ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ
Εκεί όπου όλοι θρηνούν,
Δεν ακούγεται ο θρήνος,
ANTONIO PORCHIA
Εν αρχή ην η λύπη
κι ένα τεράστιο στόμα
που ουρλιάζει το χρόνο.
Ύστερα εμφανίστηκαν
κάτι απροσάρμοστα πουλιά
οι ερωβιοί, που ζούσαν μόνο με έρωτα
Έπειτα έφτασαν οι σκέψεις.
Την κάθε σκέψη
ένα κενό ακολουθεί
και λίγη θλίψη.
Πρέπει να πληρώσουμε
με πολλές θλίψεις
τη διαμονή μας εδώ.
Η λύπη, ο χρόνος, ο έρωτας και οι σκέψεις
.
Καθένας μόνος του πορεύεται
κι όλοι μαζί
μέχρι να φτάσουν στο τέλος,
που όσο πιο πολύ το φτάνουν
τόσο εξαφανίζεται.
Εκεί που όλοι ενεργούν, υπάρχουν.
Εκεί που όλοι υπάρχουν, δεν κατοικεί η ύπαρξη.
**********************************************************************************************************************************
Πηγή Ποίημα από την ποιητική Συλλογή
«ΚΟΣΜΟΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΟΣΜΟ»
της συγχωριανής μας κυρίας Χρύσας Στρίκου. Η Χρύσα σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε μεταπτυχιακό στη Δημόσια Υγεία στο ΕΚΠΑ
ΣΧΟΛΙΟ
Η ποιήτρια κατόρθωσε να συνδυάσει την ποίηση με την επιστήμη της Ψυχολογίας, επιστήμη που έχει σπουδάσει.
Αναφέρεται στο δρόμο του κάθε ανθρώπου μεμονωμένα, αλλά και συλλογικά στο διάβα του χρόνου, με αμφίδρομα συναισθήματα και σκέψεις μεταξύ του συνειδητού και υποσυνείδητου διαχρονικού εαυτού μας, Μας ξυπνάει τη μνήμη μας και σκεφτόμαστε τις πράξεις μας και παραλήψεις μας, που πολλές φορές μας προκαλούν πόνο, θλίψη, ακόμη και τύψεις. Οι στίχοι του ποιήματος ενεργούν «ως πυροκροτητής» ώστε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να μην επαναλαμβάνουμε τα αρνητικά μας, να διδασκόμαστε από τα λάθη μας, και να αναθεωρούμε επί το καλύτερο πολλά πράγματα και αξίες.
Μπράβο της,
Θοδωρής Γ. Τρουπής (Γκράβαρης)
