Χ. Ι. Μαραγκός.

Επειδή φέτος εορτάζουμε τα 200 χρόνια, από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα του 1821, σκόπιμο είναι να αναφερθούμε  μέσω της ιστοσελίδας μας servou.gr, και στις δραστηριότητα του δικού μας Συνδέσμου, σχετικά με το θέμα αυτό.

Ιδιαίτερα να μνημονεύσουμε ξανά τους 2 πατριώτες «κλέφτες», Δήμο και Μακρυγιάννη, που ήσαν από το συνοικισμό του χωριού μας Αράπηδες, και για τους οποίους είμαστε όλοι υπερήφανοι.

Αυτή η υπερηφάνεια και το χρέος των πατριωτών απέναντι αυτών των ηρώων, οδήγησαν το Σύνδεσμο το 2005 (πριν 16 χρόνια), να φτιάξει ένα μνημείο, λίγο πριν την είσοδο του Συνοικισμού. Ένα μνημείο που θυμίζει σε όλους μας σήμερα -και θα θυμίζει για πάντα στο μέλλον- πως οι τότε υποδουλωμένοι ραγιάδες ξεσηκώθηκαν, πήραν τα όπλα και τα βουνά και τελικά απαλλάχτηκαν από τον Τουρκικό ζυγό.

Έτσι, μετά  κατοχή 4 αιώνων, ζούμε πλέον οι Έλληνες ελεύθεροι και έχουμε τη χαρά να εορτάζουμε φέτος τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας μας.

O Αραπαίος αντιπτέραρχος Ηλ. Θ. Χειμώνας (1945-2010), πρόεδρος του Συνδέσμου επί σειρά ετών, με πλούσιο συλλογικό έργο.

Με πρόεδρο τον Αύγουστο του 2005,  του Συνδέσμου μας, τον αείμνηστο Αραπαίο στρατιωτικό γιατρό Ηλία Χειμώνα, έγινε λαμπρή τελετή εγκαινίων, με τη συμμετοχή όλων των πατριωτών, πολλών κατοίκων του Δήμου και αντιπροσώπων της Πολιτείας.

Στον πανηγυρικό της ημέρας, που εξεφώνησε ο πατριώτης ιστοριοδίφης Ν. Γ. Παπαγεωργίου, μπορεί κανείς να ενημερωθεί με κάθε λεπτομέρεια για τους 2 πατριώτες «κλέφτες», αλλά και γενικότερα για το ρόλο των «κλεφτών και αρματολών» την προεπαναστατική περίοδο, αλλά και στη διάρκεια του αγώνα.

Επίσης, ο πατριώτης υποστράτηγος ε.α. Χ. Αθ. Μαραγκός έχει δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα servou.gr  ανάλογο εμπεριστατωμένο και πολύ ενδιαφέρον άρθρο, με τίτλο «ο κλέφτης Δήμος και τα 5 αλώνια».

(Στο τέλος αυτού του άρθρου θα υπάρχουν οι σχετικοί σύνδεσμοι- links).

Πλέον του μνημείου στο συνοικισμό, ο Σύνδεσμος έχει δημοσιεύσει πληθώρα σχετικών άρθρων στην εφημερίδα «Αρτοζήνος» (από το 1976) και ιστοσελίδα sevou.gr (από το 2009), που αναδεικνύουν τον πολύπλευρο και σημαντικό ρόλο των πατριωτών στον αγώνα κατά των Τούρκων κατακτητών. Επίσης, έχει κάνει αρκετές εκδηλώσεις στο "Σωρό της Γριάς", περιοχή που έγινε η περίφημη νικηφόρα μάχη των Σερβαίων (10 Μαΐου 1826) και άλλων κοντοχωριανών, εναντίον του Ιμπραήμ.  

 Σε εκκρεμότητα είναι η απόφαση της Γ. Συνέλευσης του Συνδέσμου, για την αναγραφή των ονομάτων των 13 Σερβαίων ηρώων του 1821, στο μνημείο του χωριού, που βρίσκεται στην πλατεία της «Ράχης». (Στην κατοχή του Συνδέσμου υπάρχουν όλα τα επίσημα κρατικά έγγραφα, που τεκμηριώνουν τη συμμετοχή των Σερβαίων αυτών ηρώων στην επανάσταση του 1821). 

.

 ΕΓΚΑΙΝΕΙΑ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΡΑΠΗΔΕΣ

Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ 5 ΑΛΩΝΙΑ

Μοναδική και ξεχωριστή αξία για το ρόλο των «κλεφτών και αρματολών» στον απελευθερωτικό μας αγώνα, έχει η αναφορά του ελευθερωτή του Έθνους Θ. Κολοκοτρώνη, στα απομνημονεύματά του.

Αναδημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο από το facebook   της πατριώτισσας Μαρίνας Διαμαντοπούλου, συζ. Ν. Τρουπή.

Οι κλέφτες ήταν ανυπότακτοι Έλληνες που, κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, μη μπορώντας ν’ αντέξουν τη σκλαβιά πολεμούσαν τον εχθρό ζώντας στα βουνά. Πολλές φορές στρέφονταν και εναντίον πλούσιων Ελλήνων, οι οποίοι μαζί με τους κατακτητές τους ονόμαζαν κλέφτες και τους καταδίωκαν ως ληστές και κακούργους. Αντίθετα ο υπόδουλος λαός τους θαύμαζε για το αδούλωτο φρόνημα και τραγούδησε τα κατορθώματα τους.

Οι Τούρκοι θέλοντας να διατηρήσουν την τάξη στην ύπαιθρο οργάνωσαν τ’ αρματολίκια στα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως αρχηγοί πολλές φορές ονομαστοί κλέφτες. Όμως, όταν γίνονταν ισχυροί παραμερίζονταν, κι εκείνοι ξαναγίνονταν κλέφτες. Έτσι, υπήρχε μια εναλλαγή μεταξύ της ιδιότητας του κλέφτη και του αρματωλού και επικρατησε ο όρος “κλεφταρματολός”.

Ο Κολοκοτρώνης περιγράφει την κλέφτικη ζωή στα “Απομνημονεύματα” του:

“…...Οι κλέφτες και αρματολοί είχαν Α΄ Τάξιν. Η αξιότης του.

Β΄Τάξιν

Γ’ Τάξιν

Δ΄ Ο ι ψυχογιοί

Οι πρώτοι αξιωματικοί εγίνοντο δια την ανδρείαν των ή δια την φρόνησιν των. Ο μισθός των, όταν ήσαν αρματολοί, το μοίρασμα των λαφύρων, όταν ήσαν κλέπται. Εδίδοντο και βραβεία εις τους αριστεύοντας. Όταν έσφαλλον ήτον το κόψιμο των μαλλιών, το ξαρμάτωμα. Σέβας προς τας γυναίκας.

Εδίωχναν όποιος ήθελε βιάσει καμμιά γυναίκα. Παιχνίδια, ταμπουράδες, πηδήματα χορού, τραγούδια ηρωϊκά, ταις αμάδες. Τα τραγούδια τα έκαμναν οι χωριάτες, οι στραβοί με ταις λύραις. Τα τραγούδια ήσαν ύμνοι. Εφημερίδες στρατιωτικαίς.

Τ’ άρματα τους ήταν πιστόλαις, χαρπί(μελουδάρι), σπαθιά ζωστά, ζάβες στα ποδάρια, τον χειμώνα έβαζαν θώρακας (τσαπράζια), κουμπιά μεγάλα εις τα γελέκια.

Τα καπετανάτα διεδίδοντο εις τους υιούς, εις τον αξιώτερο και όχι εις τον πρωτότοκο.

Η σημαία μου ήτον ένα Χ, καθώς η Ρωσική σημαία.

Τα μοναστήρια τους εβοηθούσαν. Οι γεωργοί και οι ποιμένες έδιναν είδησιν εις τους κλέπτας, ζωοτροφίας και πολεμοφόδια. Όταν εις τον πόλεμον ελαβώνετο κανένας βαρέως και δεν ημπορούσαν να τον παρουν, τον εφιλούσαν και έπειτα του έκοφταν το κεφάλι, το είχαν εις ατιμίαν οπού οι Τούρκοι να πάρουν το κεφάλι του.

Από 36 πρωτοξαδέλφια, μόνον 8 εγλύτωσαν, οι άλλοι εχάθηκαν όλοι. Δεν είναι διάσελο, όπου δεν είναι θαμμένος Κολοκοτρώνης, χωριστά τα δευτεροξαδέλφια, θείοι και λοιποί φίλοι χαμένοι. Το “κλέφτης” ήτον καύχημα. Έλεγε “είμαι κλέφτης” και η ευχή των πατέρων ενός παιδιού ήτον να γίνει κλέφτης. Το “κλέφτης” εβγήκε από την εξουσία. Εις του πατρός μου τον καιρό, ήτον ιερό πράγμα να πειράξουν Έλληνα. Και όταν οι κλέπται ήρχοντο εις συμπλοκή με τους Τούρκους, οι γεωργοί άφηναν το ζευγάρι, και επάγαιναν να βοηθήσουν τους κλέπτας. Εις τας ημέρας μου επειράζοντο και Έλληνες ομοφρονούντες με τους Τούρκους. Όταν ήλθε ο Ανδρούτσος, πατέρας του Οδυσσέως, εγνωρίστηκα εις την Μάνη, και τον εσυντρόφευσα έως εις την Κόρινθο.

Εις τον κατατρεγμό μας, δια δεκαπέντε ημέραις ούτε εκοιμώμεθα ούτε τρώγαμε, εσώσαμε τα φουσέκια, καθημέρα πόλεμο…..”