Νάνι σου περιστέρι μου
και τα λευκά φτερά σου,
βαρκούλες κάτασπρες ναρθούν,
και γλάροι στα όνειρά σου....
Και να σε πάρουνε μακρυά,
στης γης την πι’ όμορφη άκρη.
Να μη σε φτάνει παγωνιά,
να μη σε βρίσκει δάκρυ.
Νάνι γαρδένια της αυλής.
Νάνι γλυκομηλιά μου.
Και στα όνειρά σου της αυγής,
αστέρια τα φιλιά μου...
Νάνι του κήπου πασχαλιά.
Φεγγάρι μου κοιμήσου.
Και στα όνειρά σου τα πουλιά,
όλα του παραδείσου...
(ΧΔ)
========
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
