Με μεγάλη μου θλίψη, πληροφορήθηκα τον θάνατο του Τάκη Βέργου...
Ο Τάκης του Μάρκου ή ο Τάκης της Βεργοντίνας, γιατί έτσι τον γνώρισα, μεγαλώνοντας στον επάνω Μαχαλά του χωριού μας (Ζευγολατίτσα), ήταν κατά πρώτον λόγον, γείτονάς μου στο χωριό και κατά δεύτερον, φίλος μου έμπιστος, ανυπόκριτος, ευαίσθητος, φιλότιμος, λογοτιμήτης, οξυδερκής, εξαιρετικός επαγγελματίας Εργολάβος Οικοδομών, σωστός οικογενειάρχης, ομοϊδεάτης μου στις Πολιτικές πεποιθήσεις, ανοιχτοχέρης, άριστος στην παρέα, αν και ήταν 15 σχεδόν χρόνια μεγαλύτερός μου!
Εδώ και σαράντα χρόνια, με τους: Θάνο Μπόρα, Στάθη Δάρα, Νίκο Κουστένη από Καρκαλού (Μπατζανάκης της Μάνας μου), Γιώργο και Στάθη Γιαννόπουλο από Όχθια, Θοδωρή Λιατσόπουλο (τα δέκα πέντε τελευταία χρόνια), ως μόνιμα μέλη και αρκετούς πατριώτες ή και κοντοχωριανούς, περιστασιακά, είμαστε κρασόφιλοι. Aρχικά συχνάζαμε στου Τσέλιγκα την Ταβέρνα (Ουρανίας), δευτερευόντως στο Κολλέγιο της οδού Αλαμάνας (Ευτυχίας) και μέχρι τον θάνατο του Γιατρού, στην οδό Σύρου, στην Ζ. Πηγή, σχεδόν κάθε βράδυ και οπωσδήποτε κάθε Παρασκευή.
Είχαμε συνάντηση, για ανασκόπηση παρελθόντος, παρόντος και πρόβλεψης μέλλοντος, του χωριού, της Γορτυνίας, των ανθρώπων της (ζώντων και τεθνεώτων), της Πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας, των παθημάτων και των επιτευγμάτων οικείων και γνωστών, των δρασθέντων στο χωριό κατά τις ημέρες της δόξας του(όταν μετά την Κατοχή το χωριό είχε 800 κατοίκους, μέχρι ότου άρχισε η εσωτερική μετανάστευση και αμβλύνθηκαν οι τριβές μεταξύ των πατριωτών). Κολλέγιο είχε ονομάσει ο Τάκης το στέκι της οδού Αλμάνας κατ ευφημισμόν και για να μη δίνουμε στόχο, όταν θέλαμε να συναντηθούμε.
Ήταν ευρηματικός ο Τάκης, αγαπούσε τους πανωμαχαλίτες, ιδιαιτέρως την Γιαγιά μου (την Γριά Νάσιαινα), δάκρυζε όταν αναφερόταν στον Μπάρμπα Πολυχρόνη Παγκράτη και την οικογένειά του, καθώς και τα παιδιά του αδελφού του (Κουτσιουχρόνη), Γιώργο, Ηλία, Παναγιώτα και Κατερίνη, για τα χρόνια που πήγαιναν να βοσκήσουν τα οικόσιτα ζώα τους, αλλά και για κάθε πατριώτη, που είχε στενή επαφή μαζί του.
Η αγάπη για τούς Γονείς του και τα αδέλφια του, ήταν ιδιαιτέρως έξοχη και ως έμπιστος φίλος του δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες, για να μην προσκρούσω στο μεγαλείο της μετριοφροσύνης του, με το οποίο διώδευσε αυτήν, στους απολαβόντες. Αλλά και στους συγγενείς επολιτεύθη φιλοτίμως, πολλάκις εξαγαγών αυτούς από δυσχερειών.
Ως πρός το χωριό και τα προβλήματά του, τον Σύλλογο και τις δραστηριότητές του, εδείχθη απαράμιλλος και Κιμπάρης, όσον ελάχιστοι των Σερβαίων.
Εκτός των παραπάνω, ο Τάκης υπήρξε και αντίπαλος συμπαίκτης μου στη Δηλωτή, ήταν ικανός παίκτης, αλλά όταν έχανε μου έλεγε ότι έχασε, γιατί εγώ πέρασα από την Τζικούλα (πήγα δηλαδή στο γυμνάσιο), ενώ εκείνος όχι!
Με τον Θάνατο του Θάνου Μπόρα το 2013 και του Τάκη τώρα, το 2022, έκλεισε ο κύκλος μιας παρέας μοναδικής, έσβησε και κάθε ιδιαίτερος λόγος που είχα, να πηγαίνω στην Ζ. Πηγή.
Μου λείπουν πολύ!
Αιωνία του η μνήμη!
Αθανάσιος Κων. Γκούτης
