.

Χρήστος Αθ. Μαραγκός.

Είναι γνωστοί οι αγώνες του κλήρου για την Ελευθερία της πατρίδος.

Στο χωριό κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και της προετοιμασίας του αγώνα υπήρχαν τέσσερις ιερείς.

Τέσσερις αξιόλογοι ιερείς προετοίμασαν τους κατοίκους του χωριού για τον αγώνα.  

Οι δύο από αυτούς, φιλικοί, βοήθησαν πολλούς κατοίκους ώστε στις 22 Μαρτίου 1821, να υψώσουν μαζί με τους λοιπούς κατοίκους του χωριού και όλους τους Ηραιάτες, στου Μπέτσι, τη σημαία της επαναστάσεως

“Ελευθερία ή Θάνατος”.

 Ακολούθησαν μάχες και για περισσότερο από δέκα χρόνια, πολέμησαν για την Ελευθερία της πατρίδος.

 Έλαβαν μέρος σε όλες τις μάχες στη Πελοπόννησο και μαζί με τους πατριώτες οπλαρχηγούς Παγκράτη και Κατσούλα έφτασαν στο Μεσολόγγι, στου Πέτα στο Σούλι.

 Μετά την απελευθέρωση υπέβαλαν τα σχετικά έγγραφα στη κυβέρνηση για την αναγνώριση και την αμοιβή τους από την Πατρίδα ανάλογα με τις προσφερθείσες υπηρεσίες, τις θυσίες τους.

Υπέβαλαν αιτήσεις οι ιερείς παπα-Δάρας Νικόλαος και παπα-Σχίζας Δημήτριος.

Αναγνωρίστηκαν   οι προσφορές τους προς τον αγώνα και κατατάχθηκαν υπαξιωματικοί λοχίοι.

 Από το 1790 περίπου, ιερέας του Σέρβου ήταν και ο Νικόλαος Μαραγκός, που σύμφωνα με τις παραδόσεις, εκτός από τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μάθαινε γράμματα και τους πατριώτες στα χρόνια της σκλαβιάς.

 Το σπίτι του στο επάνω μέρος του χωριού,  στα Μαραγκαίκα, κάτω από το σπίτι του Παπανικολάου και του Βασίλη Μαραγκού ήταν το κρυφό σχολειό, στο σχολειό που σύχναζαν τα Σερβιωτόπουλα   για λίγη ελληνική ιστορία, και να προετοιμασθούν όσο έπαιρνε για τον επικείμενο Αγώνα.

Μετά την απελευθέρωση δασκάλευε εκεί και ο γιός του Νικολάου, Κωστής Μαραγκός.

Παροιμιώδης έμεινε η φράση, που έλεγαν:

«έ μ α θ α ν   τα   γ ρ ά μ μ α τα   α π ό   τ ο   ψ α λ τ ή ρ ι   τ ο υ   γ έ ρ ο-   Κ ω σ τ ή».

Για τις προσφερθείσες υπηρεσίες του ιερέα Νικολάου Μαραγκού δεν υπάρχουν στοιχεία ανάλογα των άλλων σύγχρονων ιερέων πατριωτών, Δάρα Νικολάου και Σχίζα Δημητρίου.

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του, στους αγώνες του έθνους, θεωρείται δεδομένος, είναι απόρροια των συνθηκών της εποχής και της προσωπικότητας του, πλην όμως όταν υπεβλήθησαν τα σχετικά πιστοποιητικά στοιχεία προς την Κυβέρνηση ήταν πολύ αργά.

Το έτος 1865 που εκδόθηκε η εντολή της Κυβέρνησης για την προσκόμιση των στοιχείων, σαράντα τέσσαρα χρόνια μετά την επανάσταση, η οικογενειακή κατάσταση του ιερέα είχε πολλές μεταβολές και ο πρωταγωνιστής δεν υπήρχε (είχε πεθάνει το 1830).

Από τον Κωστή, το γιό του ιερέα Μαραγκού Νικολάου, γεννήθηκε ο νεότερος Μαραγκός Νικόλαος, που και αυτός έγινε ιερέας. Μόνο που άλλαξε το επώνυμο από Μαραγκός-Νικόλαος  σε Παπα-Νικολάου. Γιος αυτού ήταν ο τρίτος κατά σειρά ιερέας από το σόι,  γνωστός σε όλους "Παπαδημήτρης" (Παπανικολάου Δημήτριος). 

Το Μητρώο Αρρένων Ηραίας μας πληροφορεί ότι το 1848 καταχωρήθηκε

στο δημοτολόγιο η γέννηση του Δημητρίου Παπανικολάου, γιού του Νικολάου Παπανικολάου εκ Σέρβου.

Από το ημερολόγιο, επίσης, του ιερέα πλέον Δημητρίου Παπανικολάου, αντλούμε ότι ο πατέρας του Νικόλαος Παπανικολάου (εγγονός του Νικολάου Μαραγκού) χειροτονήθηκε ιερέας στην Μητρόπολη Αθηνών, την 28^η Ιανουαρίου 1854, σε ηλικία 34 ετών.

Καταλήγουμε λοιπόν ότι ο ιερέας παπα-Νικόλαος Παπανικολάου (γιος του Κωστή Μαραγκού και εγγονός του ιερέα παπα-Νικολάου Μαραγκού) είχε αλλάξει το επώνυμο από Μαραγκός σε Παπανικολάου, πριν γεννηθεί ο πρωτότοκος γιός του Δημήτριος (παπα-Δημήτρης) το 1848 και κυρίως προτού χειροτονηθεί ο ίδιος ιερέας το 1854.

Καταλήγουμε, επίσης, ότι η μετονομασία του δεν προέρχεται από το όνομα και το επάγγελμα του, αλλά προέβηκε σ΄ αυτή την ενέργεια για να τιμήσει την προσωπικότητα, την ιστορία, το όνομα και το επάγγελμα του συνονόματου παππού του, ιερέα Νικόλα Μαραγκού.

Ο παπα-Δημήτρης Παπανικολάου (1848-1927), ιερέας στο χωριό μας Σέρβου, επί 44 έτη.

Άξιος ιερέας ο παπα-Νικόλαος Παπανικολάου συνέχισε να λειτουργεί στ αχνάρια του παππού του ιερέα Νικολάου Μαραγκού, στον βυζαντινό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Σέρβου, για λίγο σχετικά χρονικό διάστημα, 10 ετών, αφού πέθανε το 1864 σε ηλικία μόλις 44 χρόνων και 4 χρόνια πριν το θάνατο του πατέρα του Κωστή.

Από το ημερολόγιο, επίσης, του Παπαδημήτρη (που διασώζεται), προκύπτει ότι ο ίδιος γεννήθηκε το 1848 και ότι από το 1871 άρχισε να εργάζεται ως Μαραγκός.

Εν συνεχεία παντρεύτηκε, απέκτησε πολλά παιδιά, αλλά η φήμη του προπάππου ιερέα Νικολάου Μαραγκού (παππού του πατέρα του) τον ώθησαν προς τα εκκλησιαστικά και το 1883, σε ηλικία 35 ετών, χειροτονήθηκε κι αυτός στην Αθήνα, στην Μητρόπολη, ιερέας (29 χρόνια μετά τη χειροτονία του πατέρα του)

Παρέμεινε παπάς μέχρι τον θάνατο του το 1927.

Επί 44 χρόνια εφημέριος του χωριού με βαριά κληρονομιά στα εκκλησιαστικά, με πολυμελή οικογένεια από εφτά παιδιά, διεύρυνε το σόι συμπεθέριασε με τους Δαραίους, Κωνσταντοπουλαίους, Σχιζαίους, Μποραίους, Παρασκευοπουλαίους κι Αναστασοπουλαίους (από την Μελισσόπετρα), έγινε αποδέκτης όλων των θετικών στοιχείων των προγόνων του κι έμεινε ως σημείο αναφοράς όλων των Παπανικολάου. Ο γιός του Παναγής (πατέρας της Ντίνας του Νικόλα-Βέργου/Μάρκου), που πέθανε πρόωρα (1884-1921), διετέλεσε και πρόεδρος του χωριού

Τέλος έδωσε στον γιό του το Νίκο την σκυτάλη να συνεχίσει ως ιεροψάλτης επί πολλά χρόνια στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής στο Βράχο και στον καινούργιο Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου που αντικατέστησε τον παλιό βυζαντινό Ναό εκεί που λειτούργησαν και έψαλλαν όλοι οι προγονοί του, όλοι οι Παπανικολάου.

Πέρασαν όμως πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να ξεθωριάσει να ξεχαστεί η ιστορική πορεία των προγόνων του, του πατέρα, του παππού αλλά και του προπάππου του.

Ξεχάστηκε ο πρώτος παπάς, παπα-Νικόλας Μαραγκός, ο παπάς που βοηθούσε τους κλεφτοκαπεταναίους στα Πέντ Αλώνια, τους κυνηγημένους στις σπηλιές της Μπρίνιας, στους πρόποδες της Φραζινέτας, που μάζευε τα σκλαβόπουλα «στη θολόκτιστη εκκλησιά» για να τους μάθει, θρησκεία, Πατρίδα, Λευτεριά.

Ξεχάστηκε ο παπάς με το ντουφέκι που παραβρέθηκε, πολέμησε σ όλες τις μάχες του Αγώνα.

Ο καταξιωμένος παπάς που τίμησαν οι απόγονοί του για την προσωπικότητα του

Που πήραν το επάγγελμα και το ονομά του και έφτιασαν το νέο τους επώνυμο.

Παπανικολάου ονόμασαν το παρακλάδι των Μαραγκαίων.

Κάλυψε το φυτράδι των Παπανικολάου σχεδόν επτά γενιές μέχρι σήμερα και έδωσε στο χωριό τρεις παπάδες και δύο ψάλτες παρέμεινε στα εκκλησιαστικά δρώμενα περισσότερο από διακόσια χρόνια, όσο έπρεπε μέχρι νάρθει η συρρίκνωση, η εγκατάλειψη.

Είναι λίγο έξω από το πάνω άκρο του χωριού (δυτικά), κοντά στο σπίτι του Γιάννη Παναγόπουλου (προέδρου της ΓΣΕΕ)

Παρ όλα αυτά παρέμεινε ο παπανικολάκης Μαραγκός, όχι βέβαια ως Παπανικολάου αλλά ως παπάς και συγκεκριμένα ως «ο Παπάς». Κι έχουμε ακόμη μέχρι σήμερα τα τοπωνύμια στο χωριό:

του Παπά τ Αλώνι,

του Παπά η Φακή,

του Παπά τα λιθάρια, τα χωράφια δηλαδή που κληρονόμησαν οι Παπανικολάου, αδερφομοίρια με τους Μαραγκαίους στη Ζευγολατίτσα, στου Ηθι, στην Ακλαδούρα.

Υπάρχουν μέχρι σήμερα, άντεξαν το χρόνο παραμένουν εκεί για να φωλιάζουν οι κουκουβάγιες και να μας τονίζουν ότι:

«οὕτω μὲν τὰ ἀνθρώπινα πρόσκαιρά τε καὶ οὐδαμῶς ἐστιν ἐχυρά »,

όπως ακριβώς αναφέρει ο περιηγητής Παυσανίας, που περιέγραφε την ερημιά της ίδιας περιοχής πριν χίλια οκτακόσια χρόνια περίπου.

Αφιερούται στη μνήμη των αναφερομένων.

                           Νικόλαος Μαραγκός (ιερέας)

                           Κωστής Μαραγκός (ψάλτης)

Νικόλαος Παπανικολάου (ιερέας)                 Βασίλειος Μαραγκός (κτίστης)

Δημήτριος Παπανικολάου (ιερέας)                 Νικόλαος Μαραγκός (κτίστης)

Νικόλαος Παπανικολάου (ψάλτης)                 Αθανάσιος Μαραγκός (κτίστης)

.

(ΧΙΜ)