Από το βιβλίο του Δ. Κουκουζή "Εύθυμα και σοβαρά")
.
Δείτε στη φωτογραφία ένα «μανιτάρι» που ξεφύτρωσε ανοιξιάτικα στα "Γαλέικα". Είναι τρυφερό και ροδαλό. Φρέσκο και πεντανόστιμο. Μακάρι να είχαμε όλοι στο σπίτι μας ένα τέτοιο μανιτάρι. Δίπλα του στέκεται ως άγρυπνος φρουρός ένας «σκύλος της Δαλματίας». Άγριος και «ρουντζωτός». Είναι ασπρόμαυρος, ακριβής ράτσας, έτοιμος να ορμήσει και να τους φάει όλους. Όλους γύρω του εκτός από την γιαγιά του τη Mίνα που είναι η μόνη που μπορεί να τον κουμαντάρει όταν αγριεύει. .
Όποιος ακόμα δεν γνώρισε το μανιτάρι και το σκύλο ...ας το πάρει το ποτάμι. Είναι ο Γρηγόρης Καρδαράκος με την αδελφή του την Ασημίνα. Παιδιά του Κώστα και της Βιβής. Αποφάσισαν να κάνουν Καθαρή Δευτέρα και να «χαλάσουν τα Κούλουμα» που αλλού: Στο χωριό μας. Εκεί που είναι ο φυσικός τους χώρος και το δικό τους περιβάλλον. Εκεί που με γέλια και χαρές φθάνουν κάθε φορά και με λύπη και κλάματα το αποχωρίζονται όταν φεύγουν για τη Πάτρα. Όπως γίνεται με όλα τα παιδιά της ηλικίας τους. Φθάνουν με λαχτάρα και χαρά στο χωριό και φεύγουν κλαίγοντας. Γιατί το χωριό μας είναι η ... «πανίδα» όπου «ενδημούν» κυρίως το καλοκαίρι και τις γιορτές τα «αποδημητικά» παιδιά μας που ζουν στις πόλεις. «Ρεκουνάκι μου, Ρεκουνάκι μου», έλεγε η μικρούλα Εύα όταν ερχόταν στο χωριό από το Πύργο. Και φίλαγε τις πόρτες του σπιτιού της. Η μικρή Τώνια από την Σπάρτη κρυβότανε στα βάτα όταν οι γονείς της ετοιμαζόντουσαν να φύγουν από το χωριό. Πίστευε με χαρά ότι θα την ξεχνάγανε εκεί για πάντα. Η Κωνσταντίνα πάλι «εμπλατσάραγε» στα νερά κάτω από τον πλάτανο λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο της επιστροφής στην Αθήνα. Δεν χρειάζεται να είσαι παιδοψυχολόγος για να καταλάβεις ότι στο χωριό τα παιδιά αναπτύσσουν ελευθερία κινήσεων, την φαντασία τους, τη δημιουργικότητά τους. Ακόμα και η έκθεσή τους σε κίνδυνο είναι θετική".
.
Ο Γρηγόρης λοιπόν και η Ασημίνα ήρθαν στο χωριό να δουν τον παππού και τη γιαγιά τους. Η φωτογραφία έχει βγει στα Γαλέικα καθοδόν προς τα Καρδαρακέικα. Εκεί τους περιμένουν «σαν Λαμπρή» ο παππούς Γρηγόρης και η γιαγιά Χρυσούλα που τώρα βλέπουν τον καιρό «να ανοίγει» μαζί με τις ανθισμένες μυγδαλιές. Γιατί η Άνοιξη έρχεται γρηγορότερα, όταν «ανοίγει» και η καρδιά σου από μέσα.
.
"Αχ και να είναι άνοιξη, να είσαι στο χωριό και νάρθουν οι Απόκριες. Και νάρχονται μικρά παιδιά (ας μην είναι και εγγόνια σου) ντυμένα με τις σχολές των ονείρων τους που είναι και δικές σου στολές. Και συ να ξαναγίνεσαι παιδί μαζί τους. Να παίζεις μαζί τους ό,τι δεν μπόρεσες τότε. Να τραγουδάς μαζί τους και να χαίρεσαι τα λογάκια τους, τα καμώματά τους, τα ποιήματά τους, τις γκρίνιες και τις ζαβολιές τους. «Παλιμπαιδισμός» λέγεται το σύνδρομο αυτό. Δεν είναι «πάθηση». Είναι υγεία. Να «ντύνεσαι» και συ με την αθωότητά τους φορώντας στολές που στα όνειρά σου μόνο συναντούσες. Να μασκαρεύεσαι την πολύτιμη και δυσεύρετη αθωότητά τους που έχει πνιγεί στην υποκρισία και τov «καθωσπρεπισμό». Να σταματάς το χρόνο που συνεχώς σε παρασέρνει και να χαζεύεις με τις ώρες κοντά τους. Το χάζεμα με τα παιδιά είναι ψυχοτρόπο. Κοντά τους γίνεσαι πιο αισιόδοξος. Δεν μιλάμε βέβαια για τον «παιδεμό». Άμα «ζαντεύουν» τα διαβολάκια και τους «κάτσει ο δαίμονας» τότε παράτα τα στη μάνα τους γιατί όχι μόνο αισιοδοξία δεν σου φέρνουν αλλά μούρλια και απελπισία.
.
Όμως ας αισιοδοξούμε. Ήλθε η άνοιξη.
"Είσαι στο χωριό ή ονειρεύεσαι ότι είσαι. Αγναντεύεις από το λιακωτό σου τις Σκερνές. Δίπλα στον κήπο σου έχουν ανθίσει οι μυγδαλιές και μοσχοβολάνε. Το ποτάμι κάτω στο φαράγγι βουίζει γιατί ακόμα είναι «κατεβασμένο». Τα κλήματα από πάνω στη κληματαριά σου φουσκώνουν και δακρύζουν. Πλήρης ησυχία επικρατεί. Μόνο τα πουλιά ακούγονται που τιτιβίζουν. Ένα από αυτά λέει:
«καταντί καταντί βάλτε το πανί στ' αντί γιατί έφθασε η Λαμπρή και θα μείνουμε γδυτοί».
Και ξάφνου μπαίνουν στην αυλή σου ένας σκύλος της Δαλματίας και ένα μανιτάρι. Είναι τα εγγονάκια σου, που πέφτουν στην αγκαλιά σου. Ε, τώρα πια, δεν θέλεις τίποτε άλλο για να λες:
Αξίζει να ζω ακόμη. Θεέ μου σε ευχαριστώ!
.
(ΧΙΜ)
Ο Δημήτρης Κουκουζής είναι από το Λευκοχώρι, φίλος και συμμαθητής πολλών παιδιών από το χωριό μας.
