Ήταν Φεβρουάριος του 1956. Τα ορεινά χωριά της Αρκαδίας είχαν αποκλειστεί από τα χιόνια για πολλές ημέρες. Ήταν ένας βαρύς χειμώνας.
Στο χωριό μου Σέρβου, στην ορεινή Γορτυνία, οι σάκινες (έτσι έλεγαν τα σακιά των 45 οκάδων) με τα «άλευρα των Κυλινδρόμυλων Καλαμών» -η ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ-, που εφοδίαζαν όλη την Πελοπόννησο, είχαν εξαντληθεί από τα καταστήματα και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Τότε, ο πρόεδρος του χωριού, ονόματι Γεώργιος Δάρας - (Γιώκο Ντάρα τον φώναζαν), -ένας ολιγογράμματος, δραστήριος και εξαίρετος μάνατζερ θα λέγαμε σήμερα βαρβαριστί- έστειλε στη νομαρχία Αρκαδίας ένα τηλεγράφημα που έγραφε επί λέξει τα εξής:
«Πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε»..
Στηνκατάμεστη αίθουσα της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος, κατά τη διάρκεια της Ειδικής Συνεδρίας που έλαβε χώρα στις 6 Μαΐου 2011, ανακηρύχθηκε μόνιμο τακτικό μέλος και ο πατριώτης μας Βασίλης Κωνσταντή Σχίζας.
Μετά την απονομή του Διπλώματος και του Σήματος που παρέλαβε από τον πρόεδρο της ΑΑΚΕ, κατά την αντιφώνησή του – στην οποία αναφέρθηκε και σε ένα γεγονός που συνέβη στο χωριό μας – ο Β. Σχίζας είπε τα εξής:
Κατόπιν τούτων νοιώθω χρέος ηθικό, το οποίο υπόσχομαι να ανταποδώσω εργαζόμενος, μέσα κυρίως από τη δραστηριότητά μου, αναδεικνύοντας και προβάλλοντας κάθε δραστηριότητα της Αεροπορικής Ακαδημίας που εν τέλει επενεργεί υπέρ του Όπλου της Πολεμικής μας Αεροπορίας.Περικλείει μέγιστη τιμή για μένα, η έγκριση του Διοικητικού Συμβουλίου να με δεχθεί το πρώτον και να με ανακηρύξει ομόφωνα τακτικό μέλος της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος (Α.ΑΚ.Ε.), κατόπιν της εισηγητικής πρότασης του λόγιου, συγγραφέα και ανώτατου ε. α. αξιωματικού της Πολεμικής Αεροπορίας, εκ της ευάνδρου Αρκαδίας ορμώμενου, κ. Πολύβιου Μαργιά.
(Στη φωτογραφία ο Βασίλης Σχίζας (δεξιά) με τον πρόεδρο της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος, αντιπτέραρχο ε. α. Νικόλαο Νόκα).
Της αεροπορίας των υψιπετών αεροπόρων, που όταν στο εγγύς παρελθόν κάποιοι πολιτικοί αποτόλμησαν να τους παραγκωνίσουν, η υψηλόφρων, ελευθερόφρων, ανδροπρεπής και με βαθύ νόημα απάντησή τους ήταν:
«Έτσι κι αλλιώς από εκεί ψηλά δε φαίνεστε, είστε πολύ μικροί, ανύπαρκτοι…» (Είναι απόσπασμα από δημοσίευμα της εφημερίδας «Κρητική ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»).
Πολλοί θεωρούν ότι η Πολεμική Αεροπορία έχει μόνο σκοπό την προάσπιση της ακεραιότητας και της τιμής της πατρίδας.
Είναι ύψιστα βεβαίως ιδανικά.
Προσωπικά έχω παιδιόθεν και την αντίληψη – βίωμα θα έλεγα – της μεγάλης κοινωνικής, ανθρωπιστικής και προσφοράς αίματος προς τον Ελληνικό Λαό.
Ήταν Φεβρουάριος του 1956. Τα ορεινά χωριά της Αρκαδίας είχαν αποκλειστεί από τα χιόνια για πολλές ημέρες. Ήταν ένας βαρύς χειμώνας.
Στο χωριό μου Σέρβου στην ορεινή Γορτυνία, οι σάκινες (έτσι έλεγαν τα σακιά των 45 οκάδων ) με τα «άλευρα των Κυλινδρόμυλων Καλαμών» - Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ - που εφοδίαζαν όλη την Πελοπόννησο, είχαν εξαντληθεί από τα καταστήματα και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί.
Τότε, ο πρόεδρος του χωριού, ονόματι Γεώργιος Δάρας - (Γιώκο Ντάρα τον φώναζαν),- ένας ολιγογράμματος, δραστήριος και εξαίρετος μάνατζερ θα λέγαμε σήμερα βαρβαριστί - έστειλε στη νομαρχία Αρκαδίας ένα τηλεγράφημα που έγραφε επί λέξει τα εξής: «Πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα.
Μη βραδύνετε».
Την επόμενη μέρα με ενέργειες της νομαρχίας, η Πολεμική Αεροπορία έστειλε ένα αεροπλάνο τύπου Ντακότα και έριξε από μεγάλο ύψος, σακιά με αλεύρι, σιτάρι και ζωοτροφές, στα χωράφια πλησίον του χωριού.
Ήταν βιωματική εμπειρία μου. Έβλεπα πρώτη φορά αεροπλάνο.
Έκανε κύκλους και αφού το πλήρωμα τοποθετούσε τα σακιά στην πόρτα του αεροσκάφους, τα έριχναν στα χωράφια, τα οποία σημειωτέον όταν έπεφταν στο έδαφος ή πάνω σε δένδρα ή στα πολλά θαμνώδη πουρνάρια της περιοχής, διαλύονταν αλλά οι πατριώτες μου συγκέντρωσαν αρκετή ποσότητα από την «εξ’ ουρανού» βοήθεια.
Αυτή ήταν η ανθρωπιστική προσφορά της Αεροπορίας όπως εγώ την βίωσα. Η προσφορά όμως δεν τελειώνει εδώ.
Μετά λίγες μέρες, ένα άλλο αεροπλάνο τύπου Ντακότα, εκτελώντας παρόμοια αποστολή κατέπεσε στο όρος Δίρφη της Εύβοιας και το πλήρωμα σκοτώθηκε.
Τότε ο πρόεδρος του χωριού μου, ο φλογερός εκείνος πατριώτης, ο Γιώκο Ντάρας, περίλυπος τέλεσε επίσημο της Κοινότητας, μνημόσυνο στη μνήμη τους.
Στην ιστορική εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, με δάκρυα στα μάτια, συντετριμμένος, ενθυμούμε ακόμη κάποια απ’ τα λόγια που είπε:
«Σκοτώθηκαν τα παιδιά! Μπορεί να είμαστε αιτία εμείς ! Ζητήσαμε να μας στείλουν αλεύρι και στέλνουν τα αεροπλάνα με τόσο κακό καιρό, γι’ αυτό έπεσε το αεροπλάνο πάνω στο βουνό της Εύβοιας…».
Πενήντα πέντε (55) χρόνια μετά, με την ευκαιρία της σημερινής σεμνής εκδήλωσης, ζήτησα από το Μουσείο Ιστορίας της Πολεμικής Αεροπορίας, στοιχεία τα οποία μου παρασχέθηκαν για το αεροπορικό ατύχημα
στο όρος Δίρφη.
Εκείνο το αεροπλάνο Ντακότα, που ενδεχομένως να ήταν το ίδιο που πραγματοποίησε ρίψεις εφοδίων στο χωριό μου, είχε πλήρωμα:
Κυβερνήτη τον υποσμηναγό Αθανάσιο Διονυσόπουλο, συγκυβερνήτη τον ανθυποσμηναγό Κωνσταντίνο Κοντογιάννη, αεροναυτίλο τον ανθυποσμηναγό Νικόλαο Ελληνάκη και ασυρματιστή τον σμηνία Σταύρο Βουρβαχάκη.
Αιωνία τους η μνήμη.
Αυτή είναι η προσφορά αίματος της Πολεμικής Αεροπορίας μας, επίσης όπως προανέφερα από την πρώτη βιωματική εμπειρία μου γι’ αυτό το ηρωικό όπλο.
Υπόσχομαι να προσφέρω ότι υπαγορεύει η συνείδησή μου στην Αεροπορική Ακαδημία Ελλάδος γιατί αντανακλάται στην Πολεμική Αεροπορία και επομένως είναι τιμή και πατριωτικό χρέος.
Εντιμολογιώτατοι, σας ευχαριστώ.
Βασίλης Κων/ντή Σχίζας
