Σερβαίοι κυνηγοί .

Χρόνια και χρόνια τώρα, με την έναρξη της κυνηγητικής περιόδου, χιλιάδες κυνηγοί στην Ελλάδα εξορμούν από τον Αύγουστο μέχρι τον Φεβρουάριο σε κάθε γωνιά και δάσος της ηπειρωτικής και νησιώτικης χώρας για να σκοτώσουν πουλιά και άλλα άγρια θηράματα,. Οι κυνηγοί βάζουν στο στόχαστρο τα θηράματα και άλλοι, εξίσου πολλοί ή περισσότεροι, βάζουν στο στόχαστρο της κριτικής τους το ίδιο το κυνήγι και τη σκοπιμότητα του, υποστηρίζοντας ότι οι κυνηγοί είναι υπεύθυνοι για τη μείωση ή τον αφανισμό της άγριας πανίδας.

Στους επικριτές τους οι επίσημες ομοσπονδίες των κυνηγών υποστηρίζουν ότι το κυνήγι είναι ένα σπορ και συμβάλει στη βιωσιμότητα των τοπικών οικοσυστημάτων, φροντίζοντας κατά τις χρονικές περιόδους όπου δεν επιτρεπόταν το κυνήγι την πληθυσμιακή επάρκεια των ειδών που πρόκειται να θηρεύονται. 

Το κυνήγι και στο χωριό μας Σέρβου ήταν γνωστό και έκρινα σκόπιμο να αναφέρω τα ονόματα των Σερβαίων κυνηγών, τα είδη θηραμάτων, και τους νόμιμους και μη τρόπους άσκησης αυτού του σπορ, και από μη κυνηγούς ακόμη, που στα παλαιά χρόνια πιστεύω ότι το ασκούσαν για βιοποριστικούς κυρίως λόγους.

Τα κυρίως θηράματα στην περιοχή μας ήταν ο λαγός και οι πέρδικες , και δευτερευόντως μικρά πουλιά όπως κοτσύφια τσίχλες κλπ. Το νόμιμο κυνήγι καθοριζότανε από το δασαρχείο στη Βυτίνας που εξέδιδε και τις άδειες θήρας. Για το κυνήγι του λαγού τα ειδικά σκυλιά- ιχνηλάτες ήταν απαραίτητα. Από ότι θυμάμαι τα καλύτερα κυνηγόσκυλα είχαν : Ο Ηλίας Σχίζας (Γιαλαμάς), ο Γκουζντολιάς, ο Ανδρέας Παγκράτης από τους Αράπηδες, ο Ρουσόγιαννης, ο Παναγής Μαραγκός, ο Γεώργιος Τρουπής (Γκράβαρης), Οι Σχιζαίοι Χάκος, Ντίνος, Μιχάλης και Νίκος, ο Γιώργος Μπουρνάς, κ. α. Τα παλιά χρόνια, για λόγους βιοποριστικούς πολλοί κυνηγοί-λαθροκυνηγοί δολοφονούσαν θα λέγαμε τους λαγούς ακολουθώντας τα χνάρια τους στα πολλά χιόνια στα βουνά. Κάποιοι ασυνείδητοι, όχι βεβαίως Σερβαίοι, από ότι διαβάζουμε στα ΜΜΕ δολοφονούν λαγούς τη νύχτα με τα φανάρια των αυτοκινήτων που τους εγκλωβίζουν. Τρόπαιο εθεωρείτο αν κάποιος η ομάδα κυνηγών τις δεκαετίες προ του 1960 θήρευαν ένα κουνάβι που το δέρμα του ήταν πανάκριβο.

Τα τελευταία χρόνια, σε όλα σχεδόν τα χωριά της περιοχής μας, έχουν πολλαπλασιασθεί ανεξέλεγκτα τα αγριογούρουνα, φθάνοντας και στις αυλές των σπιτιών πολλές φορές, οπότε οι κυνηγοί χαίρονται για την επιλογή τους να θηρεύουν και αυτά τα ζώα.

Το  κυνήγι είναι και επικίνδυνο  σπορ. Κάθε χρόνο από τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης μαθαίνουμε για θανάσιμους τραυματισμούς κυνηγών όταν κυνηγός πυροβολεί μέλος της παρέας του από επιπολαιότητα, θεωρόντας ότι πυροβολεί θήραμα, που μπορεί να είναι συγγενής του η φίλος του. Να θυμιθούμε την τραγωδία που έλαβε χώρα πριν από λίγα χρόνια στην Αράχωβα Γορτυνίας που κυνηγός έχασε τη ζωή του. Στο χωριό μας προ πολλών ετών ο Στέλιος του Κωστόπουλου που είχε πάει για κυνήγι μαζί με το Γεώργιο Τρουπή (Γκράβαρη) τραυματίστηκε στο πόδι από εκπυρσοκρότηση του όπλου του. Στο παρελθόν είχα συναντήσει τη σύζυγό του τη Γεωργία του Ανδριόπουλου, και θυμάμαι που μου έλεγε ότι είχε συμβουλεύσει τα παιδιά της να μην πιάσουν όπλο.

Παραθέτω τον πίνακα των κυνηγών κατ’ αλφαβητική σειρά και παρακαλώ όποιος γνωρίζει και άλλους κυνηγούς που από άγνοια έχω παραλείψει να τους αναφέρουμε. Εμπλουτίζω το άρθρο και με φωτογραφίες παλιών κυνηγών, και παρακαλώ όποιος κατέχει τέτοιες φωτογραφίες να τις στείλει και να αναρτηθούν συμπληρωματικά.

Σερβαίοι κυνηγοί

Από αριστερά:Νικήτας Β.Σχίζας(Φοιτητής Μαθηματικών),Παρασκευάς Ι. Λιατσόπουλος(Γεωπόνος),και Γεώργιος Ι. Μπόρας (Γιατρός) Η φωτογραφία είναι από τη συλλογή του Γιάννη Κ. Μπόρα (Εφέτη). Χρονολογία προσεγγιστικά 1930-1935, από τους πρώτους σπουδασμένους Σερβαίους. Τοποθεσία: Μετά τον Άγιο Ανδρέα προς τις Ρίζες.

Αριστερά  Ο γιατρός Γεώργιος Ι.Μπόρας , και δεξιά ο  δάσκαλος Δημήτριος Ν.Σχίζας.

Δεξιά ο Τάκης  Σχίζας (Του δάσκαλου), με τον συγγενή του Γρηγορόπουλο από Λαγκάδια.)

Αριστερά Γιάννης Θ. Σχίζας(Θοδωρόγιαννης), άγνωστος στο κέντρο, και δεξιά ο Μήτσος Π. Ρουσιάς                                    Φωτογραφία του Κώστα Στυλ. Σχίζα.

Από τους παλαιότερους και φημησμένος κυνηγός γνωστός ως ΓΙΑΛΑΜΑΣ

Ο Ιωάννης Π. Ρουσιάς (Ρουσόγιαννης) πρόεδρος της κοινότητας Σέρβου, επί της θητείας του οποίου έγινε ο αμαξητός Δρόμος               ΣΑΡΑ  - ΣΕΡΒΟΥ

Φωτ. 1948. Γεώργιος Τρουπής (Γκράβαρης)-Θύμιος Δημητρόπουλος-Αικατερίνη Τρουπή και Γεωργία Θ.Τρουπή.                  Τρύγος ατο αμπέλι μας στην Κάπελη

Κυνηγοί :Μιχάλης Στυλ. Σχίζας ,Γεώργιος Τρουπής-Γκράβαρης, Μήτσος Ρουσιάς, Μιχάλης Γκούτης, Παναγ'ης  Αθ. Βέργος (Ντανά),                                       Νίκος Στυλ. Σχίζας, και  Γιώργος Τσαντίλης                    Φόντο το καλύβι του Μαρίνη Στρίκου στου Μαυρομάτη  του Αρτοζήνου. (Η φωτογραφία αναρτήθηκε    στο facebook του Συλλόγου Σερβαίων από τον Κώστα Στυλ. Σχίζα)

Φωτ. 1972. Παναγής Μαραγκός και Γεώργιος Τρουπής (Γκράβαρης) στο   Παλιόκαστρο.

Μήτσος Θ. Σχίζας  (Μουσταφάς) και Φώτης Π. Σχίζας.  (Φωτογραφία από το facebook της Κούλας Σχίζα)

Φωτο. 1972. Παναγής Μαραγκός και Θοδωρής Τρουπής (Γκράβαρης)  Στο Παλιόκαστρο     Θοδωρής Γ. Τρουπής (Γκράβαρης) 10.6.2021