Στάθης Δάρας (1931-2016)
Συχνά αναφέρομαι στα σημειώματά μου για την εποχή εκείνη (που ήμουν αγροτικός γιατρός στο χωριό, στις αρχες της 10ετίας 1960), στον μπάρμπα-Γιάννη Παναγόπουλο. Και σήμερα δεν θα το αποφύγω, γιατί το καφενείο του ήταν στο κέντρο του χωριού όπου συνέβαιναν τα πιο σημαντικά πράγματα, αφού μαζεύονταν οι πατριώτες εκεί για καφέ, παιχνίδι συζητήσεις κλπ. Εκεί ήταν ακόμη το ταχυδρομείο και τηλεφωνικό κέντρο.
Ήμουνα λοιπόν στο Ιατρείο όταν κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο, που σπάνια χτύπαγε. Αυτό το τηλέφωνο ήταν συνδεδεμένο, όπως η αστυνομία και ο συνοικισμός "Αράπηδες", με το τηλ.εφωνικό κέντρο που ήταν στο καφενείο. Έβαζε ο μπάρμπα-Γιάννης το βύσμα και χτυπούσε το δικό μου τηλέφωνο, αλλά αν ήθελε μπορούσε να παρακολουθήσει και τη συνομιλία.
Σηκώνω και εγώ το τηλέφωνο και μου λέει ο μπάρμπα-Γιάννης:
- Σε θέλει ο δικός σου.
- Ποιος δικός μου, τον ρωτάω.
- Ο Αποσκίτης, μου απαντάει.
Είπε “δικός σου” γιατί εκείνος ήταν του Παπαηλίου και δεν ήθελε καν να ακούσει για τον “άλλο”, παρότι και οι δύο ήσαν του ιδίου κόμματος (ΕΡΕ). Ο λόγος ήταν ότι τον είχε αναφέρει (όπως μου είπε) στην προϊστάμενη του Αρχή (Εισαγγελία) ότι δεν μένει μόνιμα στη Δημητσάνα που ήταν η έδρα του δικαστηρίου (Δικαστικός κλητήρας ο μπάρμπα-Γιάννης). Ήθελε να φύγει από του Σέρβου για να μην του κάνει πολιτική ζημιά. Το χωριό εκείνη την εποχή ήταν χωρισμένο σε Αποσκιτικούς και οπαδούς του Παπαηλίου. Εγώ όμως ήμουν σε άλλο πολιτικό χώρο, που εκείνη την εποχή ήταν μηδαμινή μειοψηφία στου Σέρβου. Αλλά ας επανέλθω στο τηλέφωνο.
- Σύνδεσέ με μπάρμπα-Γιάννη να ιδώ τι θέλει ο κύριος βουλευτής, του λέω.
Μου είπε καλημέρα ο συνομιλητής μου, με ύφος καλοσυνάτο και μετά με ρώτησε γιατί απέρριψα αίτηση της “τάδε” δασκάλας για άδεια μητρικού θηλασμού.
.
Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για να πω τι συνέβη. Τότε υπήρχε διοικητική διαίρεση του νομού Αρκαδίας σε 4 επαρχίες: Μαντινείας με έδρα την Τρίπολη, Μεγαλόπολης με έδρα τη Μεγαλόπολη, Κυνουρίας με έδρα το Λεωνίδιο και Γορτυνίας με έδρα τη Δημητσάνα.
Εγώ ως αγροτικός γιατρός ήμουν μέλος τριμελούς επιτροπής Α΄βάθμιας περίθαλψης με πρόεδρο τον Κιούση (αγροτικός γιατρός στη Δημητσάνα, που έκανε και χρέη σχολίατρου) και το γιατρό του νοσοκομείου Δημητσάνας (Ντούβα ή Κοτζιά ή όποιον άλλο υπηρετούσε εκεί). Συνεδριάζαμε στο γραφείο της επιθεώρησης δημοτικής εκπαίδευσης κάθε 20 ημέρες περίπου, για να εξετάσουμε όλες τις υποθέσεις των δημοσίων υπαλλήλων (άδειες, νοσήλια, φάρμακα κλπ). Στη συνεδρίαση που ήταν κάποιο θέμα της δασκάλας, απουσίαζε ο γιατρός του νοσοκομείου και ήμουν επιτροπή εγώ με τον Κιούση. Ρώτησα τον γραμματέα της επιτροπής (ήταν ο Ίδιος γραμματέας της επιθεώρησης), που υπηρετούσε η δασκάλα. Μου απάντησε πως ήταν σε μονοθέσιο σχολείο στην περιοχή της Κοντοβάζαινας.
.
Και τι θα γίνουν τα παιδιά χωρίς δασκάλα, λέω; Εγώ δεν υπογράφω απαντάω στον Κιούση, που προσπαθούσε να με πείσει, μέχρι να πάει αντικαταστάτης. Αυτή την απάντηση έδωσα και στον κ. βουλευτή που μου τηλεφώνησε, υπογραμμίζοντας του πως εγώ δεν μπορώ να κλείσω ένα σχολείο με την υπογραφή μου. Με καλημέρισε και έκλεισε το τηλέφωνο. Τότε δεν ήταν θεσμοθετημένα η μητρότητα, ο θηλασμός και γενικά το κοινωνικό κράτος, όπως σήμερα . Σκεφτόμουνα τις Σερβαίες μανάδες που έπειρναν τα παιδιά στο χωράφι και τα θήλαζαν στο διάλειμμα του σκαψίματος. Δεν εννοώ, προς Θεού, να γυρίσουμε πάλι σε εκείνη την εποχή και μάλιστα τώρα που είμαι παιδίατρος και παροτρύνω τον μητρικό θηλασμό.
.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα γιατί πριν 1 χρόνο ήρθε στο ιατρείο μου στις 9 το πρωί ένα ζευγάρι καθηγητών με το 6χρονο παιιδάκι τους που είχε πυρετό. Μου είπαν πως είχαν μάθημα αλλά τηλεφώνησαν στο Γυμνασιάρχη πως θα απουσιάσουν γιατί θα πάνε το παιδί στο γιατρό. Οι μαθητές σας, τους λέω, θα παίζουν στο προαύλιο και θα ενοχλούν και αυτούς που κάνουν μάθημα. Τι μας ενδιαφέρει αυτό γιατρέ, μου λένε, εμείς έχουμε το παιδί μας με πυρετό. Εκνευρίστηκα πάρα πολύ από την ανευθυνότητά τους και τους αποπήρα, λέγοντας τους ότι μπορούσε να έρθει ο ένας ή να μου τηλεφωνήσουν να έρθουν πιο νωρίς και να χάσουν μόνο μια ώρα μάθημα τα παιδιά. Είδα το παιδί, τους είπα τι πρέπει να κάνουν, δεν έκοψα ούτε το χαρτάκι της εντολής και τους παρακάλεσα να μην ξανάρθουν στο ιατρείο μου.
Βέβαια δεν δέχτηκα τηλεφώνημα βουλευτή γι αυτή μου την ενέργεια, αλλά και τώρα που δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, καυτηριάζω τη νοοτροπία του κόσμου που πηγαίνει στο βουλευτή για να λύσει τα προβλήματά του και όχι στις αρμόδιες Αρχές.
Αναρωτιέμαι.
Πότε η δημοκρατία μας θα βαθύνει;
Πότε θα ωριμάσει ο λαός;
(ΧΙΜ)
