Λέν πως είναι ξύπνιος ο Λαός μας,
μα το καλό του αν πει να συζητήσει
γίνεται ευθύς εχθρός ο διπλανός μας
και διαφωνεί προτού να διαφωνήσει.
Κάθε κακό με θέρμη υποστηρίζει.
Δεν ειν’ κακός, μα το κακό τον τέρπει...
να ψέγει, να συκοφαντεί, να βρίζει
καθ’ αητό, κι αυτός ας γλείφει, ας έρπει...
Να θανατώσουν τους αντιφρονούντες
για μια στιγμή και μόνη αποφασίζουν,
μη χάνοντες καιρό και γρηγορούντες
στήνουν τα πολυβόλα και θερίζουν.
Δεν είπανε ποτέ: Να τον σκεφτούμε
απόψε τον αδερφοσκοτωμό μας...
κι αν ήσυχοι, γαλήνιοι, κοιμηθούμε...
αύριο... τελούμε τον ξολοθρεμό μας.
Ξοδιάσαμε όλη την εξυπνάδα
- Απ τον καιρό του Ομήρου ως τώρα
να ντύσουμε στα μαύρα την Ελλάδα,
των ιερών και των σοφών η χώρα.
*****
Με αφορμή δύο κείμενα που διάβασα στο facebookκαι που δημοσιεύονται στη συνέχεια, για τη συμπλήρωση 8 χρόνων από το θάνατο του λογοτέχνη Θ. Κ. Τρουπή, αισθάνομαι την ανάγκη ως πατριώτης (και γραμματέας του Συνδέσμου του χωριού) να του αφιερώσω δύο λόγια για την προσφορά του στο χωριό μας, όντας βέβαιος πως εκφράζω το σύνολο των πατριωτών.
Ο Θοδωρής μέσα από το έργο του έχει διασώσει ότι έχει σχέση με τους Σερβαίους, την ιστορία τους, τις συνήθειες τους, τα επαγγέλματά τους και γενικά κάθε τι που αφορούσε την καθημερινότητα τους. Πέρα από αυτό έχει ένα πλούσιο λογοτεχνικό έργο σε ποίηση και πεζογραφία που περιλαμβάνεται σε δεκάδες βιβλία που έχει εκδώσει. Όλους αυτούς τους τόμους τους έχει προσφέρει στο χωριό μας και βρίσκονται στο Πολιτιστικό Κέντρο, όπου κάθε πατριώτης ή επισκέπτης μπορεί να τους μελετήσει.
Η βοήθεια του Θοδωρή στην έκδοση του πρώτου φύλλου του Αρτοζήνου το 1976 ήταν καθοριστική. Στη συνέχεια η διαρκής προσφορά αξιόλογου υλικού αναβάθμισαν αισθητά την εφημερίδα μας. Εκτός από αυτό, σε όλες τις συνελεύσεις και εκδηλώσεις του Συνδέσμου ήταν πάντα παρόν και η οικονομική του συνδρομή ήταν πολύ σημαντική.
Στο χωριό δύο ξωκλήσια φέρουν και τη δική του σφραγίδα. Με δική του πρωτοβουλία συγκεντρώθηκε σημαντικό ποσό και ανακατασκευάσθηκε το εξωκκλήσι του Αγιολιά εκ βάθρων και κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου πολλοί συγχωριανοί μας εκκλησιάζονται στη γιορτή του και χαίρονται το μεγαλείο της φύσης, Τα αδέρφια Νίκος και Μιχάλης Σχίζας που φροντίζουν το εκκλησάκι κάθε χρόνο παρακαλούν τον ιερέα και ψάλλει τρισάγιο στη μνήμη του Θοδωρή. Μαζί με άλλους νέους του χωριού συγκέντρωσαν υλικά και έφτιαξαν το ξωκλήσι του Αγιοθανάση που όλοι αγναντεύουμε από το χωριό και το χαιρόμαστε, χώρια που το καλοκαίρι η επισκεψιμότητα (κυρίως από γυναίκες) είναι καθημερινή (είναι βλέπετε και στη διαδρομή της βόλτας).
Ως άνθρωπος ήταν αγαπητός από όλους τους Σερβαίους, πολύ κοινωνικός και εξαιρετικά καλαμπουρτζής με πολλά ανέκδοτα και συμβάντα, που είχαν σχέση κυρίως με το χωριό και τους πατριώτες. Ο Σύνδεσμος στη μνήμη του αφιέρωσε το 168 φύλλο της εφημερίδας «Αρτοζήνος», με ιδιαίτερη αναφορά στο έργο του από τον ταξίαρχο ε.α. και δάσκαλο Αθ. Π. Στρίκο.
Χ. Μαραγκός
*****
Δημοσίευμα Ελένης Θ. Τρουπή-Burillon.
Για τα οχτώ χρόνια από το τελευταίο ταξίδι του πατέρα μου, Θ. Κ. Τρουπή. (Σέρβου Γορτυνίας 17-4-1932-Κάτω Αχαΐα 20-6-2008)
20 Ιουνίου 2008. Μόναχο. 5 η ώρα το απόγευμα. Η φωνή του μικρού μου αδερφού, στο τηλέφωνο, ανακοινώνει : "Ελένη, 4 και 20!" Δεν μου είπε "πέθανε ο πατέρας! " Σαν να μην ήθελε να το προφέρει. Ένα τελεσίγραφο στα αυτιά μου. Η ώρα του θανάτου του... Χαράχτηκε στα κύτταρά μου. Σημάδεψε την μνήμη της καρδιάς μου. Έφυγε στην αγκαλιά του Χρήστου. Από τότε μία βαθύτερη αγάπη με δένει με τον μικρό μου αδερφό. Σαν η αγκαλιά του να ήταν και η ξενιτεμένη δική μου και να είχαμε, μαζί και οι δύο, κλείσει στα χέρια μας το σώμα του πατέρα μας. Καμία πτήση δεν ήταν πιο ατέλειωτη από εκείνη που με έφερε, την άλλη ημέρα, στην Ελλάδα. Σκέφτηκα πως στις 21 Ιουνίου είναι το θερινό ηλιοστάσιο! Μετουσιώθηκε σε φως. Σε κείνο το απολλώνιο φως που γονιμοποιεί την σκέψη, που φωτίζει την συνείδηση, που εμπνέει την δημιουργία, που μεταλαμπαδεύει τον σπινθήρα της ελπίδας! Η σάρκινη διάσταση του, η φυλακή του σώματος του, μας άφησε για πάντα εκείνο το απόγευμα, η ψυχή του δεν έφυγε ποτέ από μέσα μας. Δεν μετοίκησε. Την βρίσκω στα βιβλία του, κληρονομιά και παρακαταθήκη. Με αγκαλιάζει κάθε φορά που η χαρά με φωτίζει ή που η απελπισία μου στήνει καρτέρι..
Τότε είναι σαν να τον ακούω να μου λέει αυτό που μου έλεγε πάντα : "Εσύ ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, Ελενίτσα μου. Θα τα καταφέρεις!" Δεν μου έδινε ποτέ έτοιμη λύση. Η σωκρατική αποστομωτική μαιευτική ήταν ο τρόπος, ο μοναδικός παιδαγωγικός του δρόμος!
Θα ήθελα να γύριζε για μία μόνο στιγμή από τον Άδη... σάρκινος, δυνατός, γελαστός ..Δεν του είπα ποτέ, ποτέ αρκετά, πόσο τον αγαπώ!
*****
Δημοσίευμα Αναστασίου Στρίκου, διεθνούς φήμης πιανίστα και διευθυντού ορχήστρας.
Σαν σήμερα έφυγε πριν από οχτώ χρόνια ο θείος μου Θόδωρος Κ. Τρουπής. Τί να πρωτοπεί κανείς για εκείνον...; Παιδαγωγός δεινός και λογοτέχνης. Δράττομαι της ευκαιρίας να τον συνδέσω εδώ με τον δικό μου πατέρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το μεσημέρι του 77, του 78, (πάνω από έξι δεν ήμουνα, όσο είναι ο Τάκης του Γιάννη τώρα) που ήρθε ο πατέρας μου στην Κεραμεικού, κάθισε στο κρεβάτι μου, με πήρε στα γόνατά του και μου φόρεσε ένα ζευγάρι πέδιλα. Τώρα είναι καλοκαίρι μου είπε και θα πάμε στην Αχαγιά, στη θάλασσα. Μετά μπήκαμε στο Deux Chevaux, το ντεσεβώ το λέγαμε, κι ήρθαμε από την παλιά εθνική. Στο δρόμο μας έλεγε, εδώ είναι το Δαφνί που είναι το τρελλάδικο, εδώ ο Σκαραμαγκάς που είναι τα ναυπηγεία, εδώ η Ελευσίνα που γίνονταν τα μυστήρια, εδώ είναι η Κακιά Σκάλα που ο Θησέας σκότωσε τον Σκίρωνα γιατί έβαζε τους περαστικούς να του πλύνουν τα ποδάρια και μετά τους γκρέμιζε στη θάλασσα για να ταΐσει τη χελώνα του και πάει λέγοντας... Κόρινθος, Βραχάτι, Κιάτο, Ξυλόκαστρο, Ακράτα, Διακοφτό, Αίγιο, Πάτρα... Φτάσαμε στην Αχαγιά την ώρα που έπεφτε ο ήλιος μπροστά μας και μας τύφλωνε. Τασιούλ, την βλέπεις εκείνη την καράφλα που γυαλίζει στον ήλιο, είναι ο θείος σου ο Τρουπής ο Δάσκαλος... Δεν ήξερα τότε ότι εκείνη η καράφλα ήταν ο φάρος που θα μου φωτίζει τη ζωή... Αν στον πατέρα μου χρωστάω το ζήν Hélène Bourillon, στον δικό σου χρωστάω το ευ ζήν, τώρα το συνειδητοποιώ, το γράφω και κλαίω...
