Κατά τα πέτρινα χρόνια της περιόδου 1950 – 1970 η πείνα και η φτώχεια ήταν τα κύρια βιώματα της  Ελληνικής κοινωνίας. Πλεονάζον εργατικό δυναμικό, ελάχιστες δουλειές, με τα όποια μεροκάματα της πείνας, κατάσταση απερίγραπτη. Μόνη διέξοδος η μετανάστευση. Άνοιξε ο δρόμος της Αυστραλίας και πολλά παιδιά φτωχών κυρίως οικογενειών, μετανάστευσαν στη μακρινή αυτή χώρα, όπως και σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Οι δυσκολίες προσαρμογής

Ο Γιάννης Χρονόπουλος με την Ελένη Σχίζα (Πετρούλια), η οποία οικιοθελώς εκπροσωπεί το Σύνδεσμο στην Αυστραλία

πάρα πολλές, από προσαρμογή στο χώρο και χρόνο, (Καλοκαίρι εδώ, Χειμώνας εκεί, μέρα εδώ, νύκτα εκεί), μέχρι το είδος εργασίας γιατί στην πλειοψηφία τους όλοι οι μετανάστες πρώτης γενιάς ήσαν ανειδίκευτοι εργάτες, και το κυριότερο όλων η άγνοια της γλώσσας επικοινωνίας, της Αγγλικής γλώσσας.

Έτσι ξεκίνησαν με μια βαλίτσα στο χέρι γεμάτη με παρακαταθήκες, οικογενειακές αρχές, πίστη στο θεό, και την ευχή της μάνας για το ταξίδι στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα.

Δούλεψαν σαν σκλάβοι, κάτω από αντίξοες συνθήκες στα αφεντικά της προηγμένης οικονομικά χώρας, και με τον ιδρώτα τους συνέβαλαν ακόμη περισσότερο στην ανάπτυξη της Αυστραλίας  που τους φιλοξένησε, ενώ κατεβλήθη στο ελληνικό κράτος 3000 δολάρια για τον κάθε μετανάστη.

Όλοι τους, την καρδιά τους την είχαν αφήσει στο χωριό τους, στους γονείς, αδέλφια, αδελφές. Σε κάθε γράμμα  έβαζαν και την επιταγούλα, και με αυτόν τον τρόπο βοηθούσαν και την Ελλάδα με το «μεταναστευτικό Συνάλλαγμα», πολύτιμο για εκείνη την εποχή, που από τα χείλη πρωθυπουργού και Αρχιεπισκόπου της Ελλάδος ελέχθη το ανεπανάληπτο ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ.

Μεταξύ των ξενιτεμένων ήμουν και εγώ, όπου έζησα για λίγα χρόνια στην Αυστραλία. Όλοι οι  συγχωριανοί επικοινωνούσαμε μεταξύ μας, και ο καθένας μας ήταν αλληλέγγυος για τον άλλο στη χαρά και στα προβλήματα. Όλοι οι πατριώτες ζούσαν με το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα. Μερικοί τα κατάφεραν, άλλοι όχι, για λόγους οικογενειακούς κυρίως όταν τα παιδιά τους σπούδασαν και σταδιοδρόμησαν στη νέα τους πατρίδα και έκαναν οικογένειες εκεί όπου τους ενέταξε η μοίρα.

Εγώ είχα την τύχη να επιστρέψω και να παραμείνω στην Ελλάδα. Πάντα όμως σκεπτόμουν και την Αυστραλία και διακαώς επιθυμούσα να την επισκεφθώ όχι σαν εργάτης μετανάστης αλλά σαν επισκέπτης.

Η ευκαιρία μου εδόθη και έκανα το μακρινό ταξίδι  να την επισκεφθώ μετά 41 χρόνια (ήμουν νιός και γέρασα) για να συμπαρασταθώ στην οικογένεια συγγενικού μου προσώπου όπου υπήρξε πρόβλημα υγείας, που δόξα τω θεώ, ξεπεράστηκε.

Κατά την παραμονή μου εκεί συναντήθηκα με όλους τους πατριώτες και θυμηθήκαμε τα παλιά, συζητώντας ώρες ατέλειωτες για τα νέα και τρέχοντα θέματα της πατρίδος μας (Δεν χορταίνουν να ακούν και να μαθαίνουν νέα για την Ελλάδα τους….. που τους λείπει) .

Όλοι τους είναι καταξιωμένοι στην εκεί κοινωνία, ζουν άνετα με ευπρέπεια με τις οικογένειές τους.

Όσο για την Ελληνική κουλτούρα, η πρώτη γενιά «καλά κρατεί», οι νέες γενιές έχουν προσαρμοσθεί στον τρόπο ζωής της μακρινής χώρας, σημειώνοντας ότι όλοι τους παραμένουν Έλληνες. Τους ενδιαφέρει η Ελλάδα, νοιάζονται για την Ελλάδα, αγωνιούν και παρακολουθούν τα τεκταινόμενα ανελλιπώς.  Με ρωτούσαν για το μνημόνιο, την τρόικα, το ΔΝΤ, τις εργασιακές σχέσεις. Τι να τους εξηγήσω ; Την κατάντια μας ;

Αγαπάνε την Ελλάδα, τηρούν τα ήθη και έθιμά μας, αγοράζουν Ελληνικά προϊόντα. Με παρρησία  μπορώ να ειπώ ότι είναι περισσότερο πατριώτες από εμάς που ζούμε εδώ….τους  Ελληναράδες, που αγοράζουμε προϊόντα εισαγωγής με φόντο στις ετικέτες κάποιο πύργο να γέρνει, η κάποια λιβάδια στις παρυφές των Άλπεων, και οι ξένοι καλά μας κάνουν και μας φέρνουν το ΔΝΤ για να χρηματοδοτήσει το  έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου.

Ευχαριστώ τους πατριώτες που ζουν στην Αδελαϊδα  για τη φιλοξενία που μου παρείχαν και ιδιαίτερα τον οδοντίατρο Θανάση Σχίζα, γιο του αείμνηστου Γιώργου Σχίζα (Μπάμπαλη) , που με απάλλαξε  από ένα φοβερό πονόδοντο.

Λίγα λόγια για την Αυστραλία :

Η Αυστραλία είναι η πλουσιότερη  ήπειρος  της γης, παράγει και εξάγει σχεδόν τα πάντα, και τη μερίδα του λέοντος στο εξωτερικό εμπόριο κατέχουν η Κίνα και οι Ινδίες.  Η οικονομία της είναι φιλελεύθερη, με έντονο κρατικό παρεμβατισμό. Το κράτος είναι πανταχού παρόν και αμείλικτο  με μια Δαμόκλειο σπάθη  για όσους δεν συμμορφώνονται με τις επιταγές του. Η κοινωνία της είναι πολυπολιτισμική με 16 επίσημες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και εκείνης των Σκοπίων…. Ο καιρός είναι πάρα πολύ ευμετάβλητος,

το φυσικό περιβάλλον με την πιο άγρια αλλά και ήπια ομορφιά. Προστατεύεται η χλωρίδα και πανίδα που συνθέτουν την ομορφιά της Αυστραλίας.

Εύχομαι στους πατριώτες τα υπέρτατα αγαθά που είναι η υγεία και η προσωπική και οικογενειακή ευτυχία. Τους παροτρύνω να προτιμούν την Ελλάδα μας για τις διακοπές τους, γιατί και πάλι η μάννα Ελλάδα έχει την ανάγκη τους, ιδιαίτερα αυτή την εποχή, και  «να μην με ρωτάτε τι έκανε η πατρίδα για σας. Τι κάνετε εσείς για την Πατρίδα»

Γιάννης Χρονόπουλος

Δεκέβρης 2010