Στη Γ.Σ. του Συνδέσμου Σερβαίων, της 14ης Αυγούστου 2018, που πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο στου Σέρβου, έγινε μια σύντομη αναφορά στους 'εκλεγμένους' Προέδρους της Κοινότητας Σέρβου, από την ίδρυσή της.

Διετέλεσαν δε κατά σειρά οι εξής πρόεδροι:

1. Νικόλαος Χρ. Δάρας
2. Ιωάννης Αθ. Σχίζας
3. Παναγής Δημ. Παπανικολάου
4. Νικόλαος Χρ. Δημόπουλος
5. Φώτιος Αναστ. Σχίζας
6. Απόστολος Ασημακόπουλος
7. Γεώργιος Ηλ. Παπαγεωργίου
8. Ηλίας Δ. Παρασκευόπουλος
9. Αναστάσιος Κ. Κωνσταντόπουλος
10. Αναστάσιος θ. Παπαθωμόπουλος
11. Νικήτας Βασ. Σχίζας
12. Ανδρέας Αθαν. Στρίκος
13. Ιωάννης Παν. Ρουσιάς
14. Γεώργιος Θεοδ. Τρουπής
15. Γεώργιος Νικ. Δάρας
16. Νικόλαος Γ. Γεωργακόπουλος
17. Κωνσταντίνος Σπηλ. Δημόπουλος
18. Ηλίας Αθαν. Σχίζας
19. Νικόλαος Δημ. Μπόρας
20. Γιώργος Ν. Λιατσόπουλος

(Πηγή: Βασίλης Ι. Δάρας, «Ιστορία του Σέρβου Γορτυνίας», Α' τόμος, σελ. 223-4.)

Έγινε αναφορά στους παλαιότερους Προέδρους του χωριού, Γιωκοντάρα, Ιωάννη Παν. Ρουσιά και Ηλία Σχίζα, οι οποίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο, σε εποχές που το χωριό έσφυζε από κόσμο, και συνέδεσαν το όνομά τους με σπουδαία κοινωφελή έργα, όπως η υδροδότηση, η διάνοιξη δρόμων και η δενδροφύτευση.

Αναγνώσθηκε από τη γραμματέα του Δ.Σ., Ε. Μπόρα, απόσπασμα του άρθρου «Οι βρύσες και το υδραγωγείο στο χωριό», που είχε αναρτηθεί από τον Θ. Γ. Τρουπή, στην ιστοσελίδα servou.gr, το 2008.

Υδραγωγείο και υδροδότηση του χωριού

Τα χρόνια περνούσαν και με την ανασυγκρότηση που ξεκίνησε σε όλους τους τομείς, πρώτος στόχος της Κοινότητας ήταν η υδροδότηση του χωριού. Σαν καλύτερο από χημικής άποψης νερό επελέγη το νερό της Κοκκινόβρυσης, και άρχισε η κατασκευή του υδραγωγείου. Τις δύο δεξαμενές στην Κοκκινόβρυση και στο πάνω μέρος του χωριού τις έφτιαξε ο Ντίνος του Στέλιου Σχίζα (Γερό παλικάρι, που σήκωνε τη μεγάλη γρανιτένια πέτρα, που ήταν στο προαύλιο της κάτω εκκλησιάς. Αλήθεια τι έγινε αυτή η πέτρα;)

Ο Γιωκοντάρας

Η διάνοιξη των μεγάλων σε βάθος αγωγών, όπου θα συνδεόντουσαν οι σωλήνες μεταφοράς του νερού, έγινε με αμοιβή από εργάτες και μαθητές από το χωριό. Οι μεγάλοι άνδρες πληρώνονταν με 48 δρχ. την ημέρα και οι μαθητές με 24 δρχ.

Μπροστάρης, που είχε και τη γενική επιστασία του έργου, ήταν ο Γιωκοντάρας, που σύμφωνα και με τη σύγχρονη επιστήμη της Διοίκησης (Management) διέθετε τα προσόντα του ηγέτη και συντονιστή της ομάδας.

Καθημερινή συμμετοχή στο σκάψιμο, πρώτα, και σύνδεση των αμιαντοσωλήνων, στη συνέχεια, από φρεάτιο σε φρεάτιο, είχαμε τρία παιδιά. Ο Μήτσιος του Πανάγου Στρίκου, ο Ανδρέας του Παρασκευά Στρίκου και εγώ. Όλοι μας θαυμάζαμε τον μπάρμπα-Γιώκο, που μας παίνευε για την εργατικότητά μας, σε αντιδιαστολή για τους μεγάλους που έλεγε ότι ... κοροϊδεύουν και παίρνουν τζάμπα το μεροκάματο.

Θυμάμαι και δυο πρακτικές για την εποχή συμβουλές, που μας έδινε όταν κολατσίζαμε πάντα μαζί του, το πρωί. Να ψήνουμε μας έλεγε τη ρέγκα σε φωτιά από ξύλα και όχι από εφημερίδα, και όταν πίνουμε νερό από το ίδιο ποτήρι με άλλους να το προσαρμόζουμε στα χείλη μας κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην κολλάμε μικρόβια. (Με σχετική επίδειξη!!)

Αρχές Σεπτεμβρίου του 1959, είχαμε τελειώσει τη σύνδεση των σωλήνων και στρέψαμε το νερό της Κοκκινόβρυσης προς τη δεξαμενή, ώστε ν΄αρχίσει η ροή του προς το χωριό, παρακάμπτοντας εμπόδια, όπως εξαερισμού των ενδιάμεσων φρεατίων μέχρι το χωριό.

Η κατάληξη των σωληνώσεων έφθανε πάνω από το σπίτι του Σιώκου. Ήταν απογευματάκι θυμάμαι και προσπαθούσαμε δια της ακοής ( ακουμπούσαμε το αυτί μας πάνω στις σωλήνες) να μαντέψουμε εάν ερχόταν το νερό. Πράγματι, κάποια στιγμή έγινε το θαύμα.

Ο αείμνηστος και συγχωρεμένος μπάρμπα-Γιώκος, ενθουσιάστηκε πάρα πολύ και σαν άλλος Ζορμπάς μας λέει:

«Ελάτε μαζί μου παιδιά»!

Τρέχοντας όλοι φτάσαμε στο πλαγάκι, στην πάνω εκκλησιά. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά του, που τη μοιραζόμαστε και εμείς, όταν άρχισε να φωνάζει δυνατά να ακούσει όλο το χωριό, για το καλό νέo.

«Μ΄ακούτε χωδ(ρ)ιανοί, ή(ρ)θε το νε(ρ)ό Μπούδ(ρ)μπουλας…...Μπούδ(ρ)μπουλας».

Ας είναι αιωνία του η μνήμη.

Θοδωρής Τρουπής (Γκράβαρης)

Σχετικά είναι και τα ακόλουθα άρθρα, τα οποία είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα servou.gr

Πανηγυρισμοί με ρέγγους ..χωρίς οικονομία στο νερό!

Το καμίνι

           «Τάϊ-θ-τη ρε Θανά-θ-η... Τον αντιθεό-θ-ου...Τόρικ-θ-ε-θ  θ-το κοιμηθιό...».
            Η φωνή του μπάρμπα-Γιώκου αντήχησε στην χούνη, απέναντι από το χωράφι του
           "Κουμουστιώτη" στη "μακρυαλάκα". Εκεί είχαν φτιάξει το καμίνι για το χορίδι...

 
Ο Ιωάννης Παν. Ρουσιάς

Ο πρόεδρος του Δ.Σ., κ. Ι. Κ. Μπόρας, αναφέρθηκε σε έναν άλλο σπουδαίο παλαιό πρόεδρο της κοινότητας, τον Ιωάννη Παν. Ρουσιά.

Διηγήθηκε περιστατικό, που αφορά στο πρόσωπο του Ιωάννη Παν. Ρουσιά, το όνομα του οποίου είναι συνυφασμένο με τη διάνοιξη του δρόμου, από το χωριό μέχρι το γεφύρι του Σαρρά.

Ειδικότερα, συνοπτικά, ο Ρουσόγιαννης, πριν από τη διάνοιξη του δρόμου, βρέθηκε στα Λαγκάδια και παραστάθηκε σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Εκεί, αφού εξέφρασε την επιθυμία του να συνδέσει το χωριό με τα Λαγκάδια, ζήτησε τη συνδρομή του Δήμου, με την κατασκευή της γέφυρας, στο ρέμα Μπούφη, από το Δήμο Λαγκαδίων.

Το αίτημά του δεν έγινε αποδεκτό, μάλιστα δημοτικός σύμβουλος είπε ότι δεν ήταν ανάγκη να γίνει γεφύρι γιατί, έτσι, οι Σερβαίοι που πήγαιναν στα Λαγκάδια αναγκαστικά θα έπλεναν τα πόδια τους.

Μετά από λίγο καιρό, οι Λαγκαδινοί έκπληκτοι αντίκρισαν τη μπουλντόζα, στον Αρτοζήνο. Αυτό δε γιατί ήταν γνωστές σε όλους οι φιλικές προς τους Λαγκαδινούς σχέσεις του (κάποιος Ασημακόπουλος ήταν νονός του γιου του, Στάθη).

Η ακόλουθη αφήγηση, ιστορία (που εξελίχθηκε στο χωριό Σέρβου, το 1943, στον καιρό της κατοχής), επί θητείας του τότε Προέδρου, Ρουσόγιαννη, έχει δημοσιευτεί στο άρθρο "Σέρβου Αρκαδίας - 71 χρόνια πριν..." , στην ιστοσελίδα του χωριού Ψάρι, opsarion.gr, την Κυριακή, 31 Αυγούστου 2014, Σέρβου Αρκαδίας - 71 χρόνια πριν ...

             Ο χωροφύλακας έδωσε στο μικρό παιδί ένα μικρό χαρτζιλίκι για να παραδώσει γρήγορα στον πρόεδρο του χωριού ένα γράμμα: «τρέξε γρήγορα στου Σέρβου[i] και βρες τον πρόεδρο του χωριού, δώστου το γράμμα και έλα πίσω» ...

Ο Ηλίας Σχίζας

Ενας ακόμη επί πολλά έτη αγαπητός και αποτελεσματικός πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο Ηλίας Σχίζας. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του, (20 χρόνια), είχε άψογη συνεργασία με τρίτους – κυρίως κρατικούς λειτουργούς, για το καλό του χωριού.

Επί προεδρίας του Ηλία Σχίζα, σε αγαστή συνεργασία με το τότε Δ.Σ. του Συνδέσμου, ξεκίνησε η κατασκευή του αμαξιτού δρόμου Σέρβου – Αράπηδες, έργο από τα σημαντικότερα των τελευταίων 50 χρόνων, στο χωριό. Με τις ευλογίες της εκκλησίας και τον αγιασμό από τον αείμνηστο ιερέα, Παπασωτήρη, ξεκίνησε το έργο.

Ειδικότερα, σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα, ήτοι αυτό της ανάπλασης-δεντροφύτευσης των γυμνών ρεμάτων (Μπαμπιώτη κ.λ.π.) του χωριού, είχε άψογη συνεργασία με τους υπαλλήλους του Δασαρχείου Βυτίνας, όπως μετά από πολλά χρόνια (περίπου 35) μου διηγείτο ο τότε υπεύθυνος δασικός (τοπογράφος-αγρονόμος μηχανικός), κ. Δημήτρης Σπαθής. Τα έργα αυτά (τοιχία και δενδροφύτευση) μεταμόρφωσαν το περιβάλλον του χωριού σε παραδεισένιο.

Άριστες ήταν και οι εντυπώσεις της τότε ειρηνοδίκου Τευθίδος (Λαγκαδίων), κας Γεωργίας Μουταβελή, η οποία ήλθε στην κοπή της πίτας του Συνδέσμου 2016, με την επιθυμία να συναντήσει το ‘Μάγκα’ φίλο της, πρόεδρο, Ηλία Σχίζα.

Ο Ηλίας, επί πλέον, ως νοσοκόμος (ειδικότητα κτηθείσα εν στρατεύματι) προσέφερε, για πάρα πολλά έτη, τις υπηρεσίες του στους πατριώτες, ενέσεις κ.λ.π.

Ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Συνδέσμου ευχήθηκε στο φίλο, Ηλία, να είναι πάντοτε καλά.

(Έπεται συνέχεια και για τους άλλους Προέδρους της κοινότητας).

Για το Δ.Σ.,
η γραμματέας του Συνδέσμου,
Ελένη Κ. Μπόρα