ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ… ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΥΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

Τρίτη 29 Μαΐου  1453:  

Μας πήραν οι βάρβαροι την Πόλη.

Από τότε για τους Έλληνες η Τρίτη είναι «αποφράδα ημέρα»

• Ερμπέι Μπαρτακσίογλου, Τούρκος καθηγητής ιστορίας:

«Στις 29 Μαΐου είναι η επέτειος της εισβολής στην Κωνσταντινούπολη,

την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενός μεγαλοπρεπούς πολιτισμού,

από μια φυλή βαρβάρων και φανατικών»

• Ενγκίν Αρντίκ, Τούρκος δημοσιογράφος στη εφημερίδα SABAH:

 «Αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας,

ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία,

η Πόλη ανήκει στους Έλληνες.

• Θρύλοι αιώνων των Ελλήνων:

«Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι»

Γράφει ο συνεργάτης μας Βασίλειος Κων/τη Σχίζας.

Μέλος της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών.

Ο λαϊκός  στιχουργός Εμμανουήλ Γεωργιλάς, έγραψε τον θρήνο:

«Νάχεν αστράψει ο ουρανός νάχε καγή η ώρα

ήλιος, σελήνη  μηδαμού να μ’ είχαν ανατείλει

και τέτοια μέρα μελανή να μ’ είχε ξημερώσει

εις του Μαΐου του μηνός, στας είκοσι εννέα

Τρίτην  ημέραν δολερήν, που αυθέντευεν ο Άρης

η φούσκωσις Ανατολής επήρασι την Πόλιν,

οι Τούρκοι σκύλοι ασεβείς. Ω συμφορά μεγάλη

εκείν’ ημέρα σκοτεινή, αστραποκαϋμένη

της Τρίτης της ασβολερής, της μαυρογελασμένης

της θεοκαρβουνόκαυστης, πουμπαρδοχαλασμένης.

Λοιπόν μην ονειδίζετε τον βασιλέα αυθένταις

διατί όλον το πταίσιμον ήτον εις τους ρηγάδες

κ’ εις τους αυθέντας της Φραγκιάς οπούταν να βοηθήσουν

την Πόλιν την θεόκτιστον να την αποκρατήσουν.

Αλλά πως έγινε και η Τουρκιά «ξαπλώθηκε σαν ακρίδα» από τις στέπες της Μογγολίας, και άρπαξε και βρώμισε  τα από χιλιετιών ελληνικά εδάφη του πολιτισμού;

Διάφορα φύλα, μεγάλες ομάδες νομάδων,  από τις στέπες της ανατολικής Ασίας  εμφανίστηκαν κατά τους αιώνες  6^ο έως τον 8^ο  και  ενώθηκαν σταδιακά  με τα λεγόμενα  ουγουζικά φύλα και εγκαταστάθηκαν στο τέλος του 9^ου και αρχές 10^ου αιώνα στις εύφορες κοιλάδες ανατολικά της λίμνης Αράλης (αρχαία Ωξιανή). Όλα τα τουρκόφωνα φύλα κατάγονται από τους Ουγούζους Τούρκους. Δημιούργησαν ένα μεγάλο κράτος στη σημερινή Μογγολία.

Η Αγία Σοφία ήταν ο περίλαμπρος ναός της χριστιανοσύνης

και της   Ορθοδοξίας  μέχρι την Τρίτη 29 Μαΐου  1453,  που την έκαναν τζαμί,

Όμως με το όνομά της  

διαμηνύει στους αιώνες πως

είναι χριστιανική  εκκλησία.

!

Σ ε λ τ ζ ο ύ κ ο ι   Τ ο ύ ρ κ ο ι

Ο βυζαντινός ιστορικός  και χρονογράφος Λέων ο Διάκος (950-992) σημειώνει γι αυτούς ότι ήταν:

«… έθνος νομαδικόν και πολυάνθρωπον, φθειροφάγον  τε και φερέοικον, εφ’ αμαξών ως τα πολλά βιοτεύον, σχεδόν διέφθειραν άπαντας…».  

Το 956 και το 1000 ένας από τους σπουδαίους ηγέτες των Ουγούζων ήταν ο Σελτζούκ ο οποίος  θεωρείται γενάρχης των Σελτζούκων Τούρκων,  ασπάσθηκε το Ισλάμ.

 Άρχισαν τις επιδρομές και αφού κατέλαβαν την Περσία, συγκρούστηκαν με τους Βυζαντινούς και προσπάθησαν να καταλάβουν την Μικρά  Ασία.

Τον 13^ο αιώνα οι τούρκοι πολεμιστές, οι Γαζήδες,  δηλαδή οι  «ιεροί πολέμαρχοι του ισλαμικού τζιχάντ», εκμεταλλευόμενοι τις αμυντικές αδυναμίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας  επιτέθηκαν στη Μικρά Ασία με σκοπό να ιδρύσουν στο δυτικό μέρος της τουρκομανικά χανάτα.

(Το χανάτο ή χαχανάτο είναι τουρκομογγολική  λέξη και σημαίνει  ένα χώρο  στον οποίο  οργανώθηκε  μια κρατική  οντότητα  που έχει «κυβερνήτη» έναν χαν. Ο  χαν εξελληνισμένα λέγεται χάνος και είναι αξίωμα (τίτλος) μιας  στρατιωτικής ή πολιτικής αρχής. Όλες αυτές οι ορολογίες  προέρχονται από την κεντρική Ασία).

Τούρκοι από τις στέπες της Μογγολίας επέδραμαν δυτικά και τον 13ο  αιώνα δημιούργησαν το Οθωμανικά κράτος και το 1453 την Οθωμανική  Αυτοκρατορία

  T o   Ο θ ω μ α ν ι κ ό    κ ρ α τ ί δ ι ο.

Για τις αμυντικές αδυναμίες της Μικρασίας μεγάλη ευθύνη αποδίδουν οι ιστοριογράφοι στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο (1261-1282) ο οποίος παραμέλησε αυτή την περιοχή της Αυτοκρατορίας, γεγονός που εκμεταλλεύτηκαν οι Τουρκομάνοι (τούρκικα φύλα).

Το οθωμανικό κρατίδιο λοιπόν, ιδρύθηκε προς το τέλος του 13^ου  αιώνα ανατολικά του Βυζαντίου  από  ογουζική φυλή και το είπαν «οθωμανικό»  από το όνομα του πρώτου ηγέτη τους Γαζή Οσμάν ή Οθομάν (1281-1326).  Ο Οσμάν συγκέντρωσε εκτός από τους Τούρκους της Μικράς Ασίας και τους βυζαντινούς εχθρούς των Παλαιολόγων (αντιπολιτευόμενους  γενικά  θα τους  λέγαμε σήμερα), οι οποίοι ασπάσθηκαν τον ισλαμισμό. Αυτό ήταν το κρατίδιο  που οι υπήκοοί του ήσαν οι «Οθωμανοί».

Γύρω τους συγκεντρώθηκαν σταδιακά  από διάφορες περιοχές πολλοί  πολεμιστές μουσουλμάνοι που είχαν σκοπό την  λαφυραγώγηση και την απόσπαση εύφορων εκτάσεων από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με «ιερό πόλεμο», τζιχάντ.

.

Μ ω ά μ ε θ   Β ΄   ο   π ο ρ θ η τ ή ς

Τον επόμενο αιώνα,  στις 30 Μαρτίου 1432 γεννήθηκε στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης ο Οθωμανός σουλτάνος  Μωάμεθ  Β’.  Οι Έλληνες  τον χαρακτηρίζουν «Πορθητή» της Κωνσταντινούπολης ενώ  οι Τούρκοι  τον λένε  «Πατέρα της Κατάκτησης».  Όταν  το 1451 ανέλαβε την διακυβέρνηση τού «σουλτανάτου»  ήταν 21 ετών.  

Αμέσως οργάνωσε το ναυτικό  και προέβη σε κάθε προετοιμασία για την επίθεση  και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης.

Πέτυχε αυτό που ήθελε  την Τρίτη 29 Μαΐου 1453 με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης που είχε συνέπεια την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.  Ο Μωάμεθ Β’ πίστευε ότι το «οθωμανικό σουλτανάτο» ήταν συνέχεια, δηλαδή διάδοχος κατάσταση, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αφού η Κωνσταντινούπολη ήταν η πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας  (της Βυζαντινής). Μάλιστα προσπάθησε να επιβάλει για τον εαυτό του και τον τίτλο του Καίσαρα.

Ο μογγολογενής  «ανατολίτης» Πορθητής έμεινε έκθαμβος από τα αριστουργηματικά αρχιτεκτονικά καλλιτεχνήματα  του βυζαντινού πολιτισμού της Βασιλεύουσας και πολλά από αυτά τα  έκανε σύμβολα της, τεσσάρων(4) –πέντε(5) αιώνων,  οθωμανικής κυριαρχίας.

Θαύμασε το μεγαλείο της Αγίας Σοφίας και με προτεραιότητα την μετέτρεψε σε τζαμί. Σήμερα αποκαλούν το λίκνο της Ορθοδοξίας, αυτόν  τον περίλαμπρο ναό, «Αγία Σοφία, ο θησαυρός του Σουλτάνου  Μεχμέτ του Κατακτητή».

Έτσι είναι, «έχει ο καιρός γυρίσματα»!  Οι Έλληνες  με στρατηλάτη  τον Μέγα  Αλέξανδρο κυριάρχησαν παλιότερα στον τότε γνωστό κόσμο, και οι Οθωμανοί Τούρκοι κυριάρχησαν αυτούς τους 4-5 αιώνες  στην Ανατολία στα Βαλκάνια κ.α., χάρις σ’ αυτόν  που τους έλαχε, τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή. Την θέληση  λοιπόν του Πορθητή να αναγνωριστεί ως Καίσαρας συνεχιστής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αναγνώρισε μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. (Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία  είχε εκπέσει).

… Ο Πορθητής Μωάμεθ Β’ εφορμά για την Άλωση της Πόλης

                       υποσχόμενος στους Γενίτσαρους και στους Βασιβουζούκους

          πλιάτσικο, λάφυρα, παρθένες, νεαρούς για ευχαρίστηση,

                       πώληση αιχμαλώτων σε σκλαβοπάζαρα κ.ά.

(Αναπαράσταση).

.

Η  κ α τ ά ρ α   τ ο υ     Σ ο υ λ τ ά ν ο υ .

Ο Μωάμεθ  Β’ (Μεχμέτ) ο Πορθητής άφησε και μια, ας θεωρηθεί  δεσμευτική εντολή για την Αγια-Σοφιά, την οποία οι Τούρκοι αποκαλούν «Κατάρα του Σουλτάνου». Αναφέρει πολλά και μεταξύ αυτών:

«δεν είναι halal (δεν επιτρέπεται) από το Ισλάμ  για κανέναν που πιστεύει στον Αλλάχ… και  στην μεταθανάτιο ζωή και τη δόξα του να διαχειριστεί  ως δικά του και να αλλάξει την λειτουργία των  θρησκευτικών Ιδρυμάτων», (επομένως και της Αγίας Σοφίας), καταλήγοντας:

 «είθε η κατάρα του Αλλάχ και των Αγγέλων και όλης της ανθρωπότητας να είναι πάνω τους.

Είθε να μείνουν στην κόλαση για πάντα και η τιμωρία τους να μην ελαφρύνει …».

.

Ο  Σ ο υ λ τα ά ν ο ς   κ α ι   η   Ε λ λ η ν ο ρ θ ό δ ο ξ η   Μ ά ρ α.

Μετά από αυτά τα ιστορικά στοιχεία αρχίζουν να κυκλοφορούν ως τις μέρες μας θρύλοι, φήμες, αποκαλύψεις, δημοσιεύματα που αναφέρονται  στον Πορθητή και στις δοξασίες του. Ο τούρκος  δημοσιογράφος  Μουράτ Μπαρντακσί,  ιστορικός ερευνητής  της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) και συνέχεια  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δημοσίευσε στην τουρκική εφημερίδα Haberturk  διάφορα ενδιαφέροντα (περίεργα) στοιχεία για τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’. Υποστηρίζει ο τούρκος ερευνητής πως φυσική μητέρα τού Πορθητή ή ίσως θετή,  ήταν η Ελληνορθόδοξη πριγκίπισσα  Μάρα η οποία επρόκειτο να παντρευτεί τον βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ΙΑ’, οπότε, αν  προχωρούσε αυτός ο γάμος,  μάλλον δεν θα γινόταν η Άλωση της Κωνσταντινούπολης ούτε η κατάλυση της Αυτοκρατορίας και η πορεία της ιστορίας θα ήταν διαφορετική και θα έγραφε άλλα πράγματα.

.Κ ω ν σ τ α ν τ ί ν ο ς   Π α λ α ι ο λ ό γ ο ς   Ι Α

Ο Κωνσταντίνος  όταν ανήλθε στον θρόνο  σε ηλικία 49 ετών ( γεννήθηκε  στις 9 Φεβρουαρίου του 1404), ήθελε να  ανεύρει σύζυγο (να παντρευτεί). Τις υποχρεώσεις και την ευθύνη αναζήτησης νύφης, του  λεγόμενου «συμπεθεροκόπου»,  ανέλαβε ο Γεώργιος Φραντζής ο οποίος μας δίνει τις σχετικές πληροφορίες. (Ο  Γεώργιος Φραντζής, τον έλεγαν και Σφραντζή, ήταν έμπιστος συνεργάτης και διπλωμάτης του Κωνσταντίνου. Έγραψε και το «Χρονικό της Άλωσης» της Πόλης).

Του «προξένεψαν» προηγουμένως  και άλλες νύφες όπως  την  θυγατέρα  του ηγεμόνα της Γεωργίας ή  του  αυτοκράτορα της Τραπεζούντας που ήσαν ορθόδοξες. Επίσης υποψήφιες  ήσαν η κόρη του βασιλιά της Πορτογαλίας και  η κόρη  του Δούκα της Βενετίας. Αυτές οι τελευταίες  προτάσεις έγιναν μάλλον για πολιτικούς λόγους γιατί ο αυτοκράτορας  προσπαθούσε να επιτύχει την βοήθεια των βασιλιάδων πατέρων τους για  την άμυνα της Βασιλίδας των Πόλεων.

Ο Κωνσταντίνος  ήταν χήρος  μετά από δύο  γάμους  από τους οποίους δεν απέκτησε παιδιά ενώ οι σύζυγοι πέθαναν. Την πρώτη γυναίκα την οποία παντρεύτηκε το 1427 ή το 1430,  την έλεγαν  Μανταλένα Τόκκο. Ήταν ανιψιά του  Δεσπότη της Ηπείρου Κάρολου. Άλλαξε το  όνομά της σε Θεοδώρα αφού ασπάστηκε την Ορθοδοξία. Πέθανε το 1429 ή το 1430.

Η επόμενη γυναίκα του η Κατερίνα Γκαττιλούσιο, πέθανε κι’ αυτή το 1442, ήταν η κόρη του Ενετού ηγεμόνα  της Λέσβου ονόματι Ντορίνο.

Ο «τελευταίος βασιλιάς» αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ’                           Παλαιολόγος και η Ελληνοσέρβα ορθόδοξη  Μάρα Μπράνκοβιτς,                              η οποία μετέδωσε χριστιανική μόρφωση στον Μωάμεθ Β’ όταν                                                             ήταν μικρός και πρότειναν στον Κωνσταντίνο να την παντρευτεί.

 Η  Ε λ λ η ν ο σ έ ρ β α   ο ρ θ ό δ ο ξ η   Μ ά ρ α.

Μετά από όλες τις ατυχίες του αυτοκράτορα τού πρότειναν να παντρευτεί την ορθόδοξη πριγκίπισσα Μάρα, την φυσική ή θετή μητέρα  τού σουλτάνου Μωάμεθ.  Η Μάρα ήταν Ελληνοσέρβα πριγκίπισσα, των Οθωμανών  από τον Οίκο  Μπράνκοβιτς  κόρη  του ηγεμόνα  της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης Καντακουζηνής, η οποία ήταν κόρη του,  ποντιακής καταγωγής Ματθαίου. 

Η Μάρα  είχε παραμείνει  ορθόδοξη και μάλιστα ήταν πολύ πιστή. Ήταν 50 χρονών όταν της πρότειναν να παντρευτεί τον Κωνσταντίνο γι’ αυτό, επειδή θεώρησε την ηλικία της μεγάλη,  απέρριψε την πρόταση και προτίμησε  να  γίνει μοναχή  και  να κλειστεί για τα υπόλοιπα  χρόνια της ζωής της σε μοναστήρι.  Μετέδωσε παράλληλα στον νεαρό Μωάμεθ  χριστιανική ορθόδοξη μόρφωση  και έτσι ερμηνεύεται   γιατί είχε ο Πορθητής  μεγάλη αγάπη για την Ορθοδοξία.

Τα οθωμανικά κιτάπια (σημειωματάρια) λένε πως ο Μωάμεθ απάγγελνε και την Κυριακή Προσευχή  το «Πάτερ ημών». Όταν ο πατέρας του Μουράτ τον άκουσε κάποτε να  λέει αυτή την χριστιανική προσευχή τον ξυλοφόρτωσε ο ίδιος. Έτσι ο Πορθητής με μπερδεμένη θρησκευτική συνείδηση, άφησε παρακαταθήκη την κατάρα σε όποιον καταστρέψει την Αγια-Σοφιά.

Αυτά τα υποστηρίζουν και  τα δημοσιεύουν τούρκοι ερευνητές και δημοσιογράφοι.

Ο  Μ ω ά μ ε θ   κ α ι   ο  Σ κ ε ν τέ ρ μ π ε η ς.

Ο Μωάμεθ Β’ (Σουλτάν Μεχμέτ)  μαζί με την όποια Ελληνορθόδοξη παιδεία που  του μετέδωσε η Μάρα, μελετούσε και θαύμαζε τον Έλληνα στρατηλάτη Μέγα Αλέξανδρο.  Παράλληλα  όμως ήταν εγκλωβισμένος  στο  αιώνιο  μεγάλο όνειρο των ισλαμιστών  με τις στρατιές των τζιχαντιστών, της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης η οποία ήταν εμπόδιο για την πορεία τους προς τη Δύση. Πράγματι αυτή την πορεία ανέκοψε ο  Γεώργιος  Καστριώτης (Σκεντέρμπεης), ηγεμόνας της Ηπείρου (εθνικός ήρωας της Αλβανίας), ο οποίος ύψωσε την βυζαντινή σημαία, κόκκινη  με μαύρο δικέφαλο αετό, αυτή που έχουν ακόμη σήμερα οι Αλβανοί. Ήταν  χριστιανός, Ελληνόπουλο και μετά τον θάνατό του  ο Μεχμέτ  Β’ (Μωάμεθ)δήλωσε:

 «Αν δεν είχε γεννηθεί ο Ισκεντέρ μπέης (Αλέξανδρος = Σκεντέρμπεης)  θα είχα φορέσει τούρκικο σαρίκι στο κεφάλι του Πάπα και θα είχα υψώσει την ημισέληνο  στον τρούλο του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη»!

.

Η πολιορκία της πόλης.

Έτοιμος ο Μωάμεθ, άρχισε  την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης  στις 6 Απριλίου (με το παλιό, Ιουλιανό ημερολόγιο), και έληξε μετά από 54 ημέρες με την Άλωσή της την Τρίτη 29 Μαΐου 1453. Η Άλωση είχε συνέπεια το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας η οποία κυριαρχούσε 1123 χρόνια, από τη δημιουργία της Κωνσταντινούπολης το 330 από  τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. (Η θεμελίωσή της έγινε τον Νοέμβριο του 324  και τα εγκαίνιά της στις 11 Μαΐου 330 μ. Χ.  Το  πρώτο όνομά της ήταν «Νέα Ρώμη – Πόλη του Κωνσταντίνου»

(Nova Roma Constantinopolitan A).

Στην ίδρυσή της ήταν Ρωμαϊκή αλλά και Ελληνική πόλη, δηλαδή όχι χριστιανική. Αμέσως μετά έγινε χριστιανική  και μετά το Σχίσμα  των Εκκλησιών το 1054 έγινε το επίκεντρο της Ορθοδοξίας).

Με την πολιορκία της Βασιλεύουσας Πόλης άρχισε και ο πόλεμος των πολιτισμών, του βυζαντινού και του οθωμανικού. Η μεγάλη όμως καταστροφή της από την οποία δεν επανήλθε ποτέ στην προηγούμενη αίγλη της έγινε από τους παπικούς χριστιανούς Σταυροφόρους το 1204.

Ο Σουλτάν Μεχμέτ  λοιπόν προετοίμασε το στρατό του για την πολιορκία  και με «βαρβαρικές υποσχέσεις»  αναζωπύρωσε το ηθικό του. Τους τόνισε την σπουδαιότητα της εκστρατείας  επισημαίνοντας ότι για να ανοίξει ο δρόμος  προς την Δύση, έπρεπε πάση  θυσία  να κατακτηθεί το τελευταίο προπύργιο της χριστιανοσύνης, δηλαδή η Πόλη των θρύλων και του πολιτισμού.  Άρχισε να τους τάζει πράγματα,  αδιανόητα για πολιτισμένο ηγέτη.

Η «Βασιλίδα των Πόλεων» αλώθηκε από τους βαρβάρους                         της Ανατολής  την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, μετά από πολιορκία   54ων ημερών. (Αναπαράσταση).

Τους υποσχέθηκε πως όταν νικητές θα μπούνε στην Πόλη θα αποκτήσουν μεγάλα κέρδη από την πώληση των πολλών αιχμαλώτων στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολίας και αλλού.   Είπε στους αξιωματούχους του πως είχε πληροφορίες  ότι οι επαγγελματίες  στρατιώτες ήσαν λίγοι  και  οι ντόπιοι  ήσαν άπειροι και  με ελλιπή οπλισμό.  Αυτά τα βεβαιώνει ο λόγιος ιστορικός, αξιωματούχος κατά την Άλωση Μιχαήλ Κριτοβουλίδης ή Κριτόπουλος, καταγόμενος από την Ίμβρο. Σημείωσε: «Οι  Ιταλοί οι συμπολεμούντες μετά των Ελλήνων, είναι σύγκληδες επί το λαβείν βλέποντες και μόνον, και απελθείν». (Σύγκληδες  είναι κυρίως οι έποικοι που πέρασαν τα σύνορα της Αυτοκρατορίας και άλλοι  ξένοι  όπως και  από τα διάφορα μέρη που κατοικούσαν στην Πόλη, δηλαδή όχι γνήσιοι Κωνσταντινουπολίτες).

Υποσχέθηκε και άλλα ο Πορθητής. Τους είπε πως μέσα στην Πόλη είναι κόρες ωραίες παρθένες, υπάρχουν και πολλές καλόγριες  τις οποίες θα  «παντρευτούν» και θα ζουν πλούσια σε αρχοντικά, έχοντας γύρω  τους όμορφα αγόρια  να  τους εξυπηρετούν και να ικανοποιούν τις ηδονές και τις απολύσεις τους. Και το κίνητρο για τους Βασιβουζούκους Τούρκους ήταν πως θα επιδοθούν  ελεύθερα  σε πλιάτσικο στα πλούτη των αρχόντων και των εκκλησιών.

Η επίθεση άρχισε με τυμπανοκρουσίες και αλαλαγμούς από τα λεφούσια, στίφη ολόκληρα χωρίς ιδανικά, μανιασμένα   μόνο για το πλιάτσικο εφορμούν κατά της Βασιλίδας των Πόλεων. Μέσα στον ορυμαγδό  της μάχης οι «λαγουμιτζήδες» έσκαβαν και δημιουργούσαν αναχώματα με σκοπό να ανοίξουν υπόγεια λαγούμια κάτω από τα τείχη.

Γέμιζαν  τα υπόγεια ορύγματα  με ξύλα, νάφθα, πίσσα και άλλα  εύφλεκτα υλικά  και αφού  τα πυροδοτούσαν προκαλούσαν  τράνταγμα  στα τείχη για να γκρεμιστούν.  Σε κάποια φάση σκάβοντας  οι «λαγουμιτζήδες» μια υπόγεια γαλαρία σε μαλακό έδαφος  προκάλεσαν κατάρρευση σε ένα μέρος των τειχών.

Οι πολιορκούμενοι  επιστράτευαν άνδρες, γυναίκες, καλογέρους, γέρους,  παιδιά και μάζευαν οικοδομικά υλικά από χαλάσματα, μάρμαρα από νεκροταφεία, πέτρες από μάντρες και απ’ όπου τις έβρισκαν για να επισκευάσουν τα τείχη όπου  αυτά κατέρρεαν.

Είχαν και εσωτερικές έριδες οι Βυζαντινοί με τις αντιπαλότητες των αντιμαχομένων Ενωτικών και Ανθενωτικών  των δύο εκκλησιών, της Ορθόδοξης και των Καθολικών. Ο Καρδινάλιος Ισίδωρος  δίνει την ακριβή εικόνα:

«Οποία οικτρά πραγμάτων κατάστασις.

Η μεν Πόλις περιεζωμένη υπό πολεμίου πανισχύρου, οι δε κάτοικοι αυτής τοσούτον εμπαθώς προς αλλήλους διηρημένοι».

.

Η  δ ί μ η ν η   π ο λ ι ο ρ κ ί α

Στη διάρκεια της δίμηνης πολιορκίας οι ιστορικοί, όπως ο Γεώργιος Φραντζής  με το «Χρονικό της Άλωσης» και άλλοι,  κατέγραψαν  τα ηρωικά κατορθώματα και  τα αξιοσημείωτα συμβάντα των εμπολέμων.

Οι Βυζαντινοί  π.χ. είχαν το «υγρόν πύρ» ή «πολεμικόν πύρ» ή «ρωμαϊκόν πυρ». Ήταν το υπερόπλο τους που δεν έσβηνε στο νερό.

Οι Οθωμανοί εμφάνισαν το «Διάβολο με τις Ρόδες». Ήταν, ένα «τερατώδες κατασκεύασμα»  σύμφωνα με περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων, το οποίο κατασκεύασαν  σε μια νύχτα. Συγκεκριμένα  ήταν ένας  πανύψηλος πύργος που ξεπερνούσε το ύψος των τειχών και   μεταφερόταν πάνω σε τροχούς. Για προστασία από τους πολιορκούμενους είχε γύρο του δύο στρώσεις από δέρματα αγελάδων και καμήλων. Ήταν εφοδιασμένο με φαρδιές σανίδες για να φτιάχνουν γεφυρώματα και να τα χρησιμοποιούν οι επιτιθέμενοι Γενίτσαροι. Είχε και «πολιορκητικό κριό».

Ο Γενουάτης υπερασπιστής της Πόλης Ιωάννης Ιουστινιάνης πυρπόλησε  με το Υγρό Πυρ το «Διάβολο με τις Ρόδες».

Η πολιορκία της Βασιλεύουσας  πλησίαζε στο τέλος. Οι υπερασπιστές της λύγισαν στις ατέλειωτες ορδές των Γενιτσάρων και των Βασιβουζούκων που πολεμούσαν όχι βέβαια για κάποια ιδανικά αλλά «λυσσασμένοι» για πλιάτσικο των αρχοντόσπιτων, λεηλασία των εκκλησιών, των αρχοντικών, των  περίλαμπρων μνημείων  και   έργων τέχνης  αλλά και του εξανδραποδισμού  των άπιστων (γκιαούρηδων) αιχμαλώτων.

Π ρ ό τ α σ η    Μ ω ά μ ε θ   κ α ι  α π ά ν τ η σ η   Κ ω ν σ τ α ν τ ί ν ο υ.

Ο Μωάμεθ έκανε πρόταση στον Κωνσταντίνο:  

«αν θέλεις να εγκαταλείψεις  την Πόλη και να φύγεις μαζί με τους άρχοντες και τα υπάρχοντά τους…

Αν αντισταθείς και χάσεις τη ζωή σου… ο λαός σου αφού αιχμαλωτισθεί από τους Τούρκους, θα διασκορπισθεί σ’ όλη τη γη».

Είναι γνωστή η απάντηση του «Τελευταίου Βασιλιά» της Πόλης που είναι ηρωική παρακαταθήκη για τους επιγενόμενους, τους Νεοέλληνες.

«Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ’ εμόν  έστιν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη.

Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Ο τόπος που ενταφίασαν τον τελευταίου αυτοκράτορα  είναι  άγνωστος. Οι Έλληνες έπλασαν θρύλους. Τάφος του είναι οι καρδιές των Ελλήνων και  είναι έτοιμος να εγερθεί και «να κυνηγήσει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά».

Θρύλους έχουν και οι Τούρκοι που υποκρύπτουν ανησυχίες για την Πόλη  γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι κατακτητές.

Τους το θυμίζουν δικοί άνθρωποι όπως  ο καθηγητής ιστορίας Ερμπέι Μπαρτακσίογλου ή ο δημοσιογράφος Ενγκίν Αρντίκ  κ.α. που τους λένε, την Πόλη του πολιτισμού την κατέκτησε μία βάρβαρη φυλή και πως ανήκει στους Έλληνες.

Α π ό   Κ ω ν σ τ α ν τ ι ν ο ύ π ο λ η   σ ε   Ι σ τ α μ π ο ύ λ.

Άλλαξαν το όνομα της Κωνσταντινούπολης και από                           τις 28 Μαρτίου 1930 την λένε Ισταμπούλ που μάλλον                           προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «εις την Πόλη».                                                                                    Την Αγια-Σοφιά την μετέτρεψαν σε τζαμί.

Την Κωνσταντινούπολη την μετονόμασαν  στις 28 Μαρτίου 1930 σε Ισταμπούλ  ενώ, ακόμη σήμερα  570 χρόνια μετά την  Άλωση, γιορτάζουν με πανηγύρια  και φαντασμαγορικές αναπαραστάσεις της πολιορκίας… για να επιβεβαιώνουν κάθε φορά στη συνείδησή  τους ότι η Πόλη είναι  κατάκτησή τους! Η Αγια-Σοφιά  όμως και τα άλλα μνημεία  δείχνουν τους πραγματικούς κτήτορες όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Πανηγυρίζουν  αλλά …  τους κατατρώει η αγωνία. Αλλά  γιατί αγωνιούν,  δική τους είναι,  την άρπαξαν… δεν τους την παίρνει κανένας! Η  ιστορία όμως έστω και αργά έχει γυρίσματα!

(ΧΙΜ)