Μαρίνας Αθ. Μαραγκού
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιό της texnografia.blogspot.gr
Είναι η μελαγχολία των καιρών που φέρνει αυτή τη βαρυθυμία άραγε; Νιώσαμε την ανάγκη, και ας μας επιτραπεί, να καταγράψουμε μερικές ταπεινές σκόρπιες και κοινότοπες σκέψεις που μας ταλανίζουν.
Τόση ανεκτικότητα πια στη βρωμιά, στην ασυδοσία, στο «αυτά γίνανε και γίνονται, τι να κάνουμε;», τόσος εθισμός, τόση πώρωση!
Δεν μπορεί, υπάρχει και μια ουσία, μια υπευθυνότητα, μια συνυπευθυνότητα, για αυτό που ήρθε και μας σάρωσε, και μας έφερε την ολοκληρωτική και ανεπανόρθωτη φθορά. Είναι με της ψυχολογίας τις ενοχές που παλεύουμε; Είναι οι Ερινύες που μας κυνηγούν και ενσπείρουν τον φόβο που μας έχει κάνει αγάλματα, προσεγμένα εξαιρετικά εξωτερικώς, να αρέσουμε μόνο για την εμφάνισή μας (λίφτινγκ, μόδα, παραφθείροντας το Νους υγιής εν σώματι υγιεί σε Άνους εν σώματι) – και μέσα από το δέρμα, τι; Ό,τι αρπάξουμε από γύρω μας, ανάλογα με τα γυαλιά που φοράμε, αναμασάμε έτοιμο φαΐ, ή, αλλάζοντας ανατομικά τους ρόλους του κάθε οργάνου του σώματός μας: χωρίς επεξεργασία, αμολάμε πορδές από το στόμα! Είναι δυνατόν ο φόβος να μας έχει κατακυριεύσει σε σημείο να γινόμαστε –θεωρητικά και πρακτικά– αυτόχειρες, παραδομένοι στην πλύση εγκεφάλου ή στο «κακό το ριζικό» μας;
Εμείς μεγαλώσαμε πια, αλλά υπήρξαμε νέοι και πάντα θα υπάρχουν οι νέοι. Τι τους λέμε; Ότι στα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μας ήμασταν γεμάτοι οράματα, ιδέες, αρχές που, έτσι είναι, να το γνωρίζετε και εσείς, με την πάροδο του χρόνου δεν ισχύουν, πρέπει να τα ποδοπατούμε και να τα απαρνιόμαστε, γιατί τον αγώνα της επιβίωσης με τα όμορφα όνειρα που πλάθαμε τον μετατρέψαμε σε πόλεμο της ζούγκλας – η ζωή μου ο θάνατός σου.
Κανένας εσωτερικός μηχανισμός αντίστασης δεν προέκυψε, ούτε καν για το θεαθήναι, ώστε να πούμε ότι κάπως ταράξαμε και εμείς την καθεστηκυία τάξη, προκειμένου να μην ενσκήψει ο τυφώνας. Τι γίνεται, είναι δυνατόν τίποτε να μην μας αφορά; Πόσοι είναι αυτοί που δεν τους ανέτρεψε τη ζωή αυτή η κατάσταση; Πόσοι είναι αυτοί που δεν αναγκάστηκαν πλέον να πουν ότι ήρθε το τέλος, χάθηκε το παρόν και το μέλλον για μια απλή και μόνο επιβίωση; Καταντήσαμε να μην έχουμε τις βασικές απαιτήσεις για μια ποιότητα ζωής στον 21ο αιώνα που διανύουμε, και ας βάλουμε στην άκρη το δικαίωμα να είμαστε πολίτες σε μια χώρα, με την έννοια της λέξης. Γίναμε υποτακτικοί, με σκυμμένο κεφάλι και με τσιτάτα που είναι γεμάτα σκατά από την τηλεόραση και που μας τα διοχετεύουν αλόγιστα και αλόγιστα τρεφόμαστε από αυτά. Και όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνται σωτήρες και από την πλευρά μας, σχεδόν βουβοί, καθόμαστε ενεοί αλλά και με πολύ μεγάλη κατανόηση.
Ας περιοριστούμε στα δικά μας στενά όρια, μολονότι η κρίση που διερχόμαστε είναι παγκόσμια, ανθρωπιστική και συστημική. Οι Έλληνες, λοιπόν, που θεωρούμε ότι ξεχωρίζουμε, πάντα θέλαμε να είμαστε πολιτικά ενημερωμένοι, οπωσδήποτε κομματικοποιημένοι, αλλά μονόπαντα. Μας έλκυσε ο βομβαρδισμός από όμορφα περιτυλίγματα με ψευδαισθήσεις με μικρή ημερομηνία λήξεως και στήσαμε τον χορό-παγίδα για να ευφρανθούμε τη σήμερον. Και… άνθρακες ο θησαυρός, μια πομφόλυξ που σκάζοντας επάνω μας είδαμε ότι ήταν χειροβομβίδα.
Εμείς όμως όλα τα ξέρουμε, για όλα έχουμε άποψη, αλλά πού είναι η δύναμη να αντιδράσουμε για ό,τι μας επιβάλλουν, για το ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, γιατί επιλεκτικά καλούμαστε να πληρώσουμε το μάρμαρο κάποιοι, και είμαστε πολλοί, και οι άλλοι να είναι στο απυρόβλητο και να έχουν στήσει χορό εις υγείαν των κορόιδων. Έχουμε και τους Ελληναράδες που επικαλούνται και αυτοί κατ’ επιλογήν την ιστορία μας, όσο γίνεται πιο διαστρεβλωμένη, για να χωράει στο κοστούμι που έχουν φτιάξει στη φαντασία τους, βάλλοντας πάντα κατά των ξένων και εμφορούμενοι από εξυφάνσεις συνωμοσιών που κατατρέχουν αυτήν την καημένη τη φυλή σε όλη την ιστορία της. Δεν κάναμε ποτέ τον κόπο, παρότι στη σύγχρονη κατοικία βρίθουμε από καθρέφτες, να κοιταχτούμε λίγο και να κάνουμε μια μικρή ενδοσκόπηση του δικού μας του εαυτού (οδυνηρό και στη σκέψη ακόμα, οπότε αυτόματα και υποσυνείδητα αποβάλλεται στο καλάθι των αχρήστων, χωρίς να βλέπουμε κανέναν δολοφόνο εκεί μέσα), και της κοινωνίας μας που χωρίς αμφιβολία εμείς τη φτιάξαμε. Τη φτιάξαμε έτσι είτε με την ανοχή μας είτε νομιμοποιώντας το παράνομο είτε με την αδιαφορία μας ή με τη συμμετοχή σύσσωμα ή πολύ μικρή (ένα μικρό λιθαράκι) που λόγω του μεγέθους κατά κανόνα θεωρούμε ότι μας απαλλάσσει.
Μια κοινωνία που στην επιφάνεια επιπλέουν οι άχρηστοι, οι αμόρφωτοι (φυσικά με αυτό που ακριβώς σημαίνει μόρφωση), το life style, που εντούτοις δεν έχουμε καμία δυσκολία να το ακολουθούμε κατά πόδας, μιμούμενοι αυτά τα λεγόμενα επώνυμα ανθρωπάκια που μέσα στην ανικανότητά τους και στην ανασφάλειά τους καθιερώνουν τρόπο ζωής, σκέψης και υποκουλτούρας. Οπωσδήποτε πρέπει να είμαστε στο μαντρί όλα τα πρόβατα μαζί, κάπου να ανήκουμε, αυτά λέει ο συρμός. Την περίπτωση να ανήκουμε στον εαυτό μας την αποκλείουμε.
Και έπειτα μεμψιμοιρούμε, δείχνουμε μακριά, πολύ μακριά, με το δάχτυλο, και μας φταίει ο κακός μας ο καιρός και οι μη ευνοϊκές συγκυρίες.
Εκμεταλλευόμαστε όποτε μας βολεύει το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων μας, ωστόσο η λέξη πολιτισμός έχει αποβληθεί από το λεξιλόγιό μας. Ναι, πριν από 2.500 χιλιάδες χρόνια, όντως αυτός ο τόπος ανέπτυξε έναν ανώτερο πολιτισμό τον οποίο μεταλαμπάδευσε σε όλη την ανθρωπότητα. Για μετρήστε, δεν είναι στα βάθη του χρόνου για να το έχουμε σαν πασπαρτού πια; Η σύγχρονη εποχή μας τι πολιτισμικές βάσεις έχει; Κυριαρχεί μια ανερυθρίαστη ευτέλεια, διατράνωση και ιεροποίηση της ηλιθιότητας, έλλειψη καλαισθησίας και το επί παντός του επιστητού, με αρνητικό πρόσημο.
Πριν αλλά και μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους πολύ γρήγορα ρίζωσαν και καλλιεργήθηκαν πλοκάμια συμφερόντων, ων ουκ έστι αριθμός. Δεν φροντίσαμε αυτά τα τόσο κακά χαρακτηριστικά να τα αποχωρισθούμε, αντιθέτως τα ενθαρρύναμε, απλώθηκαν όσο μεγάλωνε το ελληνικό κράτος και γεννοβολούσαν όλων των ειδών τα υβρίδια και παράσιτα. Ο ατομοκεντρισμός μεγαλύνθηκε, και δεν άφησε περιθώρια για τον πλησίον μας. Και διατεινόμαστε ότι είμαστε και χριστιανοί που υπερασπιζόμαστε την πίστη μας, εννοείται μόνο για τους αλλόθρησκους. Έτσι, είναι αδύνατον να τολμήσει να φυτρώσει και κανένα άνθος για να στολίσει αυτό το εξάμβλωμα, εξάλλου θα το ξεριζώσουμε και μόνο από τη ζηλοφθονία μας. Έφυγαν άνθρωποι και άνθρωποι σημαντικοί στην αλλοδαπή για να επιτύχουν και να ακουστούν αλλά και να προσφέρουν σε όλη την ανθρωπότητα. Όχι όμως ότι δεν είχαμε την ευλογία να γεννηθούν στη χώρα μας τις προηγούμενες δεκαετίες πολλοί μαχητές του πνεύματος που πάσχισαν δίνοντας τα πάντα για να ξαναβρούμε τον πολιτισμό και την ελληνικότητά μας, με όποια βαρύτητα εμπεριέχει αυτή η έννοια. Πόσα τους χρωστάμε, και από την άλλη, πόσοι γνωρίζουν τα ονόματά τους και την προσφορά τους, αφού το έλλειμμα παιδείας καλά κρατεί και ανδρώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Τώρα που φύγανε όλοι αυτοί να τι απογίναμε.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι μηδενός εξαιρουμένου –ακαδημαϊκά– όλοι συμφωνούμε, και… έπειτα πηγαίνουμε για ύπνο.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν, πρώτα στο μυαλό και μετά ακολούθησαν τα άλλα.
Ούτε αιθεροβατούμε ούτε είμαστε εκ φύσεως απαισιόδοξοι, είναι η πραγματικότητα και ας μας πονάει. Τι είναι βέβαια μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, όλο αυτό; Μια κουκκίδα, που, αλήθεια, μπορεί να δώσει την ώθηση στη μετέπειτα εξέλιξή της ώστε να ακμάσει και να ανθίσει. Είναι κρίμα, γιατί εμείς, κληρονομικώ δικαιώματι, είχαμε τα εφόδια αλλά απολέσθηκαν όλα λόγω «μαλακίας». Ας μην μας ενοχλούν οι λέξεις, της ελληνικής καθομιλουμένης είναι όλες.
16 Σεπτεμβρίου 2012.
.
(χιμ)
