.

Με την ευκαιρία της δημοσίευσης   στο servou.gr του άρθρου του Θ. Γ. Τρουπή,

Σερβαίοι κυνηγοί

για τους πατριώτες κυνηγούς, θεώρησα χρήσιμο να αναδημοσιεύσω και το αντίστοιχο άρθρο του λογοτέχνη Θ. Κ. Τρουπή, ώστε να δοθεί μία πιο πλήρης εικόνα, για το κυνήγι και τους πατριώτες κυνηγούς, κυρίως τον περασμένο αιώνα.

To κυνήγι στο χωριό μας ήταν ένα σπορ/χόμπι για λίγους, πέρα από το όποιο όφελος από το θύραμα. Οι 34 κυνηγοί που αναφέρει ο Θ. Γ. Τρουπής στο άρθρο του, πιθανώς αντιπροσωπεύουν ένα ποσοστό γύρω στο 10% του ενηλίκου ανδρικού πληθυσμού του χωριού (στα μέσα του 20^ου αιώνα). Από αυτούς λίγοι ήσαν εκείνοι που «χτύπαγαν» αρκετούς λαγούς το χρόνο, άσχετα με το τι λέγανε και τι είχαν στη φουσκωμένη τσάντα… Είναι γνωστό ότι τα περισσότερα ψέματα λέγονται πριν τον αρραβώνα και μετά το κυνήγι (και το ψάρεμα).

Πάντως, έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι κυνηγοί είχαν κάποια αίσθηση «υπεροχής»,   με το όπλο στον ώμο, έναντι των άλλων. Δεν υπήρξα κυνηγός και δεν μπορώ να μιλήσω για …αισθήματα. Μόνο όταν ήμουν αγροτικός γιατρός στο χωριό, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, πήγα μια φορά για κυνήγι με τον μπάρμπα μου τον Παναγή Μαραγκό και «χτυπήσαμε» 2-3 πέρδικες και δύο φορές πήγα με τον Μήτσιο το Ρουσιά. Μία στο Λυκούρεση και χτύπησε ο Μήτσιος ένα λαγό (που του έφυγε την προηγούμενη) και μία στην «Έριζα» (το πρωί νύχτα) για μπεκάτσες;   Με ευχαρίστηση θυμάμαι αυτά τα γεγονότα.

Επίσης, έντονα θυμάμαι ως παιδί, τον μπάρμπα μου τον Π. Μαραγκό να επιστρέφει από το κυνήγι «αρματωμένος» με το λαγό στη τσάντα (τα σπίτια μας ήσαν κολλητά) ή κάποιο άλλο «ζούδι». Πολλές ήσαν οι φορές που φάγαμε λαγό από το κυνήγι του.

Θυμάμαι ακόμη χαρακτηριστικά, πως κάποια φορά κινδύνεψα από αυτή τη διαδικασία. Θα ήμουνα 4-5 χρονών. Ο μπάρμπας μου επιστρέφοντας από το κυνήγι ήρθε από τη δική μας αυλή και μπήκε στο σπίτι μας. Άφησε το όπλο πάνω στο κρεβάτι και συζητούσε με τον πατέρα μου. Εγώ πάω από πίσω και πατάω τη σκανδάλη. Βλέπω τον μπάρμπα μου να πετιέται επάνω και να σταυροκοπιέται, που είχε βγάλει το φυσίγγι. Θυμάμαι που είπε χαρακτηριστικά, πως τα σκάγια θα χτύπαγαν στον τοίχο και μετά επάνω μας…. Επίσης, είναι γνωστό ότι ένας πρώτος ξάδερφος του πατέρα μου, ο Αποστόλης Μαραγκός (αδερφός του Βασιλάκου-Τσούρη), σκοτώθηκε κατά λάθος από κυνηγετικό όπλο σε γάμο, από κάποιον μισομεθυσμένο.

Σήμερα δεν γνωρίζω αν υπάρχουν αρκετοί πατριώτες, που να ασχολούνται με αυτό το σπορ. Ο Ανδριόπουλος που ήξερα πως κυνηγούσε «μας άφησε χρόνους», από ένα λάθος του, γιατί δεν φρόντισε να εμβολιαστεί έγκαιρα, έναντι του κορωνοϊού!!

Χ. Ι. Μαραγκός.

.

ΣΚΑΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ.  ΣΕΡΒΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑΣ 1988