊδούρια ή μουλάρια φορτωμένα με λίγα πρόχειρα εφόδια, πήγαιναν να προσευχηθούν και να τιμήσουν τον Προφήτη – Άγιο, πέντ’ έξι ώρες μακριά στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, στο φαράγγι του Λούσιου ποταμού, απέναντι από το Κρυφό Σχολιό στη Μονή Φιλοσόφου, πέρα απ’ τη Δημητσάνα στη χαράδρα πριν τη Στεμνίτσα. Άνδρες Σερβαίοι πήγαιναν, ελάχιστοι γιατί οι περισσότεροι ήσαν στη μαστοριά για το καζάντι ή στις αγροτοκτηνοτροφικές δουλειές που δεν τους άφηναν περιθώρια χρόνου.

Εκεί, στο μοναστήρι, συμμετείχαν στην «ολονύκτια» παράκληση, προσέφεραν τα φτωχά τους δώρα και τέλος πλάγιαζαν στο προαύλιο και τους γύρω χώρους, στα λίγα στρωσίδια που είχαν μαζί τους από το χωριό. Εκείνα τα χρόνια στο μοναστήρι του Προδρόμου ήσαν και δύο Σερβαίοι μοναχοί. Ο Δημήτρης του Γιάννη Παρασκευόπουλου (Σαμαρόγιαννη) με το όνομα του μοναχού Δωρόθεος, είχε γεννηθεί το 1931 και ο Νικόλας Ι. Λιατσόπουλος, (από τα Γιανακαίικα), ο Κουλός όπως τον έλεγαν επειδή είχε κάποιο πρόβλημα υγείας στο ένα χέρι. Το όνομα που του έδωσαν στο μοναστήρι ήταν Νικόδημος. Είχε γεννηθεί το 1889. Οι δύο καλόγεροι φίλευαν διακριτικά πολλές γυναίκες του χωριού, με ένα κομμάτι πρόσφορο. Λέγω διακριτικά γιατί οι προσκυνητές ήσαν πολλοί και τα πρόσφορα δεν ήσαν αρκετά για όλους. Την μικροδωρεά από τις εκκλησίες τη λένε ευλογία και στον Πρόδρομο ήταν για τους Σερβαίους πραγματική και μεγάλη ευλογία όταν έπαιρναν από τα χέρια των καλόγερων πατριωτών τους ένα κομμάτι πρόσφορο και μια απλοχεριά ελιές αν υπήρχαν.

Ανήμερα της γιορτής, μετά τη λειτουργία, οι προσκυνητές έπαιρναν το μεγάλο δρόμο της επιστροφής. Όλο αυτό το κοπιαστικό προσκυνηματικό ταξίδι, των πατριωτών μας, γινόταν παρ’ ότι στου Σέρβου υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο για να τιμάται η Ανάμνηση του Αποκεφαλισμού του.

Πολλά χρόνια πριν τον πόλεμο του ’40 και μέχρι τα μέσα της 10ετίας του 1990, ο ναός αυτός δε λειτουργούσε, χωρίς να αναφέρεται κάποιος ειδικός λόγος.

Εγκαταλειμμένος, είχε μια – δυο μικρές χάρτινες εικόνες που θύμιζαν ότι είναι τόπος ιερός, ενώ η υγρασία, τα βάτα, οι πατουλιές, η άγρια βλάστηση τον «κατέπνιγαν» και καταστρεφόταν από την έλλειψη συντήρησης.

Στις αρχές της 10ετίας του 1990, Σερβαίοι εθελοντές με προσωπική εργασία ανακαίνισαν το ναό. Επιδιόρθωσαν τη στέγη, έβαλαν καινούρια κεραμίδια, έφτιαξαν καινούριο ξύλινο ταβάνι που το διακόσμησαν με την εικόνα του Παντοκράτορα, κατασκεύασαν το τέμπλο στο οποίο τοποθέτησαν μεγάλες εικόνες κατά την εκκλησιαστική τάξη, το ψαλτήρι κ.λ.π. Ακόμη κατασκεύασαν τσιμεντένια σκαλοπάτια για να είναι εύκολη η πρόσβαση από το δημόσιο δρόμο.

Φέτος στις 29 Αυγούστου στον Αη - Γιάννη στου Σέρβου ο, ιεροπρεπής καθ’ όλα, παπάς του χωριού Αρχιμανδρίτης π. Ευμένιος Γαϊτανίδης, τέλεσε με κατάνυξη τη λειτουργία με την βοήθεια των ψαλτών, του Γιώργη Π. Κατσιάπη και του Γιάννη Θ. Σχίζα. Οι Σερβαίοι, οι περισσότεροι μεγάλης ηλικίας και οι λιγοστοί που παρέμειναν στο χωριό από τους πολλούς επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου, κατέκλυσαν τη μικρή εκκλησία και το χώρο μπροστά από την είσοδο.

Οι επίτροποι, με πρωτοστάτη τον Μήτσο Κ. Κωνσταντόπουλο, για να προσδώσουν «ατμόσφαιρα πανηγυρική», προσέφεραν σε όλους μετά τη λειτουργία στην έξοδο του ναού από…ένα λουκούμι, αφού είναι νηστίσιμο είδος και ήταν ευκαιρία μετά το γλύκισμα να πιούν δροσερό νερό από την Τρανηβρύση.

Βλέπετε όλα κινούνται στους σύγχρονους ρυθμούς.