Πάνω από τη στέγη την πικρή, την χαροπαλεμένη,
ντρέπεται να ροδίσει η αυγή, ο ήλιος να γελάσει,
αμήχανα ξαμολήθηκαν τα σύννεφα, ανεμοκυνηγημένα,
σιμώνουν αέρηδες των στεναγμών, τα αφέγγαρα τα βράδια.
Κάτω από τη στέγη την πικρή, βροχή αρμυρή ο πόνος,
μια φωτογραφία άχρωμη κι ο στεναγμός που ολολύζει μόνος,
οι μνήμες στα σπλάχνα σου ρωγμές, βαριοί οι καημοί, σε γείραν,
διαβαίνει ο καιρός απόκοσμα, τα όνειρα απότιστα απομείναν.
Αγνώ, 19.5.2018
(EKM)